ANGSTIG

Katie,

Ik denk dat iedereen die heeft.. Het is dan toch ineens definitief en daardoor ga je twijfelen hoor erbij en door de hormonen word dit gevoel versterkt!

Hoi Katie, dat is heel normaal hoor.

Ik denk altijd maar zo, als je je er niet druk om maakt kan het je niet schelen. Juist dat je je er druk om maakt geeft al aan dat je er alles aan gaat doen om te zorgen dat het niet gebeurt.

Je mag jezelf af en toe best wel even angstig voelen. Dat is heel normaal, heb ik ook. Bij mijn eerste veel meer dan later want nu weet ik dat het bij de eerste 2 ook helemaal goed is gekomen en dat gebeurt bij jou ook !

Heel herkenbaar hoor!

Ik leefde behoorlijk losbollig voor mijn eerste zwangerschap! Ging stappen, op vakantie. Zag dat er een leuk feestje was op Ibiza, hup ff daarheen voor een paar dagen... Vier keer per week uit eten.. 
Toen raakte ik zwanger... Veel angsten gehad, red ik het wel, kunnen wij deze verantwoording wel aan? 
In de zwangerschap groeiden we er langzaam naar toe. En toen was ze er, onze prachtige dochter... Beiden voelden we direct een enorm verantwoordingsgevoel. 
Tuurlijk gaan we nog wel eens weg, nu gaan we mét onze dochter naar Ibiza, terwijl we vroeger alleen gingen feesten! 
Inmiddels zwanger van de tweede. Heerlijk! 

Du s meid, angst en zorgen horen erbij, maar als je straks je kindje in je armen hebt weet ik zeker dat er niks belangrijkers meer is dan je kindje!

Hoi Lexy, fijn om te horen dat iemand het herkent en ook zo een leven heeft (had) als mij.
ik ging met mijn vriend (man inmiddels) twee keer per jaar op vakantie en liep rond te flaneren in bikini op Kreta, vakantie van 3 weken naar Zuid Afrika, Duiken in Egypte....geen zorgen in de wereld, lekker dronken worden in de avond, en alle vrouwen die kinderen hadden dacht ikh wat ben ik blij dat ik nog geen kinderen heb! Ik was echt een feestbeest, een vrije vogel en voor mijn gevoel had ik de hele wereld en vrijheid voor me! Financieel hadden (en nog steeds) we het ook zo goed en nu besef je pas, nu ik zwanger ben, wat ik allemaal moet inleveren. En dat klinkt zo egoistisch en zo bedoel ik het ook helemaal niet, ik heb altijd kinderen gewild echt waar, maar dat angst gevoel valt me echt aan met vlagen. We zijn twee jaar geleden naar London verhuisd en ik ging ieder weekend met collega's stappen, top gewoon, in London City werken, kleren kopen, feestjes, noem maar op!!! En dat gaat gewoon niet meer, ik wist dit ook wel voordat ik zwanger was, maar nu is het zo definitief. En ik ben ook heel angstig over het feit "wat als er iets mis is met kindje" oh daar moet ik niet aan denken! Mijn vriendin heeft een kindje gekregen twee jaar geleden en het ontwikkelde zich ontzettend slecht. Nu zijn ze er met 1,5 jaar achter gekomen dat het een  vorm van "down syndroom" heeft!! Ik weet dat dit doemdenken is maar zoveel spookt door mijn hoofd, bah, niet leuk maar hoort erbij denk ik.....ook al wilde we heel graag een kindje, en zijn er super blij mee, die angst overvalt me. Mijn man heeft dit overigens niet hoor. Die is het tegenovergestelde, ook wel 7,5 jaar ouder en nooit een stapbeest geweest, hij heeft me altijd heel vrij gelaten, dat zou hij nu nog steeds doen dat weet ik, dus heb niets te klagen eigenlijk......

Herken mezelf ook in bovenstaande! Momenteel 12 weken zwanger, en de hormonen gieren door mijn lijf. Die geef ik dan ook mooi de schuld van die gedachten, hihi! Angst is een slechte raadgever, maar ergens is het ook niet verkeerd om eens stil te staan bij wat er mis kan gaan. Ik heb regelmatig dat me het gevoel overvalt van 'ohjee, kan ik dit wel? is het niet te vroeg?'.... voel me dan meteen schuldig terwijl ik denk dat het ook wel gedachten zijn die er bij horen. Neemt niet weg dat ik ze leuk vind ;-)

Wij komen net terug van een midweekje spontaan weg met 2 kinderen. Het kan wel hoor maar je prioriteiten veranderen. Nu vind ik het belangrijker dat de kids het naar de zin hebben. Dat is het mooiste wat je mee kunt maken :-)