Zwanger en allees

Hallo allemaal,
Ik hoop dat er iemand hier is voor een tip of een zelfde soort ervaring. Ik ben 30 en ongepland zwanger geworden en mijn toenmalige vriend was er heel blij mee. Helaas kreeg ik met 9 weken een miskraam, waarop zijn reactie was dat hij niets liever wilde dan een kindje en dat we het vanaf nu gewoon elke week moesten proberen. Ik ben toen binnen 1,5 maand weer zwanger geworden. Deze keer dus bewust. Toen ik vertelde van de zwangerschap was hij ook weer erg blij. Hij had net ander werk gekregen en ik merkte in de weken erna dat hij steeds iets afstandelijker ging doen. Met 13 weken zwangerschap barste voor mij de bom. Ik snapte niet waarom hij zo tegen mij deed. Hij bood zijn excuses aan en zei dat hij veel stress had door zn werk. Een week later gaf hij aan een break te willen want hij had tijd voor zichzelf nodig. Dat kon ik begrijpen en heb hem 2 weken rust gegeven. Na die 2 weken kwam hij langs om te vertellen dat hij niet verder wilde met mij. Hij had geen gevoelens meer en ik zou hem niet goed aanvoelen. Ik ben er verschrikkelijk verdrietig om geweest omdat ik zo graag anders had gewild voor mijn kindje. Hij zei dat hij mij wel wilde steunen en er voor het kindje wilde zijn. Ik heb hem ook met alles betrokken. De echo's en afspraken met de verloskundige en aanschaf en weetjes over de baby. Bij de afspraken speelde hij mooi weer en ik schaamde me te erg om te zeggen dat we uit elkaar waren. Het voelde toch als een afgang. Vooral als je alle blije verhalen van stelletjes in tijdschriften en op internet leest. Ik merkte na een poosje dat zijn intresse in de baby afnam en ook zijn beloofde steun naar mij was minimaal. Zelf ziet hij dit anders. Voor hem voelt het nog onwerkelijk. Ja hij wordt vader, maar de baby zit nog in mijn buik, dus voor hem is het niet concreet. En wij zijn uit elkaar, dus voor mij hoeft hij niets te doen. Als de baby er is zal alles anders zijn denkt hij. Ik ben nu 29 weken zwanger en heb een medische zwangerschap. Ik heb om de week een urineweginfectie en inmiddels ook een drain. Ik voel me ook daarin weinig gesteund. Hij weet ook niet of hij bij de bevalling wilt zijn (inmiddels 8x van mening veranderd). Afspraken voor na de bevalling hebben we op mijn verzoek nu duidelijk op papier gezet. Nu heeft hij mij verteld dat hij inmiddels een nieuwe relatie heeft met een collega. Ik ben niet verrast daarover, maar wel ontzettend boos dat dit dus blijkbaar ook speelde toen hij de relatie verbrak. Hij zegt dat hij toen niks heeft gedaan, alleen goede gesprekken met haar heeft gehad. Voor mij voelt het als verraad. Ik heb dus vanaf het begin geen eerlijke kans gehad omdat hij al aan een ander dacht. Volgens hem blijft de reden dat hij het uitmaakte dat er geen klik was. Maar als dat er niet was waarom dan wel bewust een kindje? Hij zei dat hij vanaf het begin van de zwangerschap al twijfelde en dat het een fout was. Ik ben nog het meest boos over hoe oneerlijk hij is geweest en nu pas durft toe te geven dat er een ander was/is. Dit is nog maar de helft van het verhaal, maar het is te veel om alles op te schrijven. Nu weet ik niet hoe ik over mijn boosheid heen kom (tot nu toe heb ik telkens mezelf weggecijferd voor de baby en alles gedaan om hem erbij te betrekken). Ik wil hem niet terug, maar dit alles heeft me wel enorm gekwetst. Ook weet ik niet hoe ik nu verder moet. Hoe moet ik nu met hem omgaan? Hoe kom ik hier overheen? Heeft er iemand tips of is er een ervaringsdeskundige? Ik zie ook op tegen de tijd na de bevalling: een bijna fulltime baan, verzorging van de baby, eten koken, huishouden, gebroken nachten en familie die niet om de hoek wonen. Ook zie ik op tegen de rol die zijn nieuwe vriendin gaat krijgen in het leven van ons kindje en over mijn eigen liefdesleven. Ik zou graag na een paar jaar wel weer een relatie willen, maar ik ben bang dat er niemand zit te wachten op een vrouw met een kindje. Ik weet het gewoon even niet meer...

