vaderschap valt tegen

Vanaf de dag dat onze dochter geboren is heeft mijn man nooit echt de vaderlijke gevoelens gehad waar iedereen het over heeft. Ik hield mezelf steeds voor dat het nog wel zou komen. Inmiddels is onze dochter alweer 1 jaar en het is nogsteeds hetzelfde. Papa zorgt 1 dag in de week voor haar. Dit wilde hij zelf altijd graag. Omgaan met de kleine levert hem veel stress op. Het is niet echt een prater dus ik kan niet goed duidelijk krijgen wat de stress precies veroorzaakt. Het doet hem zelf ook veel verdriet dat het allemaal zo zwaar valt. Soms roept hij uit wanhoop dat hij er nooit aan had moeten beginnen. Dat hij erg ongelukkig is zo. Het doet me zoveel pijn. Ik probeer mij groot te houden maar het wordt steeds moeilijker. Vandaar nu ook dit bericht. Wat moet ik doen?!

Ik zou gelijk iemand inschakelen voor hem waar hij mee kan gaan praten, een psycholoog, coach, wat dan ook... het lijkt er namelijk op dat hij een soort van postnatale depressie heeft (ja, ook papa's kunnen deze oplopen) door misschien wel een traumatische bevallingservaring of zaken die vroeger in zijn jeugd zijn voorgevallen. Heel veel succes en niet te lang mee biljven lopen!