zwanger en kan stoornis vriend niet aan

Hallo forumleden

Ik ben op dit moment ruim 3 maanden zwanger. Mijn vriend en ik zijn bijna 4 jaar samen, wonen samen in een klein maar fijn appartement, hebben geen financiële zekerheid maar hebben wel de afgelopen jaren altijd werk gehad en hebben prima rond kunnen komen. we hebben dan ook heel bewust gekozen voor een baby en de eerste maanden waren heel leuk en spannend ondanks die nare kwaaltjes als misselijkheid.

Nu ik net het 2e semester in ga waar ik zo naar uitkeek is ineens alles veranderd. Sinds kort heeft mijn vriend last van angsten. En dan met name om dingen te ondernemen. Zo is hij al 2 weken niet naar werk geweest, ben ik laatst alleen naar een etentje van familie gegaan omdat hij op het laatste moment rechtsomkeert maakte, we kunnen niet meer normaal op bezoek bij familie, verjaardagen, de stad in, etc. 

In augustus zouden we op vakantie gaan. Dat is al een half jaar geleden vastgelegd en ik keek er enorm naar uit. Laatste vakantie met zijn tweetjes even ontspannen in de verder hectische periode. Maar ook die wil hij nu afzeggen. Ik weet dat hij er niks aan kan doen. De dokter zegt dat het waarschijnlijk een paniekstoornis is en vanaf volgende week gaat hij ook naar een psycholoog maar toch merk ik dat ik er niet mee om kan gaan. 

Ik heb vanmorgen  weer keihard tegen  hem staan  schreeuwen dat hij egoïstisch is en mij spanning bezorgt en dat hij zo de zwangerschapsperiode verpest. Achteraf voel ik me weer een enorme bitch. en zeg ik ook steeds sorry maar die woede hierom ontstaat elke keer als hij weer iets niet kan en dan kan ik er niks aan doen dat ik zo woedend word. 

iemand ooit hetzelfde meegemaakt? En tips hoe ik hier mee om kan gaan?

Mijn man heeft het ook alleen in mindere mate. 
Heeft al wel een poosje. Wil niet mee naar verjaardagen, vliegvakantie wilt hij niet ivm transfer met de bus ( daardoor is zijn angststoornis verergerd! )
2 weken terug waren we een weekendje weg met de fam en toen hij heeft dus ook een inzinking gehad.
Heeft tranen met tuiten zitten huilen.
Hij loopt al 2 jr dat hij naar psycholoog moet maar hij weigerde te gaan tot nu toe.
Maar sinds dat weekend weet hij dat er niets meer anders op zit voor hem. 
Hij laat zich nu behandelen via internet omdat de drempel te groot is.

Ik probeer hem zoveel mogelijk te steunen in hoeverre ik dat kan.
Maar probeer ook mijn eige ding nog te doen en niet mijn leven zover te laten beheersen.
Maar ik kan me heel goed voorstellen hoe je je moet voelen

Bedankt voor je reactie!! Heel herkenbaar inderdaad ook die inzinking. 2 jaar is wel lang zeg!!! Hebben jullie ook kinderen? Ik vind het knap van het je lukt hem te blijven steunen. 

Je tip om wel dingen alleen te blijven doen is wel goed. Ik probeer ook zelf wel gewoon lekker met vrienden af te spreken Enzo.  Maar juist nu voelt het wel rottig.

Nee geen kinderen.
Ondertussen wel bezig waar ik uiteindelijk zelf de knoop doorgehakt heb.
Wil Zelf al een jaar of 4/5 maar hij was er nooit klaar voor.
Maar aangezien door zijn angst en ADHD zou hij nooit de keus zelf maken en ik niet meer wilde wachten .
Mijn man is ondertussen ook 29.....

Hij doet het ook niet expres en elkaar steunen door dik en dun daarvoor ben je met elkaar getrouwd. Moeilijke tijden maar ook gelukkige tijden.
Zonder steun komen ze er zeker niet

Ik herken veel in je verhaal. Ik heb ook een partner met angsten en adhd samen hebben wij 1 kindje. We hebben bewust gekozen voor een kind maar helaas toch nog een heel hectische periode gehad. Ons huurhuis werd verkocht toen ik zwanger was dus moesten verhuizen, zelf huis gekocht flinke verbouwing en dat met enorme tijdsdruk want ik zou bijna bevallen. Dat heeft heel veel stress opgeleverd waardoor alles bij hem erger werd.
Ik heb in die periode veel gehad aan steun van mijn familie. Dan ging ik bijvoorbeeld even samen met moeder winkelen voor de baby als hij het niet trok.
ondanks dat het soms moeilijk is zou ik je wel willen aanraden om hem toch te blijven steunen. Hij doet het niet expres. Ik hoop dat er snel verbetering komt want de periode na de bevalling wordt mogelijk nog zwaarder. Denk slaapgebrek dat de angsten kan verergeren. Die periode was hier soms hel.
Die vakantie als die ver weg is zou ik hem toch afzeggen. Ik heb in buitenland gezeten met vriend die ernstige paniekaanval kreeg en dacht dat hij dood ging. Zonder vrienden en bekenden om mij heen. Heb toen zelf 80 km met hem in die staat na ehbo moeten rijden. Dat was vreselijk.
Mijn verhaal klinkt niet heel erg opbeurend ik weet het maar ik kan je wel zeggen dat als hij aan zijn angsten werkt het vast beter gaat. Zoals het hier nu ook gaat.

Geen partner met angsten maar ik zelf. Steun hem, hij doet dit niet expres, hij snapt t wss zelf ook niet, en hij zal vaak weten dat zijn angsten nergens op slaan, maar als je hele lichaam in paniek raakt, zonder dat je er wat aan kan doen, vertel je lichaam dan maar dat het zorgen maakt om niks.