verwennen jullie je kindje ook heel erg ?

Hoi ik merk dat ik mijn meisjes heel vaak verwen niet te gek natuurlijk maar wel verwen ik denk vaak ze zijn maar 1 keer klein .
ik probeer ook bij zoveel mogelijk dingen vanuit hun wereldje te denken inplaats van gelijk vanuit de volwassenen en dan meteen boos te worden
Zijn er meer moeders die zo opvoeden ?
Groetjes madelene

Mmm, als het je lukt om niet meer te doen, zou ik als ik jou was toch stoppen met toegeven als ze zeuren. Want kinderen zijn echt niet op hun achterhoofd gevallen, ze hebben snel door dat als ze maar doorzeuren, ze toch hun zin krijgen. Dan gaan ze juist meer i.p.v. minder zeuren, en ze kunnen in jullie geval ook nog eens je man en jou tegen elkaar uit gaan spelen. Dat moet je al helemaal niet willen, lijkt me. Hier zijn de grenzen heel duidelijk: ik ben echt onvermurwbaar (waarbij ik overigens wel altijd woorden geef aan haar boosheid en verdriet hierover, en haar ook troost) en dat levert dan ook niet of nauwelijks gezeur op in de supermarkt, winkel enz.
Al gaf ik deze week in het antiquariaat toch toe toen ze met een klein, schattig boekje van Dikkie Dik aan kwam zetten - ik denk deels omdat ik wist dat zij het daar eerder beschouwde als de bieb en deels omdat ik zelf zo boekenverslaafd ben dat ik zelf ook geen nee kan zeggen tegen weer een nieuwe aankoop  ... en toen bleek de boekenhandelaar het dingetje gratis mee te geven (bij mijn 2 wel betaalde impulsaankoopjes ....)

Wat hier trouwens meestal ook heel goed werkt: - indien mogelijk - laten kiezen uit twee wél acceptabele dingen. Dit geeft een kind een gevoel van macht, van ook voor zichzelf dingen mogen bepalen, en het blijft intussen wel binnen de door jou gestelde grenzen.
Bijv. bij ons mag aan de etenstafel alleen gespeeld worden als we er niet aan het eten zijn. Vanochtend wilde ons dametje van 2½ per se tekenen i.p.v. haar muesliontbijt opeten. Ik heb haar toen gezegd dat dat niet mocht en pen en papier weggehaald, haar getroost en haar vervolgens laten kiezen: "Wil je eerst je rozijntjes opeten, of wil je eerst je pap?" (Ze eet de rozijntjes uit een apart bakje). Toen was het weer goed, ze was helemaal tevreden met eerst de rozijntjes en toen de pap. Oudere kinderen kun je ook uit meer dan 2 (acceptabele) opties laten kiezen.

W.b. grenzen handhaven helpt het hier ook goed om te bedenken: wat vind ik hiervan als ze het 10x zou doen? Want soms is het de eerste keer niet zo erg, of zelfs stiekem best grappig. Maar door altijd even verder te denken (of dat althans te proberen), hebben wij, denk ik, al heel wat vervelende situaties voorkómen. Gewoon door het ontstaan ervan in de kiem te smoren i.p.v. later terug te moeten komen op een eerder besluit om dat gedrag wel toe te laten. Soms vergt het wel wat zelfdiscipline; mijn man en ik zitten regelmatig op onze tanden te bijten om niet in lachen uit te barsten als ze weer eens iets zots (maar wat toch niet zo heel handig of voor herhaling vatbaar is) heeft verzonnen  (gelukkig snapt ze onze non-verbale onderonsjes en knipogen nog niet, dus kunnen we eenvoudig in haar bijzijn aan elkaar doorgeven: nee dit willen we op langere termijn toch maar liever niet)

Hahaha . Dat herken ik allemaal. Doen mijn man en ik ook. Knipoogjes en zo.

Nikki

Wat lief van Yara (mooie naam!) Dat ze toch rekening houdt met mama. En ja, tuurlijk mogen ze ook hun buien hebben en hoeven ze niet alles perfect te doen. Ze zijn kinderen. Wij maken toch ook fouten.

Nikki

Madelene, heel herkenbaar allemaal, wat je in je post hierboven beschrijft  (behalve dan rekening houden met mijn eigen vervelende buien; daar is mijn dochtertje van 2½ echt nog iets te klein voor). Dat bedoelde ik met serieus nemen, ongeacht de leeftijd van de ander. Straf vind ik daar niet bij passen, beloning overigens net zo min. Ik vind het ook niks als bijv. een werkgever e.o.a. beloningsplan opzet, daar word ik nou niet bepaald gemotiveerder door - op zijn zachts gezegd  (en uit onderzoek is ook gebleken dat straf en beloning, zowel bij kinderen als bij volwassenen, uiteindelijk eerder externe dan interne motivatie tot gevolg hebben). Ik wil gemotiveerd worden door het werk zelf, door echt iets gedaan te krijgen en daar tevreden over te zijn voor mezelf. Precies datzelfde zie ik ook bij mijn dochtertje. Je moest eens zien hoe apetrots ze was toen ze vanavond bij het koken een ei had gepeld, ze straalde helemaal! Idem dito toen ze op de wc had gepoept. En daar was geen enkele 'goed zo!' voor nodig.

Hoi Nikki bedankt mijn man kwam met de naam yara ik vond het ook meteen een mooie naam
Groetjes madelene

Hoi Edith ook veel van jou uitleg Over jou idee en manier van opvoeding komt veel overeen met mijn manier en gedachten over opvoeding
Ik zit trouwens weleens bij mijn schoonzus met mijn man op bezoek
En sorry met alle respect maar vreselijk wat erger ik mij van binnen Hoe zei met haar kinderen communiceert als bijvoorbeeld haar zoontje ze eten niet wilt eten zegt ze kom maar dan ga je direct naar bed en als hij niet wilt luisteren met wat dan ook maakt niet uit wat dan dreigt ze met anders ga je nu naar bed zo wordt naar bed gaan natuurlijk een vervelend iets zo wordt het gekoppeld aan als je niet luistert voor straf naar bed .
Dus slapen wordt zo geassocieerd met straf .
Ze praat ook niet met ze ze dreigt bij alles maar ja je kan het alleen denken niks zeggen want het zijn je kinderen niet natuurlijk.
Groetjes madelene