Een tweede kindje?

Wij hebben een zoontje van bijna 17 maanden, waar we na een pittig jaar inmiddels volop van genieten.

Even een stukje achtergrond:
Partner en ik zijn 10 jaar samen, laatste 2,5 jaar waren zeer heftig. Tijdens mijn zwangerschap is mijn moeder overleden aan de gevolgen van kanker na een ziektebed van 11 maanden. Dit heeft er heel hard ingehakt. Met alle hormonen van de zwangerschap er nog bij was het gewoon pittig. Ik heb me altijd sterk gehouden, dat moest, maar in het afgelopen jaar is er veel van het leed uit gekomen. Ik heb hulp gehad van een psycholoog en gelukkig gaat het nu goed met me. Ik heb het gevoel dat ik weer leef. Samen met mijn partner ben ik door een zeer diep dal gegaan, maar we zijn er samen weer uit kunnen komen. We hebben bewezen de sterkste stormen te kunnen overwinnen. Dat maakt me trots. Ik ben gewoon trots op ons gezin.

Zoontje had ook een moeilijk eerste jaar. We hebben vrijwel geen enkele nacht doorgeslapen. Vaak bij de huisarts/kinderarts geweest. Zoontje had verborgen reflux, op een later tijdstip kwamen we erachter dat hij koemelkallergie heeft en hij had veel nachtelijke paniek. Gelukkig is de rust inmiddels wedergekeerd…

Voelen we ons als gezin compleet? Nou, nee. Duidelijke taal, toch? Nu we alles weer fijn op de rit hebben denken we aan een tweede kindje. We hebben altijd gezegd dat we er niet te veel tijd tussen wilden laten. Mijn zoontje vindt het super om met andere kindjes te spelen, het is een sociale jongen. Toch vraag ik me een aantal dingen af en ben ik niet compleet overtuigd. Dit zal ik nooit zijn, want van mezelf ben ik een enorme twijfelkont. Mijn partner wil er overigens voor gaan, staat er vierkant achter. Ik ben nu dus degene van wie het ‘af hangt’.

Kan ik het wel aan? Mijn perfectionisme kan me in de weg gaan zitten… Wat als we weer een ‘terror’ eerste jaar krijgen? Slaapgebrek is echt killing! En ojee, ik moet weer zwanger worden. Ik realiseer mij dat de vorige zwangerschap werd getekend door de ziekte en het verlies van mijn moeder en dat een nieuwe zwangerschap heel anders en ook positief kan uitpakken. Maar toch… en stel je toch eens voor dat mijn partner me ooit verlaat?! Tuurlijk, we hebben allemaal geen glazen bol en niemand heeft zekerheid voor de toekomst. Vooral over praktische zaken kan ik me druk maken: is het allemaal haalbaar met een tweede? Is een tweede kindje duurder? Ik denk véél te veel na en pieker te veel over de toekomst, waarbij ik vergeet in het heden te genieten en te leven. Dat moet ik echt nog leren. We hebben beiden een prima baan en financieel zit het wel goed. Het huis is groot genoeg om een tweede kindje te verwelkomen...

Ik zie ook enorm op tegen de babytijd, maar dat hoort er nu eenmaal bij. We zijn het eerste jaar met ons zoontje ook door gekomen, dus bij een tweede komt dat vast ook goed. We zitten binnen het gezin allemaal weer beter in ons vel, hebben de draad weer opgepakt, maar toch blijf ik twijfelen.

Is er hier iemand die me ‘gerust’ kan stellen? Of die bevestiging kan geven? Ik heb vertrouwen nodig… voor de geboorte van mijn zoontje was ik ook bang dat ik het niet zou kunnen allemaal, maar nu gaat het zo fantastisch goed. Dat geeft me een goed gevoel. Ik denk dat ik wel gemaakt ben voor het moederschap, maar toch heb ik angsten.

Bovendien is het misschien nog goed om te vermelden dat ik PCOS heb. De gynaecoloog heeft gezegd dat de eerste zwangerschap wel een gelukstreffer is geweest. Hoe lang duurt het deze keer om zwanger te worden? Lukt het überhaupt wel? Ik heb voor mezelf al duidelijk dat ik niet de medische molen in wil, maarja, dat kan ik nu natuurlijk nog niet met zekerheid zeggen, want wellicht staan we er op een later tijdstip ook anders in.

Diep van binnen weet ik het antwoord wel en zou ik het geweldig vinden om nog zo’n wereldwonder op de wereld te zetten… wat denken jullie, verstand op 0 en ervoor gaan? Er zijn zoveel gezinnen die twee kindjes hebben. Waarom zou het ons niet lukken?

Hi meid al jouw twijfels maken jou een hele goede mama. Je doet alles bewust en het is logisch dat je de rust in huis niet wilt verstoren maar het klinkt alsof jouw wens groter is. Ik zou zeggen verstand op nul(als je dat kunt haha) de basis is in orde en jouw twijfels maakt jou juist een hele goede moeder ! 

Ik zeg ook verstand op nul en gaan! Je leeft dag bij dag, elke dag je portie. Als je dat hele jaar in een keer moet doen gaat het niet maar elke dag een stukje wel! En denk eens aan al die mooie dingen die je gaat meemaken, geweldig toch? 
Voordat het zover is, eerst zwanger raken, dan nog 9 maanden zwanger, allemaal tijd om je geestelijk er op voor te bereiden en er naar toe te groeien. Niet voor niks hoor.. Komt goed

Precies wat de meiden voor mij zeggen. 

Ik had ook twijfels toen ik zwanger raakte van de tweede. Mijn oudste was toen 18 maanden. Ik wist ook niet hoe ik het allemaal moest gaan doen. Oudste sliep vaker niet dan wel door.. hormonen. Zwangerschap was eigenlijk gewoon goed op de bekkeninstabiliteit na. Uiteindelijk is mijn 2e, nu 5,5 maand, een hartstikke makkelijke baby! Veel makkelijker dan de eerste. En je bent zelf natuurlijk ook een stuk makkelijker en ervaren. Vorige week voor het eerst de kindjes samen ziek geweest, en ja dat is pittig en dubbel. Maar ook dat hebben we weer overleeft  
Komt hartstikke goed hoor meid. Het gaat eigenlijk allemaal vanzelf. En financieel weet je al ongeveer wat het kost want het is gewoon nog eentje extra erbij. En je kan het zelf zo duur maken als je wilt.

Liefs