Geen plezier meer in de kinderen

Hallo lieve bezoekers,
Ik schaam me behoorlijk voor mijn verhaal en gevoel, helaas hebben we roerige jaren gehad, drukke verbouwing, jong kindje, niet zwanger kunnen worden en na een traject werden wij 6 maand geleden gelukkige ouders van een mannetje. Compleet en blij. Helaas werd kort daarna mijn man getroffen door een burn out en mijn moeder door een zware depressie en mijn zus werd ernstig ziek. Mijn kraam periode is een grijs gebied geweest en ik heb veel verdriet gehad dat deze periode niet de langverwachte prachtige periode is geworden. Nu ben ik alweer even aan het werk, het gaat goed, ik houd van mijn baan van 32 uren maar merk al langer dat ik moe ben, mijn man is weer op de goede weg en hersteld goed maar het is ook nog steeds oppassen voor hem. Nu heb ik voor mijn gevoel zomaar sinds 3 weken geen zin meer in de kinderen, alles wat ze doen daar krijg ik de kriebels van, ik voel me dood ongelukkig thuis en ben ze liever kwijt dan rijk( sorry sorry voor deze vreselijke woorden) ik hen gewoonweg de puf niet om ze te verzorgen(uiteraard doe ik dit wel maar plichtmatig en zonder gevoel) de dagen dat ik werk voel ik me beter, even niet zorgen, geen lawaai, gewoon ik, als er al een geluidje komt dan gaan mijn haren recht overeind staan.(zo sorry van deze harde woorden, dit ben ik zo niet van mezelf)
Ik voel me zo verdrietig over deze gevoelens, ik ben zo dankbaar voor mijn beide mooie kinderen en voel dat zo ineens niet, ik ben het beu en voel me enorm schuldig naar de kinderen toe, vooral ons meisje van 4 voelt mijn buien. Ik probeer mezelf bij mekaar te rapen maar ben zo moe, smorgens bij het opstaan al is het loodzwaar
Wie kent dit, wat moet ik doen, van me niet aan aub, ook ik wil graag weer voelen, plezier erin hebben maar ik ben het kwijt en voel me zo rot hierin.

Beste Meike, 

Wat heb je een heftige periode doorgemaakt, waarbij er heel veel speelde bij belangrijke mensen om je heen en je zelf misschien wel tekort bent gedaan. Wat goed dat je besluit het te delen, waar of met wie dan ook. Het klinkt alsof je misschien wel depressief bent, op zijn minst overspannen. Ik zou maandag een afspraak met je huisarts maken en dan samen kijken hoe je het beste weer vooruit kan komen. Zoals je zelf al zegt, zo ben je helemaal niet en houdt daar aan vast. Probeer tot die tijd met iemand dichtbij je hierover te praten, zodat je er niet helemaal alleen in zit. En probeer  af en toe dingen te doen die jou helpen ontspannen. Misschien kan je hierdoor even ontsnappen aan deze sombere/nare gedachtes en gevoelens. 

Heel veel sterkte! 

Wat knap dat jij er eerlijk voor uit komt. Dat is stap 1. Wees niet te hard voor jezelf het is namelijk helemaal niet gek dat jij op bent en niet meer kunt. Dat uit zich naar jullie kinderen. 
Stap 1 ga naar de huisarts, wees daar eerlijk over je gevoel. Het klinkt als een postnatale depressie.

Wees lief voor jezelf. 

Hee Meike,

Ik herken dit helemaal alleen heb ik geeen andere dingen meegemaakt met de familie zoals jij zegt.
Ik word heel snel boos op de kids, scheld ze uit en heb de neiging om ze een klap te verkopen, soms geef ik ze een lichte tik, maar zou ze nooit pijn doen dat ze huilen. Direct erna voel ik me schuldig en snap mezelf niet, zo was ik ook niet, ik voel me een vreselijk moeder, want ik ben 9vd10 keer zo goed met de kids maar soms knapt er iets in me Los, vooral als de jongste niet wil drinken. Dan draai ik door..
Er is bij mij een postnatale depressie vastgesteld, sinds de geboorte van te jongste 7maanden geleden.

Ik voel me een mislukkeling en ik verdiend onze kids niet. Ik houd zielsveel van ze en ik snap niet hoe ik zo kan doen, maar ik werk eraan en soms gaat het heel goed maar soms Val ik een stapje terug.
Zoek hulp, hoop dat je snel weer van je kids kan genieten.