zwanger en alleen

nmiddels ben ik 23 weken zwanger, maar werd verlaten door mijn vriend met 18 weken. Hij wilde ontzettend graag een kind en heeft daar gedurende onze relatie van 2 jaar steeds op gehamerd. Ik heb uit een vorige relatie twee prachtige zoontjes en had mijn twijfels. Toch wilde ik heel graag met iemand dat gezin en kwam mijn roze wolk ook steeds dichterbij. Samen op een liefdevolle manier een zwangerschap ervaren en een kindje dichtbij zien groeien en bloeien. Na twee maanden geen conceptie was ik al zwanger en we zaten beide op een roze wolk. Maar na enige tijd voelde ik hem van hem uit verwijdering...ik begreep er niks van. Dit was toch wat hij ook wilde,een kind een gezin. Werd hij door iemand beinvloed wat was er aan de hand. Ik trof hem huilend aan in de keuken,ik had mijn twijfels bij de  echtheid van zijn tranen. Hij vertelde mij dat hij het vermoeden had dat hij autistisch is. Zijn vader had het klaarblijkelijk ook en hij herkende zichzelf in de beschrijving. Ik zag het probleem niet en dacht in oplossingen,want voor mij was het gezin het belangrijkst. Voor hem niet,hij raakte steeds meer overtuigd dat hij dat niet zou kunnen. Ik was boos verdrietig omdat hij het niet eens n kans gaf. Na veel geruzie vertrok hij naar zijn ouders. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat hij ergens negatief word beinvloed,want dit is niet de man die ik leerde kennen. De man die zoooo graag een kind wilde en ook altijd zei dat het gezin op de eerste plaats komt. Hij zegt dat hij wel een vader  wilt zijn maar de rest niet kan. Hij zegt mij te willen steunen in de zwangerschap nu door oa boodschappen te halen. Als ik hulp nodig heb kan ik hem bellen. Huishoudelijke hulp op aanvraag is natuurlijk niks bij het leed wat hij mij en de kinderen aandoet. Ik en mijn jongens gaan nu door een rouwproces. Verlies van een relatie,verlies van het gezin en al onze toekomstplannen moeten we nu in een keer omgooien. Ik zorg voor twee kinderen, run een huishouden en werk daarbij 30 uur. En boven alles ben ik zwanger en zou ik nu eigenlijk extra aandacht n liefde moeten krijgen. Ik kan alleen maar huilen om hetgeen nu gebeurt. Ik probeer de situatie wel te accepteren zoals die nu is en zo min mogelijk boos te zijn. Omdat ik wil dat ook dit kindje in en uit liefde geboren word. Ik voel me  zo alleen ,verdrietig en verlaten. k zou zo graag de zwangerschap en het ouderschap willen delen,hierin voel ik mij alleen. Ik zou zo graag dit in vreugde willen dragen,maar nu draag ik verdriet van mij en mijn jongens. Zou het ooit nog goedkomen?