Zwanger, maar wie zou er blij voor ons zijn?

Hallo allemaal,
Ik heb me aangemeld bij dit forum omdat ik nog met niemand anders over mijn zwangerschap wil praten (behalve met mijn vriend natuurlijk). Ik voel me soms wat alleen omdat ik het nog geheim wil houden. Maar er spookt zoveel door mijn hoofd dat ik me graag wil aansluiten bij een forum.

Ik weet sinds 16  november dat ik zwanger ben, ongeveer 5 weken. Er is nogal wat gebeurt en dat maakt me onzeker. Zet je schrap want het is een hele soap:

Ik had een vriend waar ik zes jaar mee samen was, huis gekocht etc. Gedurende onze relatie had ik vrij vaak het gevoel of ik 'iets' miste maar kon er niet zo goed een vinger opleggen wat dan. Toen kwam ik via mijn werk een hele aardige jongen tegen, ik werd verliefd op hem en hij op mij. En hoe slecht ik mezelf ook voel naar mijn ex en hoeveel verdriet ik ook heb gehad. Ik heb het na weken/maanden wikken en wegen uitgemaakt en heb besloten met die nieuwe jongen verder te gaan. Nog steeds breekt mijn hart als ik denk aan mijn ex, echt een schat van een jongen die ik helemaal geen pijn wilde doen. Maar advies van vriendinnen was: volg je eigen hart en je eigen voel, bij iemand blijven uit medelijden is niet de manier om uiteindelijk gelukkig te zijn.

Afijn. Dit speelde zich af afgelopen maart/april/mei. Ik ben bij een vriendin gaan wonen en mijn inmiddels ex en ik hadden besloten een soort van 'time-out' te nemen. Intussen ging het contact met de nieuwe jongen door en was ik dol verliefd en hij op mij. Ik weet hoe slecht dit is en hoe niet netjes! Maar het is zo gebeurd.

In juli 2017 ontdekte ik dat ik zwanger was van deze jongen. Terwijl het nog niet officieel 'uit' was met mijn huidige vriend. Ik was echt in een twijfel fase: wat te doen! Doorgaan met mijn ex? Afscheid nemen van die nieuwe jongen? Mijn gevoel zij: nieuwe jongen, mijn verstand liet me voornamelijk twijfelen: ik had een huis met hem, een gezamenlijke vriendengroep, 6 jaar relatie! Dat kon toch niet ineens stoppen...

Afijn: ik was dus zwanger! Ik wilde dol dol dol graag moeder worden maar had het me wel iets anders voorgesteld allemaal.. Ik leefde uit een koffer, woonde bij een van mijn beste vriendinnen. Ben net een eigen zaak begonnen dus heel zeker en vast inkomen heb ik niet. Ik voelde me ellendig echt totaal ellendig. 

De nieuwe jongen (inmidels eigenlijk wel 'vriendje' te noemen) was ook geschrokken maar zei tegen me dat wat ik ook zou kiezen (houden of weg laten halen) hij achter me stond. Hoewel hij wel aangaf dat een baby wel kan zorgen voor een moeilijke start van een relatie. En hij wel zorgen had over hoe onze relatie dan goed stand zou houden (gewoon heel rustig en reele beredenering).

Ik heb het ook tegen mijn moeder vertelt.. dat had ik niet moeten doen. Ze werd helemaal gek. Begon te huilen,  te schreeuwen. Ik moest z.s.m. een arts bellen zodat het weg gehaald kon worden. Ik was zo in en in verdrietig... hoezo kon ze niet zeggen dat wat ik ook koos het altijd goed was en ze me zou steunen? Ik heb dat tegen haar gezegd.. Maar ze kreeg het niet over haar lippen. Ze was in totale paniek. Om haar gerust te stellen heb ik een afspraak gemaakt bij mijn huisarts. niet omdat ik het weg wilde laten halen maar om met hem samen de mogelijkheden te bespreken. Mijn moeder moest mee van mij. Ik wilde namelijk dat de huisarts haar rustig kon maken, en kon laten inzien dat haar reactie belachelijk was.
De dagen tot het bezoek aan de huisarts waren KILLING! Ik sliep die periode bij mijn moeder in huis en ze was alleen maar bezig met dat ik dat niet zou kunnen dat het niet goed voor me was dat het me ongelukkig zou maken. Hoe moest dat nu goed gaan met een baby, wat kon ik een baby  bieden? Nu moet ik er wel bij zeggen dat ze de nieuwe jongen nog niet gezien had. En ze het ook moeilijk vond dat ik het met mijn ex nog niet goed had afgesloten. Maar oh oh oh! Wat voelde ik me ontzettend alleen in die tijd. 

Toen naar de dokter.. Die heeft wel tegen mijn moeder gezegd dat ik oud en wijs (29 jaar ben ik overigens) genoeg ben om mijn eigen keuzes te maken. Ik moest 1 week nadenken over een abortus (wettelijk verplicht). 

