Vat vol emoties ...

Goh, wat ben ik anders deze zwangerschap.
Mijn assertiviteit is gestegen van level 1 tot level 12 ... ik ga vaak meteen op het achterste van mijn tenen staan.
Momenteel heb ik het zowat gehad op het werk.  Ik werk aan de receptie, maar voel me momenteel zo ongelukkig in mijn job.  Ipv een burn-out, heb ik een bore-out vrees ik. Omwille van mijn zwangerschap heb ik bepaalde promoties laten voorbijgaan.  Ik ben er totaal met mijn gedachten niet bij.  Vlak voor ik wist dat ik zwanger was, mocht ik solliciteren voor een betere job, dichtbij, met betere voorwaarden.  Omwille van de zwangerschap heb ik mij geëxcuseerd bij mijn uitnodigers, zonder echte reden. Is ook geen positieve indruk op vlak van labiliteit.
Ben zo boos op mijn baas. Had hem 2 maanden geleden gevraagd om me even op time-out te zetten (in België) dmv ouderschapsverlof dat ik nog tegoed had van mijn jongste zoontje.  Maar ik moest het wel opnemen voor de 27ste april dit jaar, omdat de leeftijdsgrens behaald wordt.
Mijn baas heeft iets meer dan 2 maanden de tijd gekregen om vervanging voor mij te zoeken... Hij had zogenaamd meerdere kandidaten en mijn verlof zou goedgekeurd worden.
Ik was in alle staten en o zo blij.  Eindelijk kon ik plannen maken om mijn zwangerschap in volle rust en intensiteit te beleven.  Ik heb nog 3 kinderen tussen de 16 en 11 jaar. Dus dat was welkom geweest.
Ik bekeek de vacature op de website van mijn werkgever, en kreeg bijna een beroerte.  Wat hij vroeg als profiel zweefde hoog boven wat ik ben ... ik heb mijn positie behaalt na jarenlange ervaring op te bouwen.
Ik ben een weekje op verplichte rust moeten gaan van de huisarts, omdat ik reeds in een vroeg stadium met harde buiken zat en me helemaal opgefokt voelde.  En ik kreeg het verlossende nieuws tijdens die periode van ziekte dat er een oplossing gevonden was.
2 dagen vlak voor mijn opvolger zou komen, om bij mij in opleiding te gaan, zou hij zogenaamd afhaken.  Wat ik heb moeten vernemen, niet via mijn baas zelf, maar via de adjunct directeur die dit tussen neus en lippen me vertelde. Op het werk werken wij met lange shiften, nl. van 8 tot 20u met eigenlijk geen pauze ertussen.  Geen moment dat ik me even kan terugtrekken, we moeten steeds telefonisch permanent aanwezig zijn.  Zo werk ik op een stelsel van 27,5 uur per week.  Ik word chagrijniger als de uren op de klok wegtikken ... wat me nog meer frustreert want ik ben steeds de vriendelijke rustige begripvolle geduldige receptioniste geweest :-) ...
De opvolger, een jonge knaap, kan dit stelsel niet vanwege zijn huidige gezinsomstandigheden.  Terwijl ik dit wel zou moeten kunnen, bijna 26 weken zwanger ...
Dus mijn verlof werd officieel nog niet op papier goedgekeurd ... Ik was in alle staten en ben boos.  Heel boos en teleurgesteld.  Ik wou uit gezondheidsoverwegingen en emotionele omstandigheden, mijn werkgever een mooi alternatief geven om mezelf even uit de onderneming te halen, zonder schade te berokkenen aan hun financiële omzet via ouderschapsverlof op te nemen.
Ik heb een teleurgestelde mail naar mijn baas gestuurd met de melding mijn vraag om het ouderschapsverlof te annuleren.
Maar ik ga het hierbij niet laten... zegt mijn innerlijke stem.  Deze gevoelens zijn totaal niet goed voor mijn ongeboren kindje, alsook mijn werkschema, waar blijkbaar geen mouw aan te passen valt.
Zou ik naar mijn huisarts gaan, zou men daar begrip voor hebben?   
Reageer ik te fel?

Hoi vlannetje
Zelf kan ik je hierbij niet helpen, ik ben inmiddels zwanger van mijn 4 de kindje en heb nog geen enkele keer ouderschapsverlof opgenomen. Ben dit wel van plan na de bevalling.
Wil je gewoon sterkte wensen want terwijl ik dit las steeg mijn ongeloof. Je vertrouwen in je werkgever moet serieus gezakt zijn, je wacht tot de laatste moment om het op te nemen zodat je hen alle kansen geeft en nu dit...
Ik zou furieus zijn maar vooral teleurgesteld.
Heeft hij al geantwoord ondertussen? Je hebt er tenslotte recht op en het is hun probleem om dit op te lossen.

Grtjs

Hoi Fieke,  van harte proficiat met je zwangerschap en je groter wordend gezinnetje.
Vandaag heb ik me nog eens extra uitgesloofd.  Een maand geleden, toen ik nog in de veronderstelling was, dat dit mijn laatste dag zou zijn op het werk, hadden ze me gevraagd om een activiteit te organiseren voor onze residenten.
Ik had toen toegezegd, met alle goedheid in me.  Toen ze me toen die vraag stelden, had ik al een beetje het gevoel dat ze niet beseffen hoe het voelt om zwanger te zijn en straffe arbeid te verrichten.
Pas op, ik zeg altijd tegen mensen dat ik niet gehandicapt ben, en wil ook niet profiteren van mijn toestand.  Maar ik merk zeker wel, dat ik het iets kalmer aan moet doen.  Ik voel m'n rug niet meer na deze activiteit, ik ben stik kapot.
Een voordeel is dat mijn kindjes al wat groter zijn - ;-) - en dat ik heel veel steun heb aan mijn bijna-man (15/05/17).
De activiteit heb ik gedaan, omdat ik onze residenten niet wou teleurstellen en er velen zich hadden ingeschreven.  Ik werk voor oudere mensen.  Wat ook best vermoeiend kan zijn.  Plus dat er een vieze buikloop in het huis aan het rondgaan is.  Ook al ben ik administratief medewerker, het gevoel om deze mensen te helpen, is me groter dan ze te laten sukkelen.  En daardoor ga ik soms te ver. Zo heb ik al enkele keren gevallen oudjes opgetild. En alles wat er bij komt kijken.  Ik heb zo'n schrik om iets op te lopen.
En daarnet heb ik gehoord dat onze buurvrouw vorige nacht bevallen is op 33 weekjes ... wat me nog meer zorgen baart.  Ook al is het mijn vierde zwangerschap, en heb ik het één en het ander ervaring.  Ik ben 12 jaar ouder en wat kilootjes zwaarder dan mijn laatste zwangerschap.  Ik voel het. 
Eigenlijk was ik mentaal het werk al aan het afbouwen denk ik, wat het me nu zoveel moeilijker maakt om me te engageren ...