Elkaar kwijt zijn?

Hoi, dit word best even een verhaaltje ben ik bang ;-).
Mijn man en ik zijn 12 jaar samen en hebben een heerlijk lief kereltje van 3 jaar.We hebben best behoorlijk moeten wennen aan ouders zijn, ineens kun je niet meer zomaar doen en laten wat je wilt 3n dat heeft tijd nodig gehad en ook best veel ruzies en irritaties veroorzaakt tussen ons. Tussendoor hebben wij een oude woning gekocht en gesloopt en grotendeels zelf weer opgebouwd, mijn man deed dit naast zijn fulltime baan en uiteraard ging het gezinsleven ook gewoon door. We hebben keihard gewerkt en na een jaar woonden we in ons nieuwe huis, maar de verwachte ontspanning en ontlading bleef uit.We hadden verwacht dat we eenmaal in ons eigen huis helemaal te plek zouden zijn en het is ook ons huis maar op 1 of andere manier kunnen we er nog niet zo van genieten als vroeger, samen op de bank, weer tijd voor mekaar, dat het weer als ouds werd.De drukte heeft veel tol gevraagd van mijn man, hij is erg prikkelbaar zelfs nu een jaar na de verbouwing is hij nooit meer de oude geworden, ook tussen ons is het alsof we mekaar kwijt zijn, samen filmpje kijken of lekker op tijd op bed en wat actie is er bijna niet meer bij.Ik heb al een aantal gesprekken gehad waarop ik zei dat het niet lekker loopt en het anders moet, we zijn het eens met mekaar maar het kabbelt maar door.Ons zoontje zit met zijn leeftijd in de uit test fase en vooral bij papa haalt hij het bloed onder de nagels vandaan, op 1 of andere manier lukt het mijn man ook niet echt om met omwegen of op een goede manier niet steeds in discussie te vliegen, ik heb soms het gevoel dat het vader zijn hem aanvliegt.Hij geeft aan erg blij te zijn met ons zoontje en we hadden de wens voor een 2e maar ergens heb ik het gevoel dit niet te moeten doen omdat ik het liever wil dan hij(voor mijn gevoel dan)We proberen regelmatig dagjes uit te gaan samen maar ook dan is het er gewoon niet, dat maakt angstig en verdrietig want ik denk alleen maar zijn we mekaar kwijt?Mijn man gaat wat vaker alleen naar familie, ik gun hem die ruimte in de hoop dat het beter word maar ik merk ook dat zoals het nu gaat en loopt ik het fijner vind om alleen te zijn met mijn zoontje dan samen waar het niet als vanouds voelt.Ik weet gewoon niet wat te doen, we hebben meerdere keren gepraat en hij wil ons zeker niet kwijt maar ik voel het niet, dan vraag ik me af of hij niet gewoon overspannen is en confronteer hem daarmee en dat wuift hij weg.Wat moet ik doen, we hebben al gesprekken gehad, ook hele duidelijke dat het gaat knappen als we zo doorgaan maar ik zie het even niet meer.Is er iemand die zijn partner ook wel eens een soort van is kwijtgeraakt en hoe kwam dat weer goed?

