Help! Hormonen?!

Ik weet niet of ik last van mijn hormonen heb maar ik zou graag even mijn hart luchten. Voor alle dames die ook even hun hart willen luchten of hierop willen reageren, hier kan het!

Fijne 1e moederdag... (de kleine is er nog wel niet, maar ik voel me toch n beetje mama. Ik zorg er tenslotte toch al voor..) 
Erg fijn om weer t gevoel te hebben dat ik niks waard ben..
En wat is het fijn om te voelen dat iemand van je houdt, dat de kleinste gebaren je laten voelen dat je voor iemand belangrijk bent, en niet zomaar iemand die gewoon handig is voor het huishouden en om even een kind mee te krijgen.
Het is toch eigenlijk triest dat het al teveel moeite is voor iemand om een boterham met pindakaas voor je te smeren zo gewoon uit het niets, gewoon voor het zorgzame en om even moeite te tonen aan degene waar je van houdt. Hoe laat je dan aan iemand weten dat je van dr houdt? Het wordt nooit gezegd.. 
Het meest trieste daaraan is dat ik daar blij van zou worden. Gewoon van die ene boterham, of zelfs van zo'n lelijke paardebloem die je uit de tuin zou plukken. Gewoon het idee dat er aan je gedacht wordt, dat ééne kleine gebaar wat zo groot aanvoelt, wat je weer die kriebels bezorgd van vroeger. Een heeel klein beetje creativiteit om mij blij te maken en te verassen. Ik ben zo'n stommert... alleen maar aan het laten weten aan hem hoeveel ik wel niet van hem hou. Puur en alleen omdat ik van hem hou en bang ben hem kwijt te raken. Bang omdat hij niet laat zien dat hij van me houdt.. 
Misschien maak ik het juist alleen maar erger doordat ik teveel op mn tenen ga lopen, teveel wanhoop toon naar hem toe. Misschien benauwd het hem alleen maar en stoot ik hem daardoor wel van me af. Misschien zie ik het gewoon niet, misschien ziet hij gewoon niet dat het me pijn doet. 
Misschien, misschien..
Misschien denk ik wel teveel na.. Misschien ben ik gewoon raar.
Misschien ben ik inderdaad gewoon niks waard..

Ps. Is heb nu n account aangemaakt..

Wauw wat een tekst!! 
Als het helpt, soms voel ik mij ook zo hoor en ik ben nog niet eens zwanger..Maar hoop echt dat je je beter gaat voelen, praat met hem! Meestal word ik chagrijnig en begin ik al met schreeuwen  of zeg ik helemaal niks. Maar ik heb gemerkt dat als je gewoon rustig praat en luistert dat het iets beter word. Niet dat je gelijk een hele verandering ziet,maar beetje bij beetje ziet hij in dat het ook anders kan. 
Het blijven mannen, die weten ook nooit wat ze moeten doen en worden boos als wij chagrijnig zijn..

Zowizo ben jij echt super veel waard, en moet je echt trots zijn op jezelf. Laat je door niemand zeggen dat je dat niet bent! Kin omhoog houden en sterk zijn! Het komt echt wel goed

Als hij echt zo weinig aan je vertelt en laat zien dat hij van je houdt, zorg dan in de eerste instantie dat je van jezelf houdt!

Je moet zelf geloven dat je de moeite waard bent. Je mag er zijn en je bent bijzonder.
Je wordt straks iemands mamma. Diegene gaat jou altijd nodig hebben en op jou moeten kunnen steunen.

Ga voor jezelf zorgen. Ik raad je aan om met een psycholoog te praten (dit heb ik zelf ook jaren gedaan, en heeft mij heel veel geholpen). Hij/zij kan jou handvatten geven om van jezelf te leren houden. Daardoor kom je steviger in je schoenen te staan en ben je niet afhankelijk van iemand anders goedkeuring om je goed genoeg te kunnen voelen.

Mannen vinden het zelfs aantrekkelijk als een vrouw zelfvertrouwen heeft, dus mogelijk heeft het zelfs daar nog effect op.
Maar in de eerste instantie moet je van jezelf leren houden om jezelf beter te kunnen voelen. Dat verdien jij. En dat verdient je baby.

Je bent de moeite waard