Postnatale depressie

De titel zegt het al helaas. Sinds de geboorte van ons 2de kindje (dec 2018) voel ik me totaal niet mezelf. Voel me depressief, down, veel huilen, onrustig/opgejaagd gevoel in mn lijf en kan gewoon niet genieten van deze bijzondere tijd. Begrijp zelf niet waar dit vandaan komt. Ons zoontje is een relaxt mannetje, grote zus is gek op haar broertje en heb een partner die er voor me is. En toch voel ik me alleen. Hoe kan dit als je weet dat 1 op de 10 ballen vrouwen dit ook ervaart. Een aantal weken geleden bij de huisarts geweest. Er moet toch wat gaan gebeuren. Baal enorm dat ik niet de leuke "happy mom" voor mijn kindjes kan zijn. En een gezellige partner voor mijn man. Voel me enorm schuldig. Maar wat doe je met dit gevoel? Wie heeft dit ook (gehad)? En wat heeft bij jullie geholpen? Wilde eerst geen antipresiva maar ben bang dat ik dit toch maar een kans moet geven. Kijk er tegen op

Gefeliciteerd met jullie zoon!

Een dikke knuffel en een schouder voor jou. 

Ben je door de huisarts doorverwezen?

Probeer je niet schuldig te voelen, jij kunt er niks aan doen. Plan elke week iets voor jezelf waar jij blij van wordt. 

Meid als jij je been breekt laat je hem gipsen toch? Waarom dan geen antidepressiva? Waarom zit daar toch een taboe op? Ik ben zo blij dat ik ze wel genomen heb. Ben nu ruim 3 jaar niet meer depressief. 

Dankjewel! Lief!
Dat klopt wel dat er een taboe op heerst. Mijn beide ouders slikken het nog steeds. Ze kunnen er ook niet meer zonder leven. Dus ben bang dat het bij mij ook iets genetisch is. Ben niet doorverwezen. Huisarts dacht dat t hormonaal is dus heeft de minipil voorgeschreven. Heb het nu ruim een maand geprobeerd maar lijkt alleen maar erger te worden. Ga deze week weer een afspraak maken. Want dit gaat niet meer langer.
Wat fijn dat het bij jou gelopen heeft! Was dit bij jou ook na de bevalling? Slik jij het nog steeds? Of heb je het af kunnen bouwen?

Knap dat je erover schrijft! Je kan er helemaal niks aan doen dat je je zo voelt, dus voel je er zeker niet schuldig over. Goed dat je hulp hebt gezocht bij je huisarts, maar als het alleen maar erger wordt zou ik een antidepressivum absoluut overwegen. Ik werk in de geestelijke gezondheidszorg en zie hier echt goede effecten van. Het beste (ook om weer later te kunnen stoppen of om een terugval te voorkomen) kan je het combineren met gesprekken met een psycholoog.
Heel veel sterkte en je komt hier echt weer uit!

Dankjewel Anne! Sta er nu ook voor open. Heb het heel lang niet gewild. Had gehoopt dat het vanzelf wel over zou gaan. In  mijn omgeving herkend ook niemand dit. Zelfs die stomme kraamtranen niet. Dus kan mn verhaal ook niet echt kwijt. Terwijl ik ook lees dat 1 op de 10 bevallen vrouwen hier last van hebben in milde of ergere vorm. Dit is toch eigenlijk gek? Bedankt voor je berichtje. Ga vrijdag naar de huisarts. 
Zie dat je zwanger bent. Gefeliciteerd! Je eerste zwangerschap? Hoe gaan de laatste loodjes?

Laat je zo snel mogelijk doorverwijzen, de wachtlijsten zijn enorm. Vind het best nalatig van jou huisarts. De minipil is troep. 

Ik ben geregeld depressief geweest. Of het door de bevallingen kwam weet ik niet. Had het ervoor ook geregeld. Ik ben een aantal keer gestopt. Zonder de juiste therapie te hebben gevolgd. Ik slik ze nu nog. Ga binnenkort naar de psychiater om het te bespreken. Ik vind het niet erg als ik het altijd moet blijven slikken. Zolang ik mij er maar happy onder voel. Ik mis dat stofje. Kan ik niks aan doen. 

Wees lief voor jezelf!! Jij kunt het!!

Ga ik doen. Ja klopt. Had ook het idee dat ze niet wist wat ze er mee moest. En toen stond ik er nog niet voor open om antidepressiva te slikken. 
Fijn dat het werkt bij jou. Hoop ook dat ik er baat bij ga hebben. Dan vind ik het ook niet erg. Succes bij de psychiater. 

Heey meis,

Ik ben niet meer zo actief op brabbels maar toen ik jouw berichtje zag wilde ik toch even reageren. Eerlijk gezegd denk ik niet meteen aan een depressie, ik vind 4 maanden na de bevalling persoonlijk oom nog niet zo lang. Je geeft ook borstvoeding tenminste dat denk ik doordat je zegt minipil? Door de borstvoeding heb je ook nog veel hormonen waarbij dat soort gevoelens helaas ook horen. Ikzelf kreeg precies hetzelfde als wat jij nu omschrijft na 4 maanden bevallen van mijn tweede, slikte ook de minipil en heb die toen ingeruild voor de normale pil want ik voelde me ontzettend waardeloos daardoor. Ook kreeg ik ineens pfeiffer erbij waarvan ik niet eens wist dat dat nog kon! Bij mij hielp het toen ik uiteindelijk weer ging werken en weer in het “normale” leven kwam, wat “tijd” voor mezelf.. want uiteraard voelde ik me ook schuldig als ik iets zonder de konderen ging doen terwijl ik daar geen “geldige” reden voor had. Ik zou het nog wat tijd geven en wat tijd voor jezelf ook nemen ( makkelijk gezegd ik weet het)

Ik hoop dat je je snel weer beter voelt 

Bedankt anoniem voor je berichtje. Weet ook wel dat het normaal is dat je even hormonaal vanslag kunt zijn na de bevalling, maar het begon vanaf dag 3 en nu nog steeds.. Heb het heel lang geaccepteerd dat t er wel bij zal horen. Maar voel me echt verre weg van goed. Lijkt me niet normaal dat je helemaal niet kunt genieten. 

Ja geef nu ook borstvoeding. Dit komt ook niet van de minipil. De eerste 3 maanden had ik dit ook zonder pil. Herken dat hormonaal vanslag zijn wel van mn andere kindje. Toen had ik ook wel huilbuien en duurde t  ook wel even tot ik me echt weer  mezelf voelde maar dit gun ik echt niemand. Daarom moet er nu echt wat gebeuren. Heb t nu lang zal aangekeken. 
Doe nu ook zeker wat voor mezelf.. werk sinds een maand weer. Ben wel een paar keer uiteten geweest, concert en elke week sporten. Dus doe er voor me gevoel alles aan om me schouders er onder te zetten en te gaan.. maar blijkbaar helpt dit niks.
Fijn dat het bij jou weer snel beter ging. Met een andere pil. Pfeifer kun je ook best last van hebben denk ik. Dan voel je nu wel weer goed?