Hey Anoniempje,
Dat is heel lastig! Ja, ik herken het. Tenminste, niet op deze manier maar wel dat mijn man een fase had dat hij niet lekker in z'n vel zat. En andersom ook...Ik heb ook al niet lekker in m'n vel gezeten.
Aan de ene kant helpt praten. En aan de andere kant....als je eenmaal allebei weet dat het even niet lekker loopt, moet je het misschien ook niet dood willen praten. Ga dan juist iets doen. Creëer momenten die voor genieten kunnen zorgen, maar verwacht niet dat het genieten meteen zo is als vroeger. Ga een activiteit doen waarbij je weet dat je zoon genieten kan en je man het ook leuk vindt. Of jij het leuk vindt...dat is even niet relevant.  Jij vindt het vast leuk als zij allebei genieten! 
En plan in de avond wel die bank-film-avond, maar verwacht niet de wereld. Geniet ervan als je elkaar die avond 1 echte oprechte zoen geeft. Of een kleine knuffel. Maar leg de lat niet te hoog. Na een paar keer kom je als het goed zit, weer stapjes verder.
Zo kun je het rustig opbouwen. Ik heb geleerd dat mijn verwachtingen dan niet sky high moeten zijn. En andersom ook...als mijn man dan verwacht dat ik meteen happy ben als hij een gezellig uitje plant...dat lukt mij dan ook niet. Ik waardeer het wel, maar heb dan even wat meer tijd nodig.
Wij zijn inmiddels 18 jaar samen en nog steeds gelukkig. Ruimte... begrip... En elkaar telkens oprecht kunne zeggen wat we denken en voelen. 
Kijk eens of je er wat mee kunt...geef elkaar de tijd....en als je over een paar maanden er nog net zo over denkt, bedenk dan goed wat je wil met je relatie. Wat kunnen jullie er samen nog aan doen, wat willen jullie eraan doen? Ben vooral eerlijk...tegen jezelf en je man. Daar hebben jullie allebei na zoveel jaar recht op.
Heel veel geduld, blijf eerlijk, kijk naar je man en bedenk telkens wat je zo leuk vindt aan hem. En hopelijk ..... Geniet weer van elkaar!! 

Dankjewel voor je mooie reactie, het klopt wat je zegt, ik denk dan als we een dagje weg zijn waarom spat het er nu niet vanaf?Alsof het er gewoon niet meer is. En dat maakt angstig want alleen al het idee om zonder hem verder te gaan maakt me zo verdrietig. Het is het of we wel samen zijn maar toch ook niet.Doe mijn best er dan voor maar er komt momenteel niks voor terug, het is altijd ik ben moe of ik heb geen zin.En dan ben ik uitgesproken, hij was altijd zo actief maar het is net of alle energie weg gezogen is, begint nu ineens met het zoeken naar een andere baan terwijl zijn baan altijd zijn leven is geweest.Hij is onrustig en dat maakt mij weer bang. Lastige situaties en ik hoop dat we eruit komen.We hadden besloten om binnenkort voor een 2e te gaan proberen maar ik twijfel nu of ons dat dichter bij mekaar zal brengen of juist niet.

Klinkt misschien stom....maar wil jij echt een tweede? En wil je die ook als je er alleen voor komt te staan? Als het antwoord ja is...iprma toch, gewoon doen. 
Alleen een kind is geen oplossing voor het probleem. Daarvoor zullen jullie in alle rust moeten investeren in elkaar. En misschien nu even eerst jij in hem...Zonder verwachtingen. Gun het hem maar dat hij er weer aan kan wennen hoe leuk het samen kan zijn. Die verwachtingen en dus ook de teleurstelling van jou leggen er nu ook wel echt druk op bij hem. En dan wordt het zo geforceerd. En dus lukt het niet. Dat gaat ten koste van alle spontaniteit. 
Dus rustig opbouwen...Het een kans geven....Hem tijd geven....en in de tussentijd kun jij genieten van jullie zoontje... Van de kleine momenten die wel fijn zijn.... En geniet van het proces.... Van jouw geduld en vertrouwen in hem... Vertrouw er maar op dat jullie liefde genoeg is. Hij wil je tenslotte ook niet kwijt. 
En die nieuwe baan...laat hem lekker z'n gang gaan en zoeken. Steun hem. Vraag wat hij zoekt...toon interesse om hem te begrijpen. En vooral niet pushen of te veel vragen van 'hoe staat het ermee'. Het is zijn zoektocht en proces en jij luistert en steunt. Dat geeft hem vast vertrouwen om zelf de goede keuze te maken. 
Ik wens je een fijne jaarwisseling. En vol vertouwen op naar 2019!
Hopelijk laat je over een tijdje nog eens een berichtje achter hoe het gaat. 

Ben benieuwd hoe het met je gaat