Ik zie het soms niet meer zitten...

Ons knolleke is 2 maanden geleden geboren. Een mooie gezonde baby, met de typische babykwaaltjes maar echt verder een baby waar alles goed gaat. We zijn de borstvoeding nu langzaam aan het afbouwen omdat niet meer zo goed loopt en omdat het dan wel praktisch is als ik terug ga werken. Ondertussen verbouwen we ook een huis (waar we momenteel nog niet in wonen). Mijn vriend deed dat eerst met zijn vader samen, maar die is vorig jaar plots overleden waardoor mijn vriend nu heel veel zelf doet. Mijn vriend is dus niet veel thuis en spendeert veel van zijn tijd savonds en in het weekend aan de verbouwingen. Ik snap dit helemaal en sta ook achter zijn beslissing om ons huis zo snel mogelijk af te hebben. 
Onze baby zie ik ook echt graag en ik kan ook echt genieten van onze momentjes samen. Ze is een dotje en heeft mijn hart helemaal gestolen!
Maar ik heb soms zoo sombere gedachten en zie het soms savonds niet meer zitten... Dan denk ik dat het beter was geweest zonder onze baby. Gewoon terug met ons tweetjes. De gedachte dat ik nu bv. weer een hele avond met haar alleen ben, maakt me echt neerslachtig   (de avonden zijn ook het lastigste, dan heeft ze haar huiluurtjes). Het liefst zou ik in bed willen kruipen, zonder het idee dat er een klein wezentje is dat volledig afhankelijk is van mij en dat om de zoveel tijd eten en verzorging nodig heeft.... En het is ook niet dat ik geen hulp kan inschakelen. Ik kan rekenen op mijn ouders en schoonmoeder en die komen ook geregeld langs. En dan ben ik echt blij dat ik ze eens uit handen kan geven. Maar ik mijn hoofd blijft ze constant aanwezig. Er is constant een stemmetje die zich afvraagt of alles wel ok is en of ze genoeg eten krijgt en voldoende slaapt enz.... Ik heb het gevoel dat ik met niemand (buiten mijn vriend) er kan/wil over praten. Niet met familie en ook niet met vrienden. Ik wil niet toegeven dat ik het allemaal precies niet aankan en dat ik het onderschat heb. Ik voel me dan ook slecht dat ik soms heimwee heb naar de tijd zonder ons kindje.... En ik zie momenteel ook geen einde aan deze "moeilijke periode". Het zal volgens mij alleen maar nog zwaarder worden en ik kan mijn hoofd precies nooit eens "uitzetten" of helemaal leeg maken... 
Ik hoop dat andere mama's zich ook kunnen herkennen in mijn verhaal en misschien wat tips of bemoedigende woorden hebben? 
Groetjes

Och lieverd toch! Eerst een dikke knuffel en gefeliciteerd!!!

Wat moet jij het zwaar hebben. Net mama en het eigenlijk alleen maar alleen voor je kindje áan het zorgen En voor alles er om heen. Tuurlijk is dat te veel. Misschien kan je met jou vriend vragen om minimaal 1 vaste avond in de week thuis te zijn voor jullie dochter en voor jou. 

Tuurlijk zit jij met je hoofd bij je kindje als iemand anders voor hoor zorgt.  Niet te hard zijn voor jezelf. Compleet normaal. Misschien kun je kijken of je via de huisarts in gesprek kan met de praktijk ondersteuner. Zondag jij even je hart kan luchten. 

Veel stekte

Wat vervelend dat je je zo voelt. Ik denk dat iedere moeder het soms zwaar heeft en even emotioneel is. Het is alleen belangrijk dat je meer goede momenten hebt en ook echt kan genieten van alles. Ik heb nu een baby van 4 weken en nog 2 kinderen van 3 en 5, dus inmiddels wel wat ervaring in het moederschap. Tuurlijk denk ik soms ook: pff ik ben moe en wil het liefst nu slapen. Of: ik ben toe aan even wat tijd voor mijzelf. Maar meer dan dat is het niet en eigenlijk geniet ik verder continu van mijn gezin, ook al is het hard werken. Ik kan me dus niet voorstellen hoe jij je nu voelt, maar het lijkt me heel zwaar en echt vervelend voor je. 

Als ik jouw verhaal zo lees zou ik je adviseren naar de huisarts te gaan en daar je verhaal neer te leggen. Ik denk dat het verstandig is om hier professionele hulp bij te zoeken.

Heel veel sterkte en succes! 

Hoi meid,
Allereerst heel erg jammer dat je je zo voelt. Ik wil je gewoon even een hart onder de riem steken en zeggen dat het echt betert. Ik heb me bij onze dochter ook een tijdje zo gevoeld en voelde me er echt schuldig over. Zoals je aangeeft je afvragen hoe het met je kind is als je er niet bij bent maar het tegelijk ook moeilijk hebben om bij je kind te zijn. Nu ze is 15 maanden ondertussen en ik kan zeggen dat ik nu al een hele poos echt geniet van onze dochter erbij te hebben ook in de avonden. Nu lijkt het alsof deze periode niet zal overgaan maar dat zal het wel. Ik hoop dat je je snel beter voelt en de situatie makkelijker zal worden voor je. Zoals anoniem zegt misschien erover praten met huisarts oid kijken of dat helpt. Veel geluk toegewenst voor jou en hopelijk voelt het snel beter aan voor je .

