Verdriet om traject

Lieve allemaal, 
De reden waarom ik schrijf, is omdat me er iets van het hart moet en ik geen flauw idee heb wat ik met mijn huidige gevoel aan moet. 
Mijn partner en ik zitten inmiddels ruim anderhalf jaar in het medische traject en op dit moment zijn we bezig met IUI. Ik heb het hier best lastig mee, maar meestal kan ik hoe situatie  goed relativeren. Mijn partner heeft twee schatjes van kindjes met zijn ex-partner, met wie de scheiding vrij stroef verliep en met wie het contact tot op zekere hoogte altijd een beetje gespannen verloopt, maar we zien elkaar regelmatig tijdens het wissel moment in het belang van de kinderen. Door dat gespannen contact en het conflictvermijdende karakter van mijn partner worden vrijwel alle mededelingen heel voorzichtig gebracht om geen ‘gedoe’ op te leveren. Zo was ze vrijwel de eerste die wist dat we gingen trouwen. Gewoon om iemand niet voor het blok te zetten, maar ook zodat ze tijd had eraan te wennen voordat de kinderen het zouden horen. 
De ex is op de hoogte van ons fertiliteitstraject, omdat dit destijds een keer ter sprake kwam en we het belangrijk vonden open kaart te spelen en geen zin hadden om te moeten liegen. 
Nu kwamen we vorige week de kinderen samen halen en zij renden dolenthousiast naar buiten met de mededeling dat ze een broertje of zusje krijgen. Ik wist niet waar ik het zoeken moest. Natuurlijk heb ik me niet laten kennen en iedereen gefeliciteerd, maar de blik in de ogen van de ex toen ze in de gaten had dat ik het inmiddels had gehoord… Ik kan bijna niet anders dan het als triomfantelijk te omschrijven. 
Mijn partner en ik blijven naar de kinderen toe uiterst positief en enthousiast over het nieuwtje, maar ik merk dat ik er op een of andere manier veel last van heb. Zij zijn aan ons geen verantwoording schuldig, maar ik voelde me behoorlijk te kakken gezet doordat ik ter plekke een houding aan moest nemen. Dat ik diezelfde ochtend ongesteld werd en duidelijk werd dat het deze cyclus weer niet gelukt is, zal het gevoel er vast niet beter op hebben gemaakt, maar nu, een aantal dagen later, voel ik me nog steeds uit het veld geslagen. 
Herkent iemand dit gevoel? 

Zo dubbel en moeilijk!
Ik heb geen ervaring met ex-partners en kinderen uit een eerdere relatie. Maar ik begrijp wel heel goed hoe het voelt om lang te moeten klussen over een zwangerschap. 
Als je dan nog eens hoort dat de ex van jou partner een kindje krijgt. 

Dikke knuffel!