Hormonen stress of depressie

Hallo
Ik ben momenteel 24w en 6d zwanger en ben erg met mezelf aan het tobben
Vanaf week 12 loop ik al rond met bekkeninstabiliteit en hoe verder ik was hoe meer last ik er van had. Ondanks de rust en extra hulp op het werk. Daardoor zat ik al weken te denken wat ik met mezelf aan moest, ziektewet of niet.. Maar ik kan alles alleen mijn lijf kan het achteraf net af.
Met 22weken toch eindelijk de ziektewet in door veel bekken en bandenpijn (steken in mijn ribben) en daardoor 2 dagen aan een stuk huilen ,,, want ik kan niks meer.
Rond die periode ook veel slecht slapen, veel somber en veel huilbuien om niks.
Komt er in week 23 ook nog eens bij dat mijn vader kanker heeft.
Weer 3dagen huilen aan een stuk door.. Behalve wanneer er iemand in de buurt is..
Zolang ik afleiding heb, gaat het wel.
Maar zodra ik alleen ben huil ik om niks, ben ik veel somber,, nergens zin in maar dan toch mezelf verplichten om naar vrienden ofzo te gaan.. En veel nachtmerries wat over moord en lijken en griezels wat niet eens werkelijkheid kan zijn

Nu heb ik wel wat gelezen dat zwangere vrouwen kwetsbaarder zijn voor depressie.. 
Weet niet zo goed wat ik met mezelf aan moet

Ik denk dat het vooral stress is, stress door je werk stress doordat je lichaam niet meer kan en stress omdat je vader ziek is. Maar....ik zou zeker hulp/begeleiding zoeken aangezien je niet wilt dat de stress inderdaad overslaat in een depressie. Ook is stress niet goed voor je baby. Praat met je vk of ga op zoek naar een psycholoog. Met een aantal sessies voel je je misschien al een stuk beter! Succes

Bedankt voor je snelle reactie.
Maandag moet ik zowiezo naar de verloskundige.. Ik krijg iedere x een ander omdat er meerdere in een praktijk zitten... Zodat je iedereen kent als je moet bevallen
Alleen met sommige voel ik me ooit opgejaagd of onbegrepen
Voelt echt rot als je lichaam niet fuctioneert als wat je gewend bent,, veel pijn hebt door je bekken en banden, niet kan werke en slecht nieuws krijgt.
Ik heb het idee dat ik zelf weinig intresse heb momenteel in de baby.. (Het boeit me allemaal niet meer wat er gebeurt) 
Wil wel graag kinderen daar niet van, maar prioriteiten en intresses zijn momenteel erges anders..

Tja kom ik aan met een heel ander antwoord......Ik werk in een psychologiepraktijk en lees hele gezonde reacties op zulke heftige levensgebeurtenissen. Ik kan mij voorstellen om eens lekker je hart te luchten maar van behandeling of begeleiding lees ik geen noodzaak. Misschien wel een goede vriendin. k ben nu 20 weken zwanger en mijn vader komt net uit het ziekenhuis. Ook ik zit in de zelfde angstige periode. De diagnose van mijn vader is nu open TBC in lever, longen en lymfe en de prognose is niet duidelijk aangezien hij ook de ziekte van chron heeft.......vreselijk dus, huilbuien ineens vooral snachts en angstige momenten waarop ik voorzie dat ik hem kwijtraak. En dit naast de hormonen en de veranderingen die ik al meemaak. Tijdens mijn vorige zwangerschap ben ik tijdens mijn 20 zwangerschapsweek de ziektewet ingegaan door een bekkeninstabiliteit. Nu helemaal niet wat gek ik is maar al met al kan ik mij indenken hoe jij je moet voelen. Ik hoop dat je goede steun in je directe omgeving kunt vinden, zij kunnen jou de beste steun geven die er is! Liefs en sterkte!

Ik ben werkzaam binnen de GGZ en het lijken inderdaad gezonde reacties op nare life events. Maar ik zou dit wel echt bespreken met de verloskundige. Hierin zou je kunnen kijken naar wat je zou kunnen doen om deze tijd wat aangenamer te maken. Een wellness dagje, lunchen met vriendinnen, filmpje pakken kortom: ontspan. Ondanks je natuurlijk het nare bericht van je vader heus niet direct los kan laten. Het is wel belangrijk om goed voor jezelf te zorgen! Zeker nu je niet meer alleen voor jezelf zorgt ;-) En no worries, een depressie heb je niet zomaar. Hormonen spelen een grote rol in de zwangerschap, dus sowieso ben je emotioneel vaak instabieler.. Maar wel mijn advies dit even te bespreken met je verloskundige! Heel veel sterke!! En ik hoop ook dat je soms nog geniet van dat kleine wondertje in je buik