Hey, ook ik wil je proberen bemoedigende woorden te geven.  Die eerste weken kunnen gewoon ontzettend pittig zijn,  zeker met een verbouwing erbij en de voeding die niet super loopt.  Het is normaal dat je als ze niet bij je is zorgen maakt,  ook al heb je behoefte aan even vrijheid.  Mijn ervaring is dat het echt wel betert. Wellicht zometeen als je gaat werken al, en anders als de kleine meid steeds groter word. Ze worden vaak makkelijker (in mijn ervaring ) rond de 3 maanden en zeker rond de 4 maanden al klinkt dat misschien mijlen ver weg voor jou. Dit klinkt wss heel stom, maar die echte babytijd geeft mij soms een claustrofobisch gevoel. Verdween bij mijn dochter rond de 4 maanden en helemaal toen ze zelf kon lopen met 1 jaar. Heerlijk! Nu een zoontje van 5 maanden erbij en kan niet wachten tot hij 1 is. Ondanks dat ik wel van hem geniet. Ze worden echt makkelijker, steeds leuker en steeds meer interactie. Mocht je gevoel blijven of twijfel je zelf of het wel klopt, ga dan eens langs de huisarts. Niet dat er iets mis is, maar wellicht kan zei je gerust stellen of juist net even helpen zodat je meer kan genieten een hele dikke knuffel

Bedankt allemaal voor jullie lieve woorden en begrip. Het doet deugd om te horen dat ik niet alleen sta met mijn gevoelens. Ondertussen heb ik het er toch nog eens over gehad met mijn vriend, en we hebben afgesproken dat de avonden dat hij thuis is, hij die meer probeert te spenderen met ons drietjes samen. Heb ook mijn nicht aangesproken om er eens over te praten. Zij heeft ook jonge kindjes en begreep me zeker. 
Het is vooral 's avonds dat ik het erg lastig heb. Overdag gaat eigenlijk alles en kan ik echt genieten van onze momentjes samen. Ik voel me wel vaak alleen. Ben normaal gezien een erg sociaal persoon en ik begin mijn sociaal leven en collega's echt te missen. 
Ik denk dat de zware vermoeidheid er gewoon nog zwaar op inbeukt 's avonds. Ik ga meer proberen rusten overdag en niet teveel plannen (wel af en toe een momentje er op uit om mijn gedachten te verzetten ).  

Lieve groetjes, 
Een toch nog wat hormonaal en vermoeide mama

Dag iedereen, 

We zijn nog eens bij de huisarts gepasseerd, om te kijken of er toch niets meer aan de hand is. Gelukkig is alles ok  Ons knolleke is heel alert wat er volgens de dokter tot leidt dat ze eigenlijk tegen de namiddag en avond overprikkeld is. Dan heeft ze eigenlijk gewoon veel troost nodig, wil ze veel geknuffeld worden en zeker niet alleen zijn. Ze zei ook dat het heel vermoeiend voor mij kan zijn, omdat ik eigenlijk de hele tijd bezig ben met voeden en de baby te troosten. 
Het deed deugd om mijn verhaal eens kwijt te kunnen aan een "professional" en te horen dat mijn instinct wel juist zat, en dat onze baby extra veel nood heeft aan haar mama. Ik ga proberen om op tijd en stond aan de alarmbel te trekken, zodat ik wat tijd kan maken voor mezelf. 
Bedankt nog eens voor de lieve woorden! Ik heb er ook met mijn vriendinnen over gepraat, maar elke baby en elk verhaal is zo verschillend waardoor ze me geen tips konden geven die ik nog niet heb uitgeprobeerd.

Lieve mama
Ik heb 3 kinderen. 15 5 en 3. En allemaal hebben ze extra behoefte aan hun mama. Dat hoort erbij. Mama is veilig, mama is thuis, mama is bij wie ze zich veilig voelen. 
Helemaal als ze moe zijn. 
Vaak hebben jonge ouders een totaal verkeerd beeld. Dit door verhalen, gemiddelden en verwachtingen. Had ik ook bij de eerste. 

Laat het los en volg je kindje. Die weet het beste wat ze nodig heeft. Net als jij dat van jezelf ook weet. 

Geef jezelf een dikke knuffel en ga mee in de flow van je kindje. 

Hoihoi,

Hoe is het nu met je?
Ik heb precies hetzelfde nu met mijn baby van bijna 11 weken. Het is zo'n 4 weken geleden begonnen en ben veel emotioneel en huilen. Dan denk ik hoe moet ik dit volhouden en wordt het wel beter????

Mn meisje doet het zo goed dus ik snap mezelf ook niet en ik weet niet waarom ik me zo voel als nu.

Hoop idd dat het over 2 maandjes beter gaat.