Co-sleeping

Ons zoontje van 3,5jr is altijd al een moeilijke slaper geweest. Niet naar bed willen, en vaak huilen 's nachts. Het is maar met korte periodes geweest dat hij wèl gewoon goed en op tijd in z'n eigen bedje heeft geslapen. Meestal slaapt 'ie een uurtje en word dan weer wakker en gaat huilen. Maar nieteens echt verdrietig huilen, eerder beetje zeuren. Soms vragen we af of hij wel helemaal wakker is. Gelukkig heb ik heeeeel veel geduld  

Mijn zusje heeft een kindje van 1,5jr en zij zweert bij co-sleepen. Zij zegt dat hij daarom steeds protesteert, omdat het onnatuurlijk is om apart te slapen voor een jong kind. Waardoor het voor mij weer moeilijker is om voet bij stuk te houden, je krijgt het gevoel dat je je kind iets ergs aandoet. We nemen ons zoontje weleens bij ons in bed als we het zat zijn om steeds uit bed te moeten omdat hij weer huilt, maar eigenlijk doen we dan allebei geen oog dicht. Hij ligt nogal te spartelen en te kreunen in z'n slaap, dan moeten de dekens er weer af waardoor wij het koud krijgen, of je krijgt een vuist of een voet in je gezicht. Echt schoppen he, niet oeps per ongeluk. Hij lijkt op zo'n moment zelf ook liever in z'n eigen bed te liggen. Laatste tijd mag hij bij ons in bed tot wij naar bed gaan en dan leggen we hem stiekem terug. Maar ja dan kom je boven en ligt 'ie zo heel vredig met z'n knuffeltje in het midden van ons bed. Aaaahhhh. En dan laten we hem wel es liggen. Maar meestal krijgen we daar later spijt van.

We zijn voor ons 2e kindje bezig, en als ik zwanger word zal ons zoontje straks naar zolder moeten. Wij hebben op de 1e verdieping namelijk een riante badkamer met onze grote slaapkamer en 1 baby slaapkamertje. Toen wist mijn vriend nog niet of hij wel nog een kindje wilde, laat staan daarna nòg 1. Het kan apart lopen hihihi. Maar ik ben nu dus bang dat als hij nu al niet in z'n eigen slaapkamertje wilt slapen, laat staan straks helemaal op zolder. Vriendlief zegt dat we dan weer een klein jaartje verder zijn en dat hij vanzelf behoefte krijgt aan een stoere jongenskamer en z'n eigen bed. Herkent iemand dit? Soms maken we er echt een heel proces van, gaan we 's middags iets heel vermoeiends doen zodat hij 's avonds makkelijker opgeeft en in z'n eigen bedje wilt. Maar meestal weten we van te vore al dat het een strijd wordt en we er nog een aantal keer naartoe mogen, waardoor we voor de gemakkelijkere weg kiezen en 'm maar weer bij ons in bed laten, ten koste van onze eigen nachtrust.

Ik heb ook 2j aan cosleepen gedaan. Toen merkte ik dat ze wakker werd van me hebben geleidelijk aan haar eigen bed gegeven. Nu was ze nooit een goede slaper. Ze is nu 3.4j en is standaard nog 1x wakker per nacht. In begin sliep ze nog tussen ons. Maar na een tijd werd dit gewoonte. En ja dat is een straatje zonder einde.. Dus hebben we gezegd dat ze even eruit kon en daarna weer in eigen bed. Ze protesteert natuurlijk maar uiteindelijk slaapt ze nu in haar bed. Soms slaapt ze nog tussen ons. Als ze al paar keer haar eigen bed heeft geprobeerd maar het echt niet lukt. Maar dan bed ik wel streng. Het is voor te slapen. Dus geen lawaai maken, niet spelen, niet friemelen en pijn doen betekend direct in je eigen bed! En ook dat weet ze goed. Natuurlijk schoppen /friemelen als ze slaapt telt niet mee. 

