Nakomertje

Goedemiddag,
Normaal gesproken ben ik niet te vinden op een forum, maar sinds 2 dagen staat m’n wereld op z’n kop.
Ik ben een bijna 40 jarige alleenstaande moeder van een dochter van bijna 20. Haar vader en ik zijn al jaren uit elkaar, echter lijken wij in een vicieuze cirkel te zitten. Dan weer wel, dan weer niet. We kunnen niet met en niet zonder elkaar. In ieder geval is het zo dat zelfs onze dochter zegt dat ze geen van ons met een ander ziet. 
Nu afgelopen vrijdag zijn we er achter gekomen dat ik zwanger ben. Nog geen idee hoe lang. Onze eerste gedachte was dan ook nee, dit gaat m niet worden. Na 20 jaar helemaal opnieuw beginnen? Echter nu, na de eerste schrik, begin ik toch te twijfelen.
Iemand ervaring met een dergelijke situatie? 

Er zijn er meer die met 40 nog een kind krijgen, dus gek is het niet.
Echter denk ik zelf dat het wel belangrijk is dat je situatie enigsinds stabiel is.
Met alleen een dochter van 20 is een knipperlicht relatie niet zo erg. Die kan het nog wel begrijpen. Maar voor een klein kind is het wel moeilijk verwerken als papa er dan wel is en dan niet. Ik heb het niet over het eventueel op afstand wonen van de vader maar meer over een situatie waarin je niet met elkaar zou praten als er ruzie is. 

Er is gelukkig geen sprake van ruzie. Wij zijn op jonge leeftijd ouders geworden en dat is uiteindelijk op niets uitgelopen. We zijn beiden eigenlijk nooit verder in een andere relatie gestapt, hier en daar een scharrel, maar niets serieus. Uiteindelijk zoeken wij elkaar altijd weer op. De band tussen ons en onze dochter met ons is  gelukkig erg goed. Dit komt zo onverwachts. Het gaat dan ook meer om het helemaal opnieuw te beginnen na bijna 20 jaar. Wij hebben in die zin op vrij jonge leeftijd een bepaalde vrijheid weer terug daar onze dochter volwassen is. En ik besef dat dat misschien egoïstisch klinkt, maar door jong ouders te worden, hebben wij veel opgegeven en gemist. Geen spijt, dat niet. 

Het kind is van je ex begrijp ik? Van dezelfde man als je volwassen kind? Maar jullie zijn niet samen? Of nouja zo nu en dan? Begrijp ik dat een beetje goed? 

Ik zou er eerlijk gezegd niet aan moeten denken. Alleen ben jij/jullie nu wel zwanger. Je moet bij jezelf nagaan wat jij ervan vind. Of jij het wilt houden of niet. Met de vader gaan praten over hoe en wat. Hoe jij erin staat en wat hij vind. Hoe jullie dit eventueel gaan doen samen. Jullie weten immers dat jullie een kind samen kunnenopvoeden ondanks niet samen zijn. 

Ik heb zelf gelukkig geen ervaring met 20 jaar. Wel met de zogenaamde 2e leg. Mijn kinderen zijn 15,14,5 en 3. Ik vind het erg lastig inmiddels. 2 totaal verschillende levensfasen. In de avond als de drukke stuiterballen eindelijk slapen. Komen de pubers met hun huiswerk, hun puber drama's en problemen. Ze gaan later als ons naar bed. Nooit geen privé. Nooit geen slaapkamer pret meer. In de ochtend zijn de stuiterballen tussen 5 en 7 weer vrolijk aan het stuiteren. Pubers boos, wij nog moe. Te laat geworden want dit en dat moest nog af. 

In jullie geval is de oudste al heel veel verder. Misschien al opzich zelf woont. 

Succes met jullie beslissing. Ben wel van mening dat een kind door alle 2 de ouders gewild moet zijn. 

Tsja het voordeel van opnieuw beginnen na 20 jaar is dat je weet waar je begint omdat je het al eerder meegemaakt hebt. 
Je bent nu ouder dus sommige dingen zullen makkelijker zijn omdat je meer ervaring hebt en andere dingen zullen moeilijker zijn omdat je meer zo jong bent. 
Je zult 60 zijn als dit kindje 20 is, op zich nog niet eens zo erg oud hoor 
Wat vind je dochter dat je weer zwanger bent? Lijkt het haar leuk nog een broertje of zusje? En niet onbelangrijk wat vind je vriend? Twijfelt hij ook?

Tja...ik ben bijna 38 en we willen graag nog een tweede kindje...onze dochter is nu 15 maanden.. wij zijn dus bewust ouder ouders....dus qua leeftijd van jou zie ik geen probleem.... En je situatie... Blijkbaar ben je in staat om een kind op te voeden...en weer je best dat je dat nog eens kunt...of je dat wil....tja...als je dochter over 5 jaar zwanger is, is er misschien een gekke oom/tante/zus-relatie..... Zolang jullie liefdevol met elkaar omgaan kan alles....als de kleine zich maar gewenst, gewild en geliefd voor, komt het vast goed. 
En wil je het niet.....dan niet....maar dan zou ik persoonlijk wel daarna wat definitievere maatregelen nemen om ook echt nooit meer zwanger te worden.....als jij je zo goed voelt, is dat ook okee.
Succes met je besluit...vanuit je hart...dan komt het wel goed!

Hij is inderdaad de vader van onze, inmiddels volwassen dochter. Voor beiden ook ons enigste kind. Zij staat er open en zeker niet afwijzend in. Ze woont nog wel thuis en studeert, maar heeft echt een eigen leventje. In die zin zijn wij al uit de kinderen. Wij moesten er niet aan denken, maar nu staan we toch na 20 jaar voor deze keuze. 
Mijn hoofd maakt momenteel overuren, maar ik begin een beetje aan het idee te wennen. Na het nieuws heb ik hem gewoon even met rust gelaten zodat hij zelf even alles kan laten bezinken. We hebben afgesproken dat ik een afspraak ga maken om te zien hoe ver we zijn. Kijken of we überhaupt nog een keuze hebben. Onze dochter was nl ook een verrassing met bijna 13 weken.
In 2008 zijn we ook zwanger geweest. Toen liep onze relatie op het eind en hadden we besloten dit niet door te laten gaan en dus een abortus laten plegen. Hoewel het in alle opzichten een logische keuze was, heb ik er toch behoorlijk last van gehad. Ik zie een afbreking dit keer eerlijk gezegd niet zitten.

We zijn er achter dat het nog redelijk pril is, 5 weken. Vanavond gaan we maar even goed zitten en kijken wat we nu gaan doen. 

Wij hebben een zoon van 18 en een van 13 daar tussen zat een dochtertje die helaas is overleden.
Mijn verhaal! Ik werd niet ongestwld en af en toe verloor ik een beetje bloed maar dacht oh ik zal wel met se overgang beginnen,tot het moment mijn man zei dat ik qat flinker begon te worden. Toch maar een test gedaan bleek ik zwanger te zijn en dat al.13.5 weken. In eerste instantie wilde we het kindje ook niet afspeaak gemaakt  voor abortus maar na een paar dagen begon ik te twijfelen en konden we het toch niet over ons hart verkijgen om het weg te laten halen zeker gezien omdar.we er al wen verloren zijn.
Dus hebben we besloten het kindje te houden en ja os zeker wennen na al die jaren maar zou haar nu njet meer willen missen.