Midlife?

Hoikes allemaal
 
De laatste tijd zit ik met een midlife crisis (40jr) denk ik. Vooral omdat ik eind augustus opnieuw moeder ben geworden van mijn 2 de meisje en er nu dus 2 heb (4.5 mnd en bijna 2 jaar).
Sedert de geboorte van mijn eerste dochter ben ik veel bezig met hoe ik overkom op haar. Wil er steeds zijn voor haar, meespelen, knuffelen, maar ook wat tijd overhebben om de dagelijkse werkjes tot een goed eind te brengen (was, plas…)
Na de geboorte van ons 2 de meisje ben ik veel bezig geweest met haar natuurlijk, ook omdat ik borstvoeding gaf, dus veel tijd voor de oudste had ik niet.
Heb toch mijn uiterste best gedaan en al bij al is deze periode goed verlopen.
 
Nu ga ik terug gaan werken, deeltijds, zodat ik 2 dagen thuis ben met de kinderen.
Het jongste slaapt, sedert de overschakeling naar flesjes, goed overdag. 2 maal 1.5u, dus heb ik voldoende tijd voor mijn oudste. Nu voel ik me soms schuldig dat ik weinig tijd heb voor het jongste, daar zij na de fles steevast in de relax of park ligt. Veel doet zij nog niet natuurlijk en de oudste neemt mij dan in beslag. Ogen tekort soms…
Ons 2 de meisje is ook heel rustig en chill. Alles is precies goed voor haar. Toch voel ik me daar vreemd bij…soms neem ik haar op schoot en dan lacht zij altijd. Soms es spelen met een rammelaartje of iets dergelijks, maar that’s it. Ook mijn man speelt bijna nooit met haar en is meer bezig met de praktische zaken rond onze woning. Hij helpt regelmatig in het huishouden, doet boodschappen…
Samen spelen met de zus is moeilijk, daar de oudste haar krachten nog niet kent en soms op haar gaat liggen om een kus te geven. Of ze wil speelgoed tonen, die nog niet gepast is voor de baby…dus moeten we ze zoveel mogelijk afleiden zodat haar zus veilig is.
 
Maar om dus terug te komen op het eerste, ben ik veel bezig met hoe ik overkom op hen.
Ben ik wel assertief genoeg om als voorbeeldfunctie te dienen? Ben ik niet te nerveus van karakter? Soms hebben mijn man en ik een discussie en dan denk ik steeds ‘rustig blijven, want kinderen spiegelen gedrag…’
Nu lees ik ’s avonds regelmatig es een boek over leren gelukkig zijn, positieve psychologie…zodat ik me wat beter in mijn vel voel. Ik ben niet depressief of zo, maar wel gespannen.
Nu heb ik al angsten over later ‘stel dat ze gepest wordt op school?’, ‘wat als iemand over haar grenzen gaat’, ‘wat als iemand haar manipuleert’ ‘als ze niet uitgenodigd zal worden’…? Zal ik dan wel een goed genoeg voorbeeld zijn geweest voor haar?
Zelf ben ik iemand die onzeker ben, maar mensen zien het niet. Toch voel ik me in héél veel situaties ongemakkelijk, weet niet wat zeggen, val over mijn woorden…maar lach steeds zodat mensen denken dat ik positief ben.
Mijn hoofd is nooit stil. Ook nieuwe situaties zou ik liever mijden uit angst om uit mijn schelp te moeten komen. Ik neem ook héél veel persoonlijk.
Als iemand bvb niet zo vriendelijk is, ben ik snel inwendig boos. Vraag me dan af wat ik misdaan heb, of hoe ik beter had gereageerd ipv het los te laten.
Heb dus ook al redelijk wat kansen laten voorbijschieten om iets te doen wat ik graag had willen doen (heb nochtans alle studies ervoor gedaan, maar niet the balls gehad om er iets mee te doen)
 
Echte vrienden van mezelf heb ik niet, behalve mijn collega’s dan. Het zijn eerder allemaal vrienden van mijn man, die ik heb overgenomen sedert ons huwelijk. We gaan ook steeds samen uit of ontvangen thuis mensen (zeker nu met de kids)
Ik ben ook redelijk afstandelijk om vriendschappen op te bouwen uit angst dat mensen dan over mijn grenzen zullen gaan, of teveel zullen bellen of langskomen en ik het dan niet zal durven zeggen…
 
Ik ben enkel mezelf thuis, bij mijn kinderen en mijn man.
 
Ik sport graag, speel cello (ook steeds nerveus om naar de les te gaan…, maar toch doe ik het), lees veel, …
Toch heb ik ook het gevoel dat iedereen precies van alles ‘kan’ en ik enkel mijn werk doe, zorg voor mijn kinderen, mijn huishouden doe…maar anders niks bijzonders. Ik heb geen bijzondere job (ben adm bediende), heb geen bijzondere talenten, …  en heb soms het gevoel dat ik meer moet doen.
Herkent iemand dit? Of eis ik te veel van mezelf of denk ik verkeerd?

Laat het los. Volgens mij als ik je verhaal zo lees doe je het prima met 2 kinderen. 
Natuurlijk kunnen je kinderen nog niet zonder toezicht samen spelen. Het is heel goed dat je dat in de gaten houd. Als je zorgt dat de kleine van 2 alleen dingen kan pakken voor de baby veilig zijn als ze samen zijn heb je misschien minder stress. 
Verder zou ik me niet te druk maken om alles wat je zou moeten doen in het leven. Je hebt 2 gezonde kinderen hoop ik, een dak boven je hoofd, eten op je bord. De basis is er. Je leven kun je met allerlei dingen bijzonder maken, uitstapjes of vakanties bijvoorbeeld. Dat je cello kunt spelen vind ik bijvoorbeeld al bijzonder want ik kan het niet. Probeer te genieten van de kleine dingen van de dag dan wordt je leven vanzelf bijzonder.