Werken na doodgeboorte

Hey iedereen,
Wist niet goed waar naartoe met mijn vraag. Dus drop hem hier...
Wij zijn afgelopen december ouders geworden van een sterrendochter (23weken). 
Wij zijn hebben het geluk van al 2 gezonden jongens te hebben. Natuurlijk stopt onze babywens niet...en zouden we graag terug beginnen oefenen voor een 4e kindje. Nu is het natuurlijk nog niet zo ver en vraag ik me toch wel af hoe ik een volgende zwangerschap moet doorkomen.
Even een achtergrondschets:
- 1 ste zoon: dysmatuur en geboren op 37 weken (verborgen zwangerschapsvergiftiging)
- 2 de zoon: deel van een tweeling, een vruchtje was al snel gestorven. Geboren op 33weken dus prematuur
- 3ezwangerschap: vroege miskraam 6-8 weken
- 4e zwangerschap en dus onze dochter: hartje gestopt op 23weken
Geen enkele keer problemen gehad om zwanger te worden en dokter geeft ook niet aan dat we onze wens moeten opbergen. We hebben met onze dochter gewoon pech gehad.
Maar hoe kom je die periode door? Ik ga nooit gerust zwanger zijn he...
En dan nog zoiets...wanneer terug gaan werken? Ik voel me der nog bijlange niet klaar voor. Al geluk legt er ook niemand druk op mij hoor. Graag kom ik in contact met lotgenootjes!

Als eerste sterkte deze periode en neem de tijd om alles te verwerken. 

Als ik je geschiedenis lees zou ik het zowiezo knap vinden als je nog ooit nog een zorgeloze zwangerschap zou hebben gezien er zoveel bijzondere dingen zijn gebeurd in je vorige zwangerschapen. 

Ben zelf na mijn eerste kindje met 31 weken verloren te hebben direct na de bevalling weer zwanger geworden van een gezond kindje. 
Ik heb de zwangerschap in stukjed verdeeld voor mezelf om het behapbaar te houden. Eerst de eerste echo  (klopt er een hartje) dan de 12 weken grens, dan de 20 weken echo (ziet alles er goed uit) toen de 24 weken grens (levensvatbaar) de 30 weken grens (toen braken de vliezen bij nr1) de 31 weken grens (toen nr 1 geboren was) en daarna de bevalling zelf (komt er geluid uit). Uiteraard veel gepraat de periode tussen de geboorte van nr 1 en 2, soms nog steeds gezien het gemis blijft.

Ik heb zelf na nr 1 gewoon het volledige zwangerschapsverlof gehad.  Dat was voor mij voldoende, ik kon de afleiding van het werken wel weer gebruiken maar dat is voor ieder persoonlijk. Mijn man heeft zelf in die periode ook een paar weken in de ziektewet gezeten om het te kunnen verwerken. Gelukkig was daar op zijn werk ook begrip voor.

Sterkte voor wat je al te verduren kreeg! Ik wens je alvast veel kracht want zo moedig van jullie dat jullie der ook ineens terug zijn voor gegaan! Ik deed dat opsplitsen nu ook. En dat hielp toch al wat dus ben zeker dat als we in de toekomst terug zwanger zouden zijn ik dat ook zeker terug ga toepassen. Ik weet dat het gemis zowiezo blijft en we willen nog een kindje niet om onze dochter te vervangen maar omdat we ook het gevoel hebben dat ons gezinnetje nog niet af is en dat we later geen spijt willen hebben dat we het niet geprobeerd hebben. Wij kregen normaal een dochter (na twee jongens) en mijn man is echt bang dat het terug een jongen zou worden... hij wou zo graag een dochter... ik zal gewoon al blij zijn dat het ons nog gegund is en dat het kindje gezond is. Was dat bij jullie ook? Zou graag al wat verder staan... voelt echt nog zo rauw en onwerkelijk aan...

Het zwanger worden van nr 2 was bij ons niet echt gepland maar wel gewenst. We moesten 6 maanden wachten (dit netjes gedaan) toen omdat nr 1 via een spoedkeizersnede te wereld kwam en omdat we al 4 jaar geprobeerd hadden voor we zwanger waren van hem hadden we niet verwacht dat nr 2 wel gelijk in een keer raak was. Ons maakte het niet uit wat het werdt als het maar gezond was gezien we nog geen kindje hadden om voor te zorgen. Al was ik wel blij dat het een meisje werdt gezien nr 1 een jongen was. Dan was ik misschien nog heuviger dat het mis zou gaan. Maar het is zoals je zegt het ene kind zal nooit het andere kunnen verwacht.
Onwerkelijk zal het de komende tijd nog wel blijven. Het is niet zoals het zou moeten, je hoort je kind niet naar zijn graf te moeten brengen.
Je hebt al die tijd toegeleeft naar een nieuw leven in je gezin, dan is dit gewoon hard en onwerkelijk.