radeloos....

Hallo,
Ik heb eventjes nood om mijn verhaal te doen (bij mensen die mij hopelijk begrijpen)...
In december 2015 nam ik mijn laatste pil, dus vanaf januari kon ik voor het eerst zwanger geraken...
Dit was een moment waar ik en mijn man al een eindje na uitkeken, ik heb deze wens steeds uitgesteld (voor mijn werk... zicht op vaste benoeming onderwijs... tjah.. heeft meer zekerheid hé... heb ik nu soms al spijt van dat ik hierop wachtte...).
in het begin had ik wat moeite met het krijgen van mijn maandstonden... De gyn zei dat dit normaal kon zijn, maar zolang er  niet x aantal tijd tussen zat moest ik me geen zorgen maken... indien binnen 1jaar niet zwanger zouden we verder kijken...
Nu had ik van eind augustus geen maandstonden meer... dus ging ik in oktober naar de gyn... ze bekeek mijn kalender met cyclussen die ik bijhield... daaruit bleek dat ik waarschijnlijk slecht 3à4 eisprongen gehad heb...
Ze gaf me een pillen om mijn maandstonden op te wekken en ook kreeg ik voor het eerst clomid (1pil) mee...
Mijn lichaam reageerde hier heel goed op, want ik had meteen een heel mooie eicel die op springen stond op dag 12! Die avond mocht ik nog pregnyl prikken... Helaas was het die eerste keer niet gelukt...
De 2de keer, terug 1 pil clomid en op dag 12 weer een mooie eicel, meteen pregnyl...
Op 10januari deed ik een test en ik was zwanger!!! HOERA!!! 1 jaar na start! wat was ik blij!
3 weken later was het uit met de pret, na gewone bloedcontrole bleek de waarde van mijn zwangerschapshormoon niet genoeg gestegen... Meteen naar de gyn... Vruchtje was gestopt met groeien... Ik moest pilletjes opsteken om het te laten afkomen...
Nu heb (na mijn miskraam) mijn 2de clomid-kuur achter de rug... Vandaag mijn maandstonden begonnen... Het is dus niet gelukt...

Ik vind het moeilijk om iemand in mijn omgeving te vinden om hierover te praten... Want iedereen geeft hetzelfde antwoord; 'Je mag er niet zo mee bezig zijn!'
Ja, heel makkelijke hoor, zeker als beide schoonzussen zwanger zijn en als het van 1 een ongelukje is die eigenlijk een beetje ongelegen komt (terwijl het van jou niet wil lukken!!!!) en mijn andere schoonzus is 2 weken vroeger uitgerekend dan ik zou zijn moest ik geen miskraam gehad hebben... het is pijnlijk om haar buik te zien groeien en te beseffen dat het van mij ook zo kon zijn...

Hoi Nimw,

Hou hoop!

Mijn verhaal lijkt erg op dat van jou!

December 2015 gestopt met de pil... cyclus kwam maar niet op gang... in augustus 2016 (!) pas voor het eerst een kleine beetje heel licht ongesteld tijdens mijn vakantie (vakantie.. ontspanning.. geen stress? Ik weet het niet). Vervolgens weer 2 maanden niet.
Tussentijds ook pillen gehad om menstruatie op te wekken.. deden bij mij NIETS!

Daarna van de gyn Clomid gekregen om daar maar ' op de gok'  mee te gaan testen wat er zou gebeuren.. dat zag ik nog even niet zitten om die hele medische molen in te gaan.. en heb ze dus laten liggen..

Pas sinds december 2016/januari 2017 een redelijke cyclus (na een heel jaar!) van tussen 34 en 37 dagen, alsnog lang en onregelmatig dus.. 

Eind maart / begin april dit jaar had ik een positieve test in handen... ik ben nu 6 / 6.5 week.. ben doodsbang dat er iets mis gaat...

Ik weet hoe je je voelt! Niet van de miskraam natuurlijk.. dat spijt me echt heel erg voor je.. maar je moet bedenken dat in het begin stadium die kan wel 22 procent is.. dus kan ook hele ' vruchtbare'  en vrouwen met regelmatige cyclus net zo goed gebeuren!!

Veel liefs