Mag niet verdrietig zijn

OHallo, ik moet even mijn gevoel kwijt. Een paar weken geleden ben ik met 18 weken bevallen van mijn kindje (overleden in mijn buik). Wij hebben haar vastgehouden foto’s gemaakt enz. Dat werd ook door het ziekenhuis erg “aangemoedigd” zeg maar. Nu ben ik erg blij met de foto’s en heb er ook een paar in huis staan. Ik heb soms alleen een beetje het idee dat ik me aanstel ofzo. Ik krijg van veel mensen de opmerking: waarom heb je foto’s, het is maar een foetus. En (ze is begraven) ik ga vaak naar haar grafje en zet wat bloemetjes of zo neer, ook daar word ik raar op aangekeken. Krijg ook vaak de opmerking van: Ag je bent nog jong, nog tijd zat voor een nieuwe enz. Ik voel me er toch echt heel verdrietig over. Ze heeft wel 18 weken geleefd in mijn buik en we hadden al hele plannen (met haar) gemaakt. Heb haar schopjes gevoeld, haar zien bewegen op de echo en haar hartje gehoord. Maar door deze opmerkingen heb ik het idee dat het raar is dat ik er verdrietig om ben, en dat ik dus wel foto’s enzo heb. Ja ik heb haar nooit echt gehad, maar ik mis haar wel heel erg. Zijn er meer mensen die zoiets hebben meegemaakt en zulke opmerkingen krijgen, mag ik verdrietiger zijn ?
Xx

Wat erg om te horen, heb het nooit meegemaakt maar ik vindnniet dat jenje aanstelt. Een ander heeft hier niks over te zeggen, dat je je kindje hebt gevoelt en hartje hebt horen kloppen, leeft het en isbhet echt een mensje. Vind heel eg dat mensen zulke dingen durven te zeggen! 
Heel veel sterkte en iedereen rouwt op zijn manier . Als jij naar het grafje wilt moet je dat doen en niks aantrekken van anderen!!
Nogmaals heel veel sterkte 

Wat heftig. Pff je moet je verdriet gewoon op jou manier verwerken. Je kunt 1 kind niet vervangen door een ander. Mensen met een vroege miskraam voelen zich al ellendig wanneer ze hun kleine verliezen. En jij die je kleine vast kon houden, schopjes voelde etc mag het niet verwerken? Huil het uit. Doe je ding. Heel veel sterkte lieve meid. Die mensen hebben het niet meegemaakt vandaar dat ze zo praten. Mochten ze het zelf meemaken dan zouden ze het zelfde reageren of erger dus. 

Wat heftig zeg! En vooral beschamend dat mensen zo grof reageren. Vanaf het moment dat je weet dat je zwanger bent hou je van je kindje. Het is dan niet voldragen maar het is voor jouw al wel een unieke ziel. Niemand mag jouw vertellen hoe je hier mee om moet gaan. Het is jouw dochtertje en je moet zelf dit proces door. Vooral doen wat voor jou goed voelt!! Veel sterkte en laat dr negatieve mensen vooral links liggen 

Au wat een nare reacties krijg jij! In plaats van steun maakt dat je verdriet alleen maar zwaarder. Juist heel goed hoe je er mee om gaat. Sterkte in je verlies en verwerking.. 

voor sommige mensen geld helaas dat ze geen idee hebben wat je doormaakt zolang ze het niet zelf hebben meegemaakt. trek je alsjeblieft niets van iemand aan. je pijn is terecht net als je verdriet. je hebt het recht om te rouwen zolang je wilt en op jouw manier. je bent een kind verloren en dat blijft je leven lang meedragen. 
heel veel sterkte en digitale knuffels

Ik ben het eens met alle reacties hier boven.

Het is juist goed dat je het verwerkt lijkt mij. Ik wil je heel veel sterkte wensen en stuur je een virituele knuffel..

Oh, het raakt me erg om je verhaal te lezen. Ik heb het zelf niet meegemaakt, maar heb wel twee vroege miskramen gehad die me ook allebei erg geraakt hebben, zelfs al was ik maar 5-6 weken zwanger. Ik had toen ook heel erg het gevoel dat ik niet mocht verdrietig zijn "want miskramen komen zo vaak voor" en "er komt wel een nieuw kindje". En hoewel die dingen waar zijn, troostten ze me niet omdat ik toch dit kindje kwijt was, waar ik al heel wat toekomstdromen voor had. 
Dus ik vind dat je absoluut verdrietig mag zijn hierover! Dat lijkt me zelfs heel normaal en goed. Dat je verdrietig bent wil namelijk zeggen dat je dat kindje graag zag, dat het heel erg welkom was en dat je het mist nu. In het verdriet zit je liefde voor dat kindje vervat. Het is niet "gewoon een foetus" die je kwijt bent geraakt, het is de droom van de toekomst van dit mensje dat je kwijt raakte, alle plannen die je in je hoofd al maakte over wanneer het geboren zou worden, hoe dat later zou zijn, ... 18 weken is best al wel lang, op die tijd heb je waarschijnlijk al een band opgebouwd met dat mensje-in-wording in je buik. 
Laat dat verdriet er zeker zijn; ga naar het grafje als dat jou deugd doet, kijk naar de foto's, ... verdriet is de manier om het een plaats te geven. Ik schreef briefjes naar het kindje na mijn miskramen, dat hielp mij om afscheid te nemen. Ieder verwerkt het op zijn manier en jij hebt recht op jou verdriet en verwerkingsproces. 
Dikke knuffel!

Natuurlijk mag je verdrietig zijn. Bij 18 weken heb je je al zo aan de gedachte van hoe je kindje straks in en hoe het nu voelt kunnen wennen dat het helemaal logisch in dat je het als verlies beschouwd.

Ik heb het meegemaakt op een andere manier al wel bij 7 weken een hele tijd geleden. Maar een opgewekte miskraam. Zelfs dat moest ik een plaats geven en ik wat erg verdrietig. Ook hadden ik het gevoel dat ik er niet verdrietig om mocht zijn van de buitenwereld. Pas heb ik nog een discussie gehad met de "vader" en die begrijpt zelfs niets van dat ik het nog steeds als mijn kindje beschouw omdat het er nooit geweest is. Gelukkig snapt mijn omgeving wel dat het voor mij een gemis in mijn leven in en dat op mijn eigen manier zo verwerkt heb.

Voel je vooral niet raar omdat je verdriet hebt. Als voor jou de foto's helpen bij de verwerking, lekker neerzetten. Ik heb zelf bv een (niet) geboortekaartje gemaakt en een kettinkje. Voor mij heeft dat heel erg geholpen om het te verwerken. En daarbij leerde ik mijn echte vrienden kennen die mijn verdriet erkenden en niet negeerden. 

Hallo allemaal, ik wil jullie nog even heel erg bedanken voor al jullie reacties/ervaringen. Het heeft me goed gedaan om mijn verhaal kwijt te kunnen bij mensen die wel snappen hoe ik mij voel. De opmerkingen komen vaak van mensen die zelf nog geen kinderen hebben/willen dus die kunnen zich dan inderdaad blijkbaar niet goed inbeelden hoe ik mij voel. Ik wil de meiden die ook een miskraam hebben gehad in welke termijn dan ook heel veel sterkte wensen. En hoop dat (mocht het ondertussen nog niet gelukt zijn) jullie snel een gezond mooi kindje zullen krijgen. 
Veel liefs

lief Anoniempje.  wat heftig dat je dit hebt moeten meemaken. En wat fijn dat je nog fotos hebt kunnen maken en nu naar een grafje kunt gaan. je stelt je niet aan! jou omgeving mag wel eens wat meer empatie tonen. Je bent een kindje verloren... 
heel veel sterkte met dit verlies