Strubbels schoonfamilie

Ik heb het gevoel ik er niet bij hoor in mijn schoonfamilie... We zijn ook verschillend, ik koop niet vaak dure dingen voor mezelf en ik ga ook niet veel uit enz... Maar onlangs zei een vriendin van me dat ze enorm uitkeek naar de meidenavond met haar schoonmoeder en schoonzussen, die vrouwen komen dan eens samen om iets te eten, bij te kletsen... Bij ons gebeurt dit niet. Ze doen dit wel maar ik word dus nooit meegevraagd, wat me nog het meest verdrietig maakt is dat er een chatgroepje is waar we allemaal inzitten (mijn man chat niet, dus voegden ze mij eraan toe) nu was er iets gebeurt waardoor ik het vreemd vond er niets over gechat werd... Mijn man belde naar zijn moeder en blijkbaar waren ze het wel druk aan het bespreken, maar dan in het chatgroepje waar ik niet mee in zat... Ik dacht eerlijk gezegd dit wat ging veranderen doordat ik zelf moeder werd. Ze zijn een stukje ouder dan me en ik kon vaak niet meepraten, nu dus wel... Maar toch hoor ik er precies niet bij of kan ook niet op steun rekenen... Zo werd er achter mijn rug ook gezegd dat ik beter stopte met de borstvoeding en het jammer was dat ik zo koppig was en daarmee wilde doorgaan (omdat het niet altijd soepel liep maar is dat niet bij elke mama?) Het helpt niet dat mijn man hier blind voor is ... En altijd maar zegt 'ach dat bedoelden ze niet zo' of 'denk je nu echt dat ze dat zeiden om jou te kwetsen' 
Ik weet niet wat ik hiermee wil bereiken. Misschien is het herkenbaar voor iemand? Het doet goed het eens af te schrijven

Hallo,
Moeilijk he, de schoonfamilie. Mijn partner en ik waren al een aantal jaar samen en ik was meer dan de helft van de tijd bij zijn thuis in plaats van bij mij. Daarop stelde mijn schoonmama voor dat ik hier wel kon intrekken, en op dat moment leek dat een fantastisch idee want het klikte wel. Ondertussen woon ik hier al een tijdje en zijn we een huis aan het verbouwen en kan ik niet wachten om hier weg te gaan.
We zijn zo tegengesteld! Het klikt niet met wat en hoe we eten, de manier van boodschappen doen, de was doen, wie wat koopt en of dat terugbetaald wordt, ... kortom een heleboel frustraties.
Toen mijn schoonzus zwanger werd veranderde ze helemaal. Opmerkingen van de schoonmama over zwangerschapskwaaltjes (och, dat stelt niets voor) en baby’s die onmiddellijk doorslapen (dat ligt aan de ouders, niet aan het kind) waar ik me helemaal niet ik kan vinden en me zo boos over kan voelen. Al haar ideeën zijn zo “waarheid”. Nu ik zelf zwanger ben en amper uit de zetel raak van misselijkheid en vermoeidheid, voel ik me een aanstelster, en dat kwetst.
Komt er nog bij dat mijn schoonbroer een nieuwe vriendin heeft waardoor hij helemaal veranderd is, vroeger konden we goed opschieten maar nu... Het is daar altijd om ter luidst en om ter best (of om ter slechts, om ter ziekst, ...).
Met mijn ouders kan ik over alles praten en zijn de frustraties zo opgelost, maar hier wordt altijd achter ieders rug slecht gepraat maar in het gezicht goed. Zo vermoeiend!
En omdat wij altijd onze best doen om er bij te zijn als er iets is en proberen andere dingen te verzetten, eindigt het vaak zo dat juist wij er echt niet bij kunnen zijn als iedereen samenkomt. Naar de rest wordt altijd gekeken maar van ons wordt verwacht dat alles schuift voor hun. En als we er wel bij kunnen zijn, wil ik eigenlijk niet liever dan vertrekken omdat ik niet tegen de sfeer kan.

Moeilijk om daar met je partner over te hebben he, aan een bloedband kom je niet. Maar het even neerschrijven helpt wel om de frustraties los te laten .