Zwanger zonder moedergevoel

Ik ben gewenst zwanger maar voel niet wat iedereen zegt dat ik moet voelen..
“Voel je de liefde al voor dat wezentje in je buik?” Nee..
“Dat is toch het mooiste gevoel dat er bestaat?” Welk gevoel? Moet ik me anders voelen dan?
Ik voel me net als voor ik zwanger was.. Niet meer en niet minder..
Begrijp me niet verkeerd. Ik wou heel graag zwanger worden en een kindje hebben. Maar eigenlijk ben ik niet de grootste “Kinderfan” die er buiten komt. Het is ook maar sedert de laatste paar maanden (de perfecte vriend gevonden waarmee ik onze liefde echt wou bezegelen) dat ik een kind wou. Daarvoor mocht ik er zelfs niet aan denken. Maar hij leek me echt de perfecte man om een kindje mee te maken en ik wou echt een wezentje van onszelf, ons liefdeskindje.
Als ik vertel dat ik zwanger ben tonen mensen me spontaan hun kinderen of kleinkinderen. Je krijgt ze in je armen geduwd en al wat ik kan denken is “Aja, een kleine huilende en kwijlende baby” terwijl ik een lach rond mijn mondhoeken forceer.
Ik ben zo bang dat ik mijn kind niet graag zal zien als het geboren wordt, zo bang dat die speciale band die ik moet voelen nooit komt..
Nog mensen in dezelfde situatie?

Het komt vast goed als je baby eenmaal geboren is. Het is helemaal niet gek dat je de kinderen van een ander niet zo interessant vind. Dat zijn jouw kinderen ook niet. Zeker in het begin van een zwangerschap als je nog helemaal niets voelt is het zwanger zijn soms nog onwerkelijk. Bij veel vrouwen komt het gevoel pas nadat ze de baby ook voelen bewegen, dan wordt het echt. Of pas wanneer de baby geboren is. En bij sommige duurt het soms ook nog even. 
Het belangrijkste is dat je gewenst zwanger bent geworden, maak je geen zorgen dat gevoel komt echt wel. Laat je niet door andere voorschrijven wat je moet voelen. 

Ach nee ik had het ook niet zo. Zelfs na de geboorte...iedereen zie je altijd maar zeggen oh als het er eenmaal is ben je alles gelijk vergeten.
Nou echt niet, ik heb er nog lang aan moeten wennen dat hij van mij was. Niet dat ik niet van m hield ofzo. Maar het was meer, ok nu is het er en nu? 
En die bevalling vergeet je ook noet hup zomaar als het kind er is. Maar de moedergevoelens komen wel. Al hoef je andermans kinderen nog steeds niet leuk te vinden.

Maak je geen zorgen, ik weet inmiddels dat dit gewoon normaal is. Toen ik zwanger was heb ik hetzelfde gehad en me ook verbaasd over dat iedereen alleen maar de halleluja verhalen vertelt, maar pas bij doorvragen de echte waarheid eruit komt. Het lijkt alsof je totaal in de wolken moet zijn, maar ook voor mij was “het mooiste wat er is” zoiets abstracts dat ik daar niks mee kon. Ik ben nogal nuchter en andere kinderen had ik ook vrij weinig mee. Toen mijn zoon net geboren was had ik het ook best zwaar. Ik was natuurlijk trots en blij maar liefde vond ik best lastig te voelen. Ik had veel pijn van de keizersnede, borstvoeding lukte niet, de zorg die ik wel voelde voor hem vond ik zo’n last, alsof er een steen op mijn hart lag. Ik moest veel huilen en wilde het perfect doen. Ik was zo overvallen door dat gevoel dat ik weinig ruimte had voor “genieten” en “het mooiste wat er is”. Nou dan voel je je echt zo slecht... want je hoort “meteen” van je kind te houden. Ook die dalende hormoonlevels deden mij niet veel goeds, ik had daar veel last van en kon de hele dag huilen om niks. Uiteindelijk kan ik met 1000% zekerheid zeggen dat het echt het mooiste is wat er is. Ik ben zooo dol op hem. Alles wat hij doet vind ik fantastisch. Het is een liefde die niet te omschrijven valt. Laat je niet gek maken door wat je zou moeten voelen. Het komt echt goed.