Twijfels over partner

Hoi allemaal,
Ik ben voor het eerst zwanger en ik merk aan mezelf dat ik ineens enorm ga twijfelen aan mijn partner. In de zin van; is hij het wel echt voor mij?
We zijn nog niet lang samen, alles is in een behoorlijke sneltreinvaart gegaan. Zijn ook net samen gaan wonen.
Hij heeft al 2 kinderen uit een eerdere relatie en hij is echt een superpapa voor ze, ik weet dat hij dat voor dit kindje ook zal zijn. Maar toch ben ik zo aan het twijfelen geslagen. Herkent iemand dit?

Soms denk ik dat het mij puur gaat om het krijgen van een kindje, met andere woorden; dat kindje zit nu in mijn buik en de rest kan ik ook wel alleen.
Terwijl ik zo dol op hem was en hem echt niet kwijt wilde. Wellicht dat het ook de hormonen zijn, maar dat weet ik dus niet, wantja eerste zwangerschap.

Ook heb ik helemaal geen behoefte hem om me heen te hebben. Hij slaapt nu al een aantal nachten in de woonkamer en ik vind het heerlijk! Terwijl ik normaal toch best aanhankelijk was. Ik irriteer me aan vanalles terwijl hij me op m'n wenken bediend. Gisteren bijv. hij ging frituren en vroeg of ik iets wilde, ik moest er niet aan denken op dat moment. Maar een half uur later, je raadt t al; intense trek in een broodje kroket. Wat ik vervolgens ook op bed geserveerd krijg.

Ik ben sowieso al een aantal dagen niet vooruit te branden. Heb ook een verkoudheid onder de leden dus echt zware ellende. Ik ben overigens nog maar 6 weken zwanger en ben er afgelopen week achter gekomen. Het gekke is dat sinds ik het weet ik ook enorm last heb van mijn darmen en misselijkheid. Geen idee of dat toeval is of dat het tussen m'n oren zit.

Ik voel me in ieder geval echt een gigantische heks.

Jeetje meid, kan allemaal te maken hebben met je hormonen..je mag je absoluut zo voelen en de vraagtekens die je krijgt mag je ook zeker hebben. E gaat een level up! Je wordt mama  heel ander leven! Gefeliciteerd!
Praat je er open over met je vriend? Weet hij van je gevoelens?

Ik heb er nog niet heel openlijk over gepraat met mijn vriend. Al heeft hij wel kenbaar gemaakt dat hij voelt dat ik afstand neem. Heb m toen ook duidelijk verteld dat ik ook niet weet hoe dat komt, dat ik lichamelijk gewoon totaal geen behoefte heb om aangeraakt te worden en zoveel ruimte nodig heb.

Het zal binnekort wel gebeuren. Ik merk dat er sowieso veel is waar over gepraat moet worden. Ik functioneer nu al een week niet, maar de afwas wordt verder ook niet gedaan hoor... de was, idem dito. Normaal gesproken vind ik het niet erg om het grootste deel van het huishouden te doen, maar het baart me wel zorgen dat het gewoon niet in hem opkomt het op te pakken als ik er niet toe in staat ben. Dan vraag ik me af, wat als de baby er is? Dan zal ik mss ook minder energie hebben voor dit soort taken.. en een van de voordelen van een partner zou toch moeten zijn dat je er dan op kan rekenen dat de ander een en ander oppakt?

Ja, ik denk dat jouw inzichten echt heel erg 'normaal' zijn. Maar weet je, iedereen mag zn gebrekken hebben, zo ook je partner. Maar, ik zou zeker praten als ik jou was want (uit eigen ervaring) kan het behoorlijk oplopen die irritaties en stress is niet goed, al helemaal niet tijdens je zwangerschap. Je zal idd veel meer support nodig hebben zodra je kleintje er is, en herstellen moet je ook.
Echt, deze gevoelens komen zoveel voor. Communiceren is key! 
Maar verwen jezelf ook he, je mag het lekker rustig aan doen en je zal zo nu en dan lots of emotions krijgen..verwen jezelf  

Het gaat al iets beter.. geloof dat mijn partner ook iets meer begrip kan opbrengen nu.
Ik voel me zo vreselijk naar, lig al een week op bed. Ben supermisselijk en moe. Denk dat het voor een man heel moeilijk is om voor te stellen hoe dit voelt. Wellicht dat zijn ex hier ook gee  last van had tijdens de zwangerschappen, dus lijk ik al snel de aansteller.

Ik blijf ook maar hopen dat het meer met het griepje te maken heeft die ik al onder de leden had toen ik er vorige week achter kwam dat ik zwanger was, dan met de zwangerschap zelf.

Hormonen