Schuldig, ben ik te hard?

Hoi,
Even met een zwaar gevoel op de bank en zou graag jullie meningen willen weten.
Ik ben trotse mama van een meisje van 6 en een jongen van bijna 2, ze zijn gek met mekaar maar niet altijd, onze dochter mag graag zo nu en dan treiteren en onze zoon schreeuwt en piept makkelijk en snel. Niet altijd ideaal maar het hoort erbij. In onze opvoeding ben ik degene die kort en consequent is, de kinderen luisteren over het algemeen niet zo goed naar mijn man, die kan eindeloos herhalen en ik vreet me er soms over op haha. Ik ben juist veel korter en pittiger, ook niet altijd goed dus. Vooral mijn dochter is er erg gevoelig voor.Ze luisterd over het algemeen goed naar me, een enkel waarschuwing en dan geloofd ze wel dat het menens is. Alleen vanmiddag treiterde ze door en waarschuwing hielp niet. Ik zou naar buiten en onze zoon zou mee, ik zag achter de deur dat ze hem hard op zijn rug trapte. Woest maar dan ook woest werd ik, ik bulderde dat ze als de wiedeweerga naar boven moest voor ik haar naar boven zou helpen, ik was mega boos. Ze schrok zich rot en sprinte werkelijk naar boven, ze trilde erover en ze was dus echt bang of goed geschrokken. Ze ging naar boven en ik heb haar even 5 minuten gelaten, ik hoorde haar tegen dr beer praten dat ik haar nu nooit meer lief zou vinden. Het brak mijn hart, ik heb met dr gesproken en haar erg geknuffeld, ik heb gezegd dat ik haar altijd lief vind maar het gedrag wat ze doet niet lief en oke vind. We hebben geknuffeld en ik zag dat het haar enorm geraakt had. De middag is verder goed verlopen maar ik krijg de knoop niet uit mijn maag, ik wil alles behalve dat ze bang voor me word en vind de tussenweg vinden voor straf moelijk. Zeg eens eerlijk? Heb ik het verpest? Hoe kan ik het beter maken, 1x bang is 1x bang, hoe erg is dit geweest? 

Nee hoor, je hebt prima gehandeld. Dit gedrag is niet acceptabel en mag aangepakt worden. Ik ben vaak genoeg boos op mijn kinderen maar zorg er altijd voor dat we we het voor het slapen gaan uitgesproken hebben. Zo heb ik dit ook van mijn moeder geleerd en ik heb een fijne jeugd gehad.

Soms schreeuw ik wel eens tegen ze en voel ik mij schuldig. Nu probeer ik daar op te letten maar als je er midden in zit valt dat niet altijd mee haha.

Dus; schouderklopje voor jezelf, niet te streng zijn voor jezelf! Kinderen hebben een flexibel brein, voor haar is het nu gewoon goed. Niet groter maken dan dat het is. 

Dankjewel dat je de moeite neemt om te reageren, heel lief.
Maat ze trilde zo, echt zo, kon het traphekje niet eens vast krijgen. Ik voel me daar zo rot om. Ik weet dat boos worden erbij hoort, ze moeten grenzen weten
Dit gedrag accepteren wij gewoon niet, alleen had ik het niet anders aan moeten pakken? Ik kan me voorstellen als je klein bent en er staat iemand die veel groter is en die voor je moet zorgen zo staat te bulderen dat dit dood eng is.
Ik voel me niet schuldig om het straffen maar wel om het feit dat ik zo bedreigend over kwam dat ze ervan beefde. Dan ben ik bang dat ik voor altijd iets kapot gemaakt heb. ????

Ik snap je! Heb ook vaak zo op de bank gezeten. Maar kinderen zijn flexibel, je hebt het goed gemaakt met haar, meer kan je niet doen. Denken hoe je het anders had kunnen aanpakken heeft geen zin. Je verstand weet dit heel goed maar je gevoel als je op dat moment in een emotie zit is nou eenmaal anders. Het maakt je mens! 

Moeder zijn is iets waar ik in het leven het meest onzeker over ben. Denk dat ik dat mijn graf in meeneem.