Help, mijn metekind is onhandelbaar dankzij zijn ouders

Hallo allemaal!
Zoals mijn profielnaam het omschrijft, ben ik een heel droevige meter. Mijn partner en ik hebben graag jullie advies over hoe we met onderstaande situatie moeten omgaan. Wij hebben momenteel nog geen kinderen, maar we hebben wel een grote kinderwens.
Ik ben 1 jaar geleden meter geworden van een kindje van dat inmiddels 1 jaar oud is. Het is het kind van een van mijn beste vriendinnen. Tot nu toe hebben we altijd een goede band gehad en we kennen elkaar al een héél lang. Maar mijn partner en ik zijn ab-so-luut niet te spreken over hoe de ouders het kind opvoeden. Hoe dat zij het aanpakken, gaat echt ons petje te boven.
Aangezien ik een tijdje regelmatig op het kindje moest passen, heb ik in de tussentijd veel tijd met hem doorgebracht. Maar eerlijk? Voor mij en mijn partner hoeft het op deze manier echt niet meer ... . We willen graag de vriendschap onderhouden en we willen graag meter en nonkel van het kindje blijven. Maar op deze manier is het ongelofelijk moeilijk omdat elke opmerking over het kind gewoon weggelachen wordt. We hebben er geen flauw idee van over hoe we dit moeten aanbrengen aan hun... . Dit gaat een héle lange post worden aangezien dit een opeenstapeling van dingen zijn die maar erger en erger worden. Ze dateren van de eerste maand van voor de lockdown en van sinds de versoepeling van de maatregelen.

Om te beginnen is het kindje echt een aandachtsvrager, tot op het absurde toe. Sinds dat hij geboren is, heeft de mama dag en nacht met hem rondgedragen. Telkens als hij wakker was, zat hij bij haar op de arm. Ze was er elke seconde mee bezig. Uiteindelijk zijn we 1 jaar verder en verwacht het kind nog steeds dat hij constant op de arm gedragen wordt. Doen de ouders of ik dit niet, begint hij oorverdovend te krijsen! Als het bij wenen zou blijven, vond ik dit nog oké. Maar hij krijst zo hard dat onze buren bij ons komen aankloppen om te kijken wat het probleem is.
Ikzelf probeer hier niet aan toe te geven, waardoor ik onlangs 20 minuten lang met een krijsend kind van 1 jaar al hangend rond mijn been heb gestaan. Soms wordt het zelfs zo erg, dat hij met zijn voetjes of vuistjes op mij begint te stampen of te slaan. Ook mogen er geen andere omstaanders tegen mij praten als hij hier is. Zo was mijn vader onlangs afgekomen omdat ik het echt niet meer aankon met het kind alleen. Helaas maakte zijn aanwezigheid het alleen nog erger. Van zodra hij een woord tegen mij wou spreken, begon het kind NOG harder te krijsen. Ik kon niet geloven dat dit zelfs mogelijk was ... .
Zijn ouders daarentegen, nemen hem direct vanaf de eerste krijs op. Als ze hem beu gedragen zijn, zetten ze het kind op mijn aanrecht, op mijn dressoirkast of op de eettafel. Waardoor hij, als ik hem zelf niet even in het oog heb, soms met zijn schoenen in mijn pompbak zit te stampen of met zijn voeten tegen de muur ligt te stampen. Als mijn partner of ik dan een boze blik uitwisselen of een opmerking hierover maken, dan voelen de ouders zich meteen aangevallen. Zo krijgen we dan opmerkingen terug zoals 'Maar ik zet mijn kind niet op tafel, mijn kind is zelf op tafel gekropen dus ik kan hier niets aan doen' of  'Mijn kind zit graag met zijn benen in de pompbak, hij vindt een keukenkraan facinerend'.
Uiteindelijk is het zo ver gekomen dat het kind intussen hier twee keer op de zelfde avond van tafel gevallen is omdat zij op haar gsm zat te scrollen. De eerste keer viel hij gelukkig op de stoel en de tweede keer heeft een andere aanwezige vriendin hem net kunnen vangen. Was dit niet gebeurd, lag hij waarschijnlijk nu met zijn armpje of beentje in de gips.

Ook laten ze hem maar altijd bezig zijn. Zo lag hij onlangs met een houten rammelaar super hard op mijn houten salontafel te kloppen. Met als resultaat dat hier nu sporen van te zien zijn. Toen ik er genoeg van had zei ik het volgende om de aandacht van de ouders te trekken, namelijk: 'Vriendje, mijn tafel moet niet kapot he', en kreeg ik van de ouders meteen de reactie: 'Jullie salontafel was toch al stuk gemaakt met de verhuis door dat ene familielid. Die gaat voor jullie toch een nieuwe kopen, dus wat maakt het dan nog uit?!' (Even voor alle duidelijkheid, je ziet bijna nauwelijks iets van het defect aan de tafel door de verhuis, dus we gaan dit familielid geen nieuwe laten kopen hiervoor. Alleen vrees ik nu dat we door die stomme houten rammelaar nu wél een nieuwe salontafel mogen gaan kopen).

Tenslotte voeren ze het kind van alles en nog wat. Hij verhangt zich figuurlijk voor chocolade en chips. Als de mama hem bij mij afzette, zei ze meteen; 'Geef hem maar een koek met chocolade, dan is hij kalm' (Niets is minder waar...). Ook heeft hij onlangs overgegeven toen zijn papa met hem aan het spelen was. Het had een donkerbruine kleur en toen ik de opmerking maakte van dat dat maar een rare kleur was, kreeg ik het antwoord: 'Nee nee, dat is normaal. Hij heeft net een heel potje chocomousse uitgegeten.' Sorry, een kind van 1 jaar dat ze al een heel potje chocolademousse laten eten vind ik NIET normaal.
Van zodra er dan een kom chips op tafel gezet wordt, spurt hij naar de tafel en begint hij dit met de ene hand achter de andere binnen te spelen. Als ik hem dan zelf niet even in het oog heb, heb ik achteraf van een andere vriendin mogen vernemen dat hij uiteindelijk de kom chips op mijn mat had leeg gekapt om daarna de kom op de grond te willen smijten. De mama heeft deze kom nét kunnen nemen en volgens mijn vriendin begon ze er gewoon mee te lachen.
Ook krijgt hij intussen Cola en Ice Tea, al dan niet gemengd met water. Omdat hij slecht drinkt, zegt ze. Tegen een vriendin zegt ze dan weer dat het de allereerste keer was, terwijl ik het kind al vaker met een papfles met suikers in heb zien rondlopen.
En als kers op de taart: als ze dan hier komt en één alcoholisch drankje drinkt (echt waar, ze houdt het maar op eentje) dan wijst het kindje soms naar deze drank. Als het dan bijna op is, zet ze het glas aan zijn lippen en laat ze het kletsje uitdrinken ... . Dit is al gebeurd met wijn en bier! Als ik of mijn partner hierover een opmerking maken, krijgen we de opmerking 'Jong geleerd is oud gedaan!' en wordt dit weer weg gelachen.

Dus bij deze: HELP! Bekijken ik en mijn partner deze opvoeding fout? Of zijn zij nu effectief echt fout bezig? Als ik er met vrienden of familie over praat, krijgen we telkens opnieuw de opmerking dat dit allemaal écht niet oké is. Maar als we in bijzijn van de ouders zijn of in bijzijn van hun vrienden of familie, wordt dit eerder weggelachen.
Wij vinden dit niet oké, maar we weten niet hoe we dit moeten aanbrengen. Ik wil graag meter blijven van het kindje, maar niet als ik hier met een onhandelbaar kind op mijn dak moet zitten. En niet als we het maar moeten blijven aanzien dat het kind al suikers en alchol op zo een jonge leeftijd binnen krijgt. En gewoonweg niet om hier ons huis maar door hem te laten afbreken (bij wijze van spreken) en dat dit maar opnieuw én opnieuw weggelachen wordt.
Is er iemand die ons goede raad hierin kan geven om dit aan hun duidelijk te maken?
Sorry voor de lange post :-) 

Niet onaardig bedoeld maar het is jouw kind niet. De ouders zijn in redelijke zin vrij om het op te voeden zoals zij dat goed vinden. Mocht je kindermishandeling vermoeden dan zijn daar informatie kanalen voor waar je al dan niet anoniem advies kunt vragen over wat er gedaan kan worden. 
Echter de regels die bij de ouders thuis gelden hoeven niet bij jouw te gelden. Dan heb ik het niet over wat de ouders hun kind toestoppen in jouw huis wat betreft eten. Maar wel over waar of waarop in jouw huis het kind neergezet wordt of mee mag spelen. Als jij niet wilt dat er op jouw salontafel getimmerd wordt dan mag dat niet.
Overigens klinkt het gedrag van het kind wat je beschrijft niet echt extreem in mijn oren. Het is 1 jaar, ook dan huilen ze nog veel. Ze worden eenkennig, dus willen veel bij een vertrouwd persoon zijn en ze zijn nog volop aan het ontdekken. Dus ja ze zitten overal aan en willen alles proeven. Wat de alcohol betreft dat zou mij echt te ver gaan, van mij mag een minderjarige ook geen slokje proberen. 

Ik ben het eens met anoniem hierboven. Ik kan me goed voorstellen dat je je ergert aan het gedrag dat je beschrijft, maar het gedrag van het kind klinkt niet heel extreem en hoe zijn ouders hem opvoeden is hun keuze. Alhoewel alcohol natuurlijk geen goed idee is.
In jou huis mag je natuurlijk wel zeggen dat je liever geen kindjes op het aanrecht en de tafels hebt en de ouders gericht vragen om hem daar vanaf te houden. Zelfde geld voor andere regels in jou huis. Maar bedenk wel dat regels zowieso moeilijk na te leven zijn voor een eenjarig kind, ze snappen daar nog niks van (kunnen geen gevaar inschatten of waarde van gebruiksvoorwerpen bijvoorbeeld) en zijn nog niet voor logica vatbaar. Straf doet nog niks voor die leeftijd, dus afleiden is bij zo een klein kindje vaak effectiever dan Nee zeggen.
Misschien als de opvoedstijl van de ouders voor problemen zorgt op lange termijn en ze daarover met jou praten, kun je ze verwijzen naar wat opvoedkundige adviezen, maar ik zal als kinderloos koppel ze zeker zelf niet vertellen hoe het moet (al is het maar om je vriendschap te houden).
Trek er anders kracht/hoop uit dat jij het straks met je eigen kindje allemaal helemaal anders kan doen. En als je ooit voor lange tijd (of alleen vaak, als hij ouder is) voor je metekind moet zorgen hij zich hoogstwaarschijnlijk wel aanpast aan de regels in jou huis.