Zou zelf niet aanwennen om bij papa en mama op de kamer te slapen, zeker niet bij een 3,5 jarige. 
Heb je al eens zijn bed op een andere plek in de kamer gezet? Wil ook nog wel eens helpen. 
En zorg dat hij het speelgoed op zijn kamer niet ziet. Kinderen kunnen dit nog niet 'uitschakelen' voor hun gevoel. Een slaapkamer is om te slapen dus geen zichtbaar speelgoed op de slaapkamer, dat geeft kinderen meer rust. 

Onze dochter slaapt al sinds ze amper een maand is op haar eigen kamertje en dat bevalt ons allemaal goed. Mijn man deed echt geen oog dicht met haar op de kamer, dus na de nodige (kraam)tranen van mijn kant, ging ze naar haar eigen kamer. Ze heeft eigenlijk nooit moeite met slapen gehad.
Ik ben geen opvoedkundige oid, maar ik denk wel dat je (onbewust) je kinderen dingen leert. Ik denk dat een kind prima alleen kan slapen, maar als je ooit begonnen bent met op de kamer alapen, dan wordt dat de standaard. Net als naar ze toe gaan als ze huilen. In het begin deden wij dat natuurlijk ook, want zo’n kleintje heeft nu eenmaal ook in de nacht aandacht nodig. Maar op een gegeven moment zijn we wel gestopt met oppakken bij elk kreuntje. Ook niet te blij en te gezellig bij de nachtvoedingen. Gewoon lekker bij je drinken in alle rust en terug in bedje. 
Ik denk dat je, als je dit wilt doorbreken, echt even voet bij stuk moet houden. Je kunt een kind van 3,5 volgens mij best uitleggen dat je ‘s nachts in je eigen bedje hoort te slapen. Misschien kun je er een beloning tegenover zetten als dat lukt? Stickertje plakken en sparen voor een beloning oid? En als hij wel wakker wordt even erheen, zeggen dat hij moet gaan slapen en dan weer weg gaan. Ik denk dat je, elke kee4 als je toegeeft en hem in bed neemt, weer opnieuw kunt beginnen, want het heeft zin om te zeuren merkt hij. Ik snap dat je in de nacht geen zin hebt in strijd, maar uiteindelijk gaat het je betere nachten opleveren. En volgens mij kun je de strijd beter nu voeren, dan wanneer er een kindje bij komt. Dan voelt hij zich misschien nog aan de kant gezet.
Overigens: er zijn natuurlijk genoeg mensen die het prima vinden als hun kind in hun bed slaapt. Ik moet er zelf niet aan denken, maar als anderen het goed vinden, is er natuurlijk geen probleem. Weinig jongens van 16 zullen nog steeds bij hun ouders willen slapen, dus ook dat komt goed. Maar ik proef in je bericht dat je het wel anders zou willen. Dan zou ik echt wat strenger gaan zijn. Dat het onnatuurlijk is voor een kind in het eigen bedje te slapen, vind ik echt onzin.

Onze zoon heeft tot zijn 2e verjaardag altijd tussen ons in geslapen. Dit ook vanwege de borstvoeding s nachts. Wegtrappen van de deken enzo heel herkenbaar! Nu is het verschil dat wij zo wel goed kunnen slapen, al slaap ik zelf niet heel diep. Daarom doen wij het nu eigenlijk andersom: hij valt in slaap in zijn eigen bed en wanneer hij wakker wordt komt hij bij ons. We praten veel met hem en vaak kan hij het aangeven wanneer iets hem dwars zit.
Dus misschien inderdaad een idee om er met hem over te praten? Vraag aan hem wat hij als oplossing kan bedenken. Misschien langzaam afbouwen, of inderdaad zijn bed verplaatsen. Als hij zelf met een oplossing komt is de kans natuurlijk ook groter dat hij zich hier aan houdt.