Bevalling verwerken?

Jeetje wat een verhaal meid.
met tranen in mijn ogen heb ik jou verhaal gelezen erg mooi maar tegelijkertijd erg emotioneel!
Gelukkig dat jullie het allebei goed maken en kunnen jullie nu als gezin lekker gaan genieten.
ik kan me voorstellen dat je het erg vind dat ze je zoontje toen bij je weg hebben gehaald, probeer te bedenken dat het waarschijnlijk echt nodig was en ze het niet zomaar hebben gedaan (de gedachte alleen al dat het anders kon aflopen daar wil niemand aan denken)
Ik wens jullie heel veel geluk toe!

Wat een bevalling! ik wil hier maar 1 reactie op geven, wat ben jij een sterke vrouw! geniet van je gezin en je leven dat hebben jullie echt verdient!! je hebt het heel zwaar gehad maar zo te lezen ben jij een geboren moeder! verwerken van je bevalling zal best nog wel even duren maar met jou instelling komt dat helemaal goed.

Ik had dat ook dat ik de bevalling moest verwerken het is toch een hele gebeurtenis zowel lichamelijk als geestelijk want het is niks een bevalling dat had ik eigenlijk vooral bij de eerste
Maar verder had ik ook nog een tijdje last van kraamtranen
Ik had verder een makkelijke bevalling maar toch moest ik het echt verwerken
Dus ik begrijp je helemaal
Groetjes madelene

Hé Peachy,


Gefeliciteerd met je zoon! Ik herken heel veel in je verhaal, maar geloof me neem je rust.
Ik heb ook 2,5 liter bloed verloren Door een fluxus,   het bloed liep over de gang en lift van het ziekenhuis en heb twee zakken bloed gehad. 
Maar je zit nu nog in een roes Door het hormoon na de bevalling waardoor je je voelt alsof je alles aan kunt.
Ik nam ook geen rust en daardoor heb ik er nu na 10 maanden nog last van ik ben nog niet volledig hersteld.
Dus volg het advies echt waar!!
Groetjes A-M

Oh ja en het is voor jou en je man een traumatische ervaring hij heeft jou en je zoontje bijna zien verliezen en jij ook.
Dat hebben wij ook gehad dus onderschat het niet. Wij zijn 10 maanden verder maar het blijft nog steeds dat het lastig is.
Met een positieve instelling kom je ver natuurlijk. 
Rustig aan!

Wauw, intens verhaal...maar wat een sterke vrouw ben je inderdaad dat je hier doorheen kwam! 
Ik herken sommige elementen wel, ik had ook een helse bevalling en daarna voelde ik me niet mezelf...
Uiteindelijk ben ik erachter gekomen dat ik een bevallingstrauma had opgelopen - had er nog nooit van gehoord, en zelfs de gyneacoloog en verloskundigen bleken er niet echt wat over te (willen) weten. Er is nu wel wat onderzoek over gaande en er is van de week een boek verschenen van Diana Koster. Maar ik heb me destijds dus zelf "gediagnosticeerd" via http://stichtingbevallingstrauma.nl/bevalling-trauma-vragenlijst-ptss/ ...dus voor degenen die twijfelen. 
Maar of je wel of niet aan die criteria voldoet: als je je rot voelt, wat dan ook...je het gevoel hebt dat er iets niet goed is...ga in gesprek met lotgenoten of een therapeut. Blijf er niet mee rondlopen, dat heb ik eerst ook gedaan: proberen gewoon door door door te gaan...werd er alleen maar erger van. 

Heel veel sterkte aan iedereen die nog met hun heftige bevalling zit. Maar realiseer je dat je niet alleen bent!

Liefs,
Elaine

Verhalen zoals de jouwe horen we helaas meer: vrouwen hebben vaak echt nood aan verwerking bij een bevalling. Alles kwam goed en de baby is gezond "dus waar maak je je druk om, wees blij". Maar tegelijk kan je het niet loslaten.

We hebben een geheugen in ons hoofd en daar kunnen we gebruik van maken. Tegelijk weten we niet alles over ons brein en ook niet alles over ons geheugen. Je lichaam heeft ook een soort geheugen. Je herinnert je bepaalde gevoelens, heftige dingen (denk bv. ook aan fantoompijn). Ook al wil je ze in je hoofd lossen: je hebt hier geen controle over. Dat is een beetje eng maar het is ook normaal. Je hebt verre van alleen. Het enige dat op termijn zal helpen is rust, tijd en (in mijn geval dan) praten. Het gevoel dat er vele anderen zijn deed mij ook goed.

Mijn bevalling zelf was een ramp maar op een totaal andere manier: er gebeurde namelijk helemaal niets. Na zeventien uur had ik nog altijd amper opening, geen weeën... nada. Enkel mijn vliezen waren gebroken. Ik moest dus keizersnede. Een gevoel van falen, van het niet kunnen van machteloosheid dat je dan hebt is echt enorm. Ik had dit heel fel en kennelijk hebben zeer veel vrouwen dit. Ik kon niet zeggen dat ik bevallen was want dat voelde niet zo. Ik heb drie dagen nodig gehad om te beseffen dat het kind er was want plots werd er een baby in mijn armen gestoken en ik had er niks voor gedaan. Ik voelde me geen mama. Verwerking dan was er gek genoeg door de pijn die ik had. Ik heb lang moeten revalideren en kreeg zo toch het gevoel dat ik 'mijn deel gedaan had'. Pijn kan dus ook iets heilzaam zijn gek genoeg. Maar de eerste dagen kon ik enkel huilen. Ik kon ook niet naar beelden van bevallingen kijken.

Verhalen zoals de mijne en de jouwe zijn (hoewel weinigen dit beseffen) voorbeelden van een rouwproces. Je gaat erdoor met vallen en opstaan. Praat wanneer je dat nodig hebt, neem rust, luister naar je lichaam en laat je niet te veel aanpraten. Je bent niet alleen. Je gevoelens zijn echt. Ze mogen er ook zijn. Je gaat hier op termijn over raken en je zal dan sterker zijn door de ervaring. Alleen zijn we in 2016 niet zo goed meer in dat tijd nemen en het begrijpen van deze gemengde gevoelens. De wereld gaat snel en wij gaan mee. Das gek: we hebben nog nooit zoveel tijd gehad maar we hebben nog nooit zo weinig tijd genomen voor alles. Het is ok om er af en toe niet aan mee te doen.

Dit verhaal klinkt mij erg bekend. Een maand geleden is ons zoontje geboren. Hij is wel met behulp van de vacuümpomp gehaald. Alles moest ook ineens heel snel omdat zijn hartslag weg viel. Bij de geboorte bleek dat hij de navelstreng 2x om z'n halsje had. Hij ademde niet ! Voordat ik dit door had werd hij bij mij weggehaald... Later ook op de kinderafdeling lag hij aan allerlei draadjes en ook een kapje voor zuurstof. Ons mannetje is nog wel overgebracht naar een groter ziekenhuis voor het geval hij terug gekoeld moest worden. Ik ben op een gegeven moment weg gevallen... En later bleek pas dat ik al bijna 4 liter bloed was verloren. Mijn baarmoeder trok ook niet meer samen (eerst wel).. ons mannetje en ik zijn nu beide weer gezond.. al is mama er nog lang niet weer .. maar ook wij mogen van geluk spreken dat we er nog zijn. 

Mijn bevalling verliep anders, maar wat ik herken: dat weghalen van je kindje. Of een bevalling 'erg' is gaat niet om pijn, maar om het gevoel dat je er bij had. Bij ons ging het niet goed met de kleine, die moest meteen naar de neonatologie. Tijdens het persen was dat al duidelijk, alleen werd mij dat niet verteld. Ik merkte wel de stress/paniek in de kamer, maar begreep niet wat er aan de hand was. Hij werd ook meteen bij me weggehaald, zijn vader (uiteraard) met hem mee. Maar toen heb ik vanwege een shift-wissel en wat miscommunicatie bijna 2 uur alleen op mijn kamer gelegen, met die bibbers en de waas van na de bevalling zonder te weten wat er nou precies gebeurd was en hoe het met mijn kind ging. Dan ben je zo kwetsbaar. Van de bevalling op zich heb ik geen last, maar alleen op een kamer liggen zonder kind en zonder te weten of het goed met hem ging, dat heeft er in gehakt. Het is mijn tweede kindje, en bij de eerste kon ik haar na de bevalling lekker bij me houden en zat ik meteen in een heerlijke babybubbel. Maar bij deze bevalling helemaal niet, en dat zorgt er toch voor dat alle nare herinneringen veel beter blijven hangen ofzo. Ik heb er veel over gepraat, moest het echt kwijt. Sommigen hebben mijn verhaal wel 10x aangehoord. En daar voelde ik me dan ook weer rot over omdat het eigenlijk een dag na de bevalling allemaal al weer gewoon goed ging. Maar mijn kraamhulp heeft het goed ingeschat en er met me over gepraat. Ze heeft ook de verloskundige hier nog over gesproken, die raadde me aan om het ook bij het ziekenhuis te melden. Dat heb ik ook gedaan, verteld hoe naar ik het vond dat ze me zo alleen hebben gelaten zonder enige informatie. Dat namen ze heel serieus, vroegen of ik daar een officiële klacht van wilde maken zodat ze het ook echt konden opnemen met het team. Dat gaf een goed gevoel. Voor mij gaf dit aan dat vanuit de kraamzorg, verloskundige en het ziekenhuis erkend wordt dat het belangrijk is hoe jij, los van 'de fysieke feiten', de bevalling ervaart. Dus ook al voel je je fysiek weer redelijk snel goed en doet je kindje het goed, je hebt wel iets heftigs meegemaakt en je mag echt de tijd nemen om dat een plekje te geven. En misschien om je gerust te stellen: ik heb weken geroepen dat ik NOOIT meer ging bevallen omdat ik het zo hels vond. En toch ga ik binnenkort weer  Uiteindelijk krijgt het een plekje, maar geef jezelf de tijd!