Zo wat een heftig verhaal zeg! 

Hoe lang waren jullie samen toen je zwanger raakte de eerste keer? 

Ik geloof uit je verhaal niet helemaal dat je hem niet meer wilt, omdat je nog zo bezig bent met hoe alles is gegaan en zegt "ik heb geen eerlijke kans gehad".. enz. Begrijp me niet verkeerd hoor, want ik snap dat je daar mee bezig bent en dat je gekwetst en boos bent. Maar het is voor het vinden van een plek voor je emoties wel goed eerlijk te zijn naar jezelf. Ik kan me namelijk goed voorstellen dat je: 

1. verdrietig bent om hem; maar ook
2. verdrietig moet zijn omdat je afscheid moet nemen van het "plaatje" met huisje boompje baby. 

Probeer die emoties te herkennen en een plek te geven. 

Persoonlijk zou ik me concentreren op mezelf en de baby. Niks bij de bevalling aanwezig zijn. Niks dat mijn baby naar hem en zijn nieuwe vriendin gaat in het begin. Hij zou altijd mogen komen, maar op mijn voorwaarden. Hoe beter je het nu voor jezelf en je baby regelt hoe meer rust je straks hebt. En een man die de hele tijd niet weet wat hij wil, past daar gewoon niet bij. Laat je keuzes niet zo bepalen door hem en of hij iets wil of niet. 

Ik wens je veel succes met alles en hoop dat je je gedachten kunt ordenen of terecht kunt bij familie of vrienden. 

Dankjewel voor je reactie. Ik wil hem echt niet terug, daarvoor ben ik te gekwetst en teleurgesteld, maar je hebt wel gelijk dat ik erg verdrietig ben over de situatie en over het kwijtraken van het ideale plaatje. Het klopt ook dat ik er nu veel mee bezig ben. Ik ben ook veel ziek en heb dan ook niet veel afleiding, ik ga dan toch liggen malen. Ik had er tot voor kort ook wel vrede mee dat we uit elkaar waren, maar nu ik dit te horen heb gekregen komen er weer veel emoties los. Gewoon het feit dat hij er zo gemakkelijk over doet. Ik heb zelf gescheiden ouders en heb het mijn ouders lang kwalijk genomen dat ze niet alles hebben geprobeerd. Dat wilde ik voorkomen. Toen hij het uitmaakte heb ik ook voorgesteld om eerst alles geprobeerd te hebben, maar hij had daar geen zin in zei hij. Ik denk dat het daar ook aan ligt dat ik hem probeer bij alles te betrekken. Ik wil het zo graag goed doen voor mijn kindje. Daarom wilde ik hem de bevalling ook niet ontzeggen, maar het steekt me dat hij telkens niet weet of hij er bij wilt zijn. De laatste keer heb ik ook gezegd dat als hij niet kan beslissen, ik dan wel voor hem beslis en hem zal laten weten als ik bevallen ben. Hier werd hij dan weer kwaad over. De laatste keer dat we spraken was ik ook ontzettend boos over het nieuws dat hij niet eerlijk is geweest. Ik heb gezegd rust te willen, mijn emoties verwerken en me op mn zwangerschap concentreren, maar ik weet niet hoe straks verder. Jammer genoeg zal ik mijn hele leven met hem verbonden zijn en ik weet nu niet hoe ik ervoor kan zorgen dat ik straks op een goede manier met hem kan communiceren en omgaan na dit. Hoe zorg ik ervoor dat we weer normaal contact kunnen hebben? 

Ik begrijp dat goed hoor, je wilt het gewoon perfect doen, maar je kunt hem en hoe jij reageert niet bepalen. Misschien is dit niet het moment om te communiceren en dingen af te spreken. Hormonen werken ook niet mee, en je voelt je ook niet lekker in je vel als je veel ziek bent.. Je hebt nog 11 weken. Ga helemaal voor jezelf en de baby. Je kunt altijd met hem afspreken enige tijd later met elkaar af te spreken om afspraken te maken. 

Kijk anders eens of een mediator wat voor jullie is om afspraken op papier te zetten wanneer de baby geboren is en de rust voor jouw weer wat is wedergekeerd. Persoonlijk zou ik in het eerste half jaar niet gaan slepen met je baby wat deeltijd ouderschap betreft. Dat lijkt mij te onrustig voor zo'n klein hummeltje. Maar je kunt wel afspraken maken over op bezoek komen en als hij zich betrokken genoeg toont dat langzaam uitbreiden. Hij laat je gigantisch zitten dus laat hem zich eerst maar eens bewijzen naar jouw en je kind toe. 

Rosa, je hebt gelijk. Dankjewel voor je advies. Ik zal over een aantal weken wel contact met hem opnemen over hoe wij verder met elkaar omgaan, maar voor nu moet ik het eerst leren loslaten en me op mn kindje richten. 
Anoniem, dankjewel voor de tip. De afspraken voor betreft wanneer hij het kindje kan zien staan al op mijn verzoek op papier. Het gaat mij er meer om dat ik ook normaal met hem kan omgaan en dat ons kindje straks geen spanningen voelt. Voor nu laat ik dat maar rusten en ga ik daar over een paar weken wel met hem over in gesprek.
Het is iig fijn om het even van me af te kunnen hebben schrijven en advies te krijgen van anderen die er wat neutraler instaan. Dankjulliewel

Hoi mama2be 

Ook ik maakte ooit zoiets mee, behalve dat mijn ex het kindje niet wilde. Ik ben het wel eens met wat de mensen hierboven zeggen. Steek de tijd en energie in je zwangerschap en de baby. 

Ik ben net (alleenstaand) mama geworden en zeker als je borstvoeding gaat geven is een regeling de eerste maanden haast niet te doen lijkt me.

Je vraagt je af hoe je normaal met hem kunt omgaan. Eerlijk gezegd os dat heel moeilijk als je nog vol in het verdriet van verraad enzo zit. Althans dat is mijn ervaring. Het lukte pas echt normaal met mijn ex om te gaan nadat ik bepaalde dingen een soort van kon vergeven. Niet dat je dat ooit echt doet maar je moet er voor jezelf vrede mee kunnen hebben hoe de situatie in geworden. Dat kost tijd, soms heel veel tijd. Bij mij koste het een paar jaar. Ik zie ook gescheiden stellen die elkaar blijven haten en dat ik voor mij iets wat vaak zijn weerslag op de kinderen lijkt te hebben. 

Dus eigenlijk wil ik zeggen zorg dat je met jezelf bezig gaat en lekker de rest even laat zitten.  Wees verdrietig, boos enz. En ga daarna kijken hoe je er voor jezelf het beste mee om kan gaan. En wil je niet dat ze nieuwe vriendin er iets mee te maken heeft maak goede afspraken. "Vergeven" is moeilijk maar bespaart je uiteindelijk veel energie en ergernis later.

Ik bewonder het dat je alleen alles hebt doorgezet en niet naar hem luistert. Jammer dat ik me ooit teveel Door mn ex heb laten beïnvloeden. Maar ik kan je vertellen dat kindje in geweldig als het er over 11 weekjes in.  En dan kun je je daar helemaal in verliezen