vaderschap valt tegen

Vanaf de dag dat onze dochter geboren is heeft mijn man nooit echt de vaderlijke gevoelens gehad waar iedereen het over heeft. Ik hield mezelf steeds voor dat het nog wel zou komen. Inmiddels is onze dochter alweer 1 jaar en het is nogsteeds hetzelfde. Sinds ze 3 maanden is,zorgt papa 1 dag in de week voor haar. Dit wilde hij zelf altijd graag. Omgaan met de kleine levert hem veel stress op. Het is niet echt een prater dus ik kan niet goed duidelijk krijgen wat de stress precies veroorzaakt. Het doet hem zelf ook veel verdriet dat het allemaal zo zwaar valt. Soms roept hij uit wanhoop dat hij er nooit aan had moeten beginnen. Dat hij erg ongelukkig is zo. Het doet me zoveel pijn. Ik probeer mij groot te houden maar het wordt steeds moeilijker. Vandaar nu ook dit bericht. Wat moet ik doen?!

Hanneke wat naar meid om jou situatie te lezen
lastig tja sommige mannen moeten erg wennen aan het vaderschap wij voelen zo kindje 9 maanden in onze buik krijgen er eigenlijk al een band mee voor de geboorte . Begint bij ons eigenlijk al in de buik
maar bij mannen is dat natuurlijk niet zo dus het moet
Groeien de band .
Ik zelf heb er geen ervaring mee mijn man wilde vanaf
Dag 1 al alles doen helpen zelfs zo erg dat ik mij eigen er aan begon te ergeren. 
we kregen ruzie over dat ik haar in bad wilde doen terwijl hij het juist graag wilden doen 
hij wist ook alles beter volgens hem 
hij wilden overal bij zijn zelf doen met de kleine wss bang dat er wat kon gebeuren pfff wel lief en mooi diebetrokkheid maar ook zo vvermoeiend en ergelijk
hij bood aan om de nacht voedingen te doen maar dat
Sloeg ik af want ik wilde haar bv geven dus dat kon alleen ik doen . Gelukkig vond hij dat goed .
nu nog bij bepaalde dingen doet hij meer in de opvoeding dan mij maar ik ben er nu meer aan gewend. 
maar goed lastig als hij geen prater is 
je kunt beter niet proberen dan om reactie er uit te krijgen want dat werkt alleen maar afrechts 
als een man het idee heeft dat hij moet praten dan sluit hij zich automatisch nog verder af en dat moet je nou juist niet hebben. 
weet je ook wat hem precies zo zwaar valt aan het ouderschap ?
Groetjes madelene

Hoi hanneke.. geef hen het gevoel dat t niet erg is dat zijn gevoelens minder zijn dan dr gemiddelde ouder.. probeer t niet te forceren dat werkt averechts. Misschien zouden jullie eens met de huisarts of psycholoog kunnen praten?? Vaak is het een onderliggende reden die bv niks met je dochtertje zelf te maken heeft maar puur met hem en hij het zelf niet eens in de gaten heeft.. als dat opgelost is dan zal er hopelijk wel ruimte komen in zn hart voor jullie prachtige dochtertje. Vaak duiden dit soort problemen op een angstgevoel in de man zelf en onzekerheid en uitten ze dit door zich wat meer af te sluiten van het kindje. Dat heeft bij de 1 wat langer nodig dan bij de ander. Laat hem in iedergeval zien dat je hem steunt. Probeer eventueel oplas te regeln voor dat ene dagje per week dat hij zou doen. Dat kan opluchtend werken voor hem en wellicht zoekt ie dan zelf toenadering bij je dochtertje. Sucves x