Ik heb die avond mezelf in slaap gehuild.. ik heb altijd geroepen: NOOOOIT een aboruts NOOIT  NOOIT van mijn leven. Ik zie een kind als een geschenk en ik ga er hoe dan ook voor zorgen! Maar deze situatie, dit alles heeft me toch tot de keuze geleid door het weg te laten halen. Met ontzettend veel pijn in mijn hart. Of ik te veel naar mijn overbezorgde moeder heb geluisterd? Ja, dat denk ik wel. Maar ik denk ook dat mijn situatie te onstabiel was om een kindje te krijgen. 

Afijn, op 3 augustus 2017 ben ik naar eindhoven gegaan naar een kliniek voor abortussen. Wat een vreselijke hel zeg. Ik heb meerdere malen gezegd: Ik wil NIET de echo zien NIET NIET NIET! Maar wat denk je: het werd gewoon onder je neus geschoven... En opmerkingen als: je baby is nog te klein voor curretage.. werden ook genoemd. 

Na twee dagen moest ik terug, gingen ze kijken of het groot genoeg was. En jawel: weer een echo foto onder mijn neus met de opmerking dat het groot genoeg was voor curretage. 'wat het groeit heel snel'. Het verdriet wat ik had was onbeschrijflijk en zo dubbel. Ik voelde me zo ontzettend naar. 

De behandeling vond plaats op een donderdag, mijn nieuwe vriend ging mee.. Was super lief voor me. Vreselijke ervaring verder...

weken daarna in een roes geleefd en vanaf eind september/ oktober nachtmerries, ik had zo'n spijt. Hoezo had ik niet naar mijn hart geluisterd.. Hoezo kon mijn moeder me niet meer steunen? Waarom waarom waarom? Ik wil de schuld totaal niet op mijn moeder schuiven! Want ik ben natuurlijk degene die moet kiezen en de keuze gemaakt heeft uiteindelijk. Maar wat voelde ik me alleen die tijd.. 

Overal waar je komt hoor je dan ook ineens: ooh heb je het al gehoord: xxx is zwanger! Oh hee! Wist je al dat xx zwanger is ze is in maart uitgerekend. Ja fijn stomme trut: dat was ik ook! Ja heel stom maar ik had ineens een hekel aan iedereen die een kind kreeg in maart of de maanden daarna (ik zou eind maart uitgerekend zijn).  Geprobeerd met mijn moeder hierover te praten, die zei ja maar dit is de beste keuze je hebt het goed gedaan meid! Ja... nou goed gedaan zeg! Ik heb me zelden zo ellendig gevoeld.. 

Maar goed life goes on...

Met mijn nieuwe vriend heel veel gepraat, samen  (onze 1e) vakantie beleefd. Eind oktober kregen we steeds meer gesprekken over hoe leuk het toch zou zijn.. en dat hij er achteraf ook spijt van had.. En dat als het nog een keer zou gebeuren we het never nooit meer zouden weg halen.

En toen die ene dag 16 november... een test gedaan en jawel: zwanger.. het was gewoon positief! Kriebels in mijn buik, mijn vriend en ik hebben minuten lang stil in elkaars armen gestaan. Elkaar heel lang aangekeken en we wisten het allebei: we gaan ervoor! Dit wordt ons kindje een kindje uit liefde en we gaan er voor 100% voor!

Dat is dus nu een paar dagen geleden.. 

Wat me verdrietig maakt aan dit hele verhaal is dat ik zeker weet dat niemand enthousiast of leuk zou reageren. Als ik alleen al vertel dat we samen gaan wonen krijg ik alleen maar van die kut reacties: oh nu al? Nou dat is snel.. weet je het wel zeker??? Laat staan dat ik zeg dat ik zwanger ben...

Ik zou het ook fijn vinden als mensen me feliciteren, me het gevoel geven dat dit kindje er ook mag zijn en een recht van bestaan heeft. Ik snap ook dat mensen het snel zullen vinden en dat tegen me zouden zeggen, dat kan ik ze ook niet kwalijk nemen natuurlijk. En misschien denken sommigen: zeik niet en accepteer de consequenties van je keuzes maar ja.. ik weet niet.. Ik voel me verdrietig omdat ik het gevoel heb dat mijn vriend en ik de enige zijn die blij zijn met de komst van ons kleintje.. 

Phoee.. het lucht op om dit verhaal hier even op te schrijven.. 

Ik ben heel bang, heel onzeker. Onzeker op dit moment over: mijn werk, mijn woning (die we nog niet hebben). Momenteel woon ik weer thuis en hij ook. Spullen als Foliumzuur verstop ik nu in mijn tas.. 

Mijn nieuwe vriend en ik proberen zo vaak mogelijk samen te slapen maar soms lukt dat gewoon niet.. en al lukt het wel.. mijn of zijn ouders zijn toch altijd  thuis..

Ja dat had ik nog niet gezegd: maar mijn vriend woont ook weer bij zijn ouders omdat hij na 10 jaar zijn relatie heeft beeindigd en zijn ex nu in hun koopwoning woont.....

PFFFFF 

Nou ik hoop dat hier wat reacties op komen zodat ik er toch een beetje 'anoniem' over kan praten.. want het speelt nu allemaal af in mijn eigen hoofd en het is soms zo frustrerend dat ik het met niemand kan delen..

Liefs,

Hi Zaandam
Welkom op het forum. Lucht het op
Om je verhaal van je af te schrijven? Wat Eem heftige tijd heb je gehad zeg en je staat er nog midden in zo te horen! 
In eerste plaats van harte gefeliciteerd met je zwangerschap! Het is een wondertje en fijn ook dat het zo snel gelukt is om zwanger te raken na de abortus. Ik vind het heel naar dat je je gedwongen voelde om die keus t maken. 
Ongeacht de omstandigheden daar kan jullie kindje niks aan doen en de omgeving zal er aan wennen. Ik ben zelf meer van het “ik gooi het er uit” DAn weet iedereen het maar en moet je de shit even over je heen laten komen maar die storm gaat wel weer over. Geheim houden lijkt me heel zwaar en stress gevend. Maar heb je al een idee of je ergens samen kunt gaan huren ofzo? Je nieuwe vriend wel een baan? Eigen plekje lijkt me heel fijn nu zeker aangezien je familie je miet steunt.
Nogmaals gefeliciteerd 
Groetjes floydi

Gefeliciteerd.         Probeer eerst je basis goed te krijgen.  Ga het huis uit.   Zoek een woning.           Je vriend moet ook liefst zijn koopwoning verkopen.    Bouw vanaf daar verder op.  
Je omgeving hoef je nu helemaal niets te vertellen.  Daarbij is het ook nog eens heel pril. Dit gaat voor nu alleen jullie wat aan.  
Persoonlijk vind ik wel dat jullie een goede basis moeten hebben. Ik denk dat je je dan als vanzelf minder aantrekt van je omgeving.  

Ach meisje, ik ken het gevoel.

Afgezien van het gedoe met je ex dan. Mijn vriend en ik zijn nog maar een paar maanden samen. Moeten ook nog een leven opbouwen. We wonen net 2 maanden samen in een piepklein flatje en kort daarna kwam ik erachter dat ik zwanger ben. Flatje is eigenlijk te klein... mijn vriend zit zonder werk en ik was ook net werkloos geworden (nu gelukkig ben ik wel weer ergens aangenomen)

Mijn vader (heb geen moeder meer) reageerde ook heel negatief op het nieuws. Door de dingen die ik net opnoem. Toen ik m zei dat ik het begreep maar dacht dat hij het mss ook stiekem leuk zou vinden om opa te worden, zei hij "nee op deze manier hoef ik geen opa te worden."

Dat kwam keihard aan bij me. Inmiddels is hij wat bijgedraaid en doet hij er normaal over. En ik besef me nu ook dat het vooral bezorgdheid was van zijn kant. Wel op een heel ongelukkige manier geuit maar toch. Denk dat de reactie van ouders vaak daaruit voortkomt. Het is voor hen ook een grote shock, vooral als de situatie zo lastig is.

Enfin, vind het wel een heel kwalijke zaak dat je moeder zo heeft aangedrongen op abortus. Wanneer je er klaar voor bent om het te vertellen, moet je dit keer ook echt voet bij stuk houden en direct duidelijk zijn. Ik heb ook direct tegen mijn vader gezegd 'het kindje komt er. Verander je niets meer aan.'

Alles komt verder echt wel goed. Het belangrijkste is dat jij en je vriend er blij mee zijn. Je echte vrienden zullen ook blij voor je zijn. Het is jouw leven, jouw keuzes. De rest van de wereld heeft daar maar mee te leven. 

Gefeliciteerd met je zwangerschap in ieder geval!

Meid als eerste, gefeliciteerd met je zwangerschap!

Wat zit je in een rollercoaster van emoties, en een heftige tijd heb je achter de rug.
Maar wat goed dat je nu voor jezelf kiest! En niet voor wat je moeder wilt of wie dan ook,
het gaat immers om jou geluk en jou leven. Vertel anderen over je zwangerschap wanneer je er klaar voor bent, je zal vast wel gezeik krijgen erover maar he dat gaat wel weer over.
Hun zullen jou keuzes moeten accepteren, en een van die keuzes is dat dit kindje er gaat komen! Zijn ze het er niet mee eens? Prima dan is daar de deur.

Ik zou wel nu nog meer bezig gaan met het zoeken van een eigen woning, en heeft je vriend wel een vast inkomen?

Hoe voel je je verder, heb je last van kwaaltjes?

Nogmaals gefeliciteerd!

Hoi zaandam

Ik leek bijna mijn verhaal te lezen. Ok op die extra vriend na dan.

Een jaar of 8 geleden was ik ook onverwacht zwanger van een jongen met wie ik nog in het begin van een relatie stond. Hij wilde het kindje niet en Door de manier waarop hij dat tegen me uitsprak kon ik bijna niet anders dan abortus overwegen. 

De huisarts wat ook niet erg behulpzaam en zei gelijk je wilt het zeker niet...in plaats van me te vertellen wat ik als moeder voor rechten hadden enz. Ze vertelden alleen over dat het nog net op het randje wat voor een abortuspil.
Ik wilde dolgraag kinderen maar onder druk van vriend heb ik me toch laten overhalen. (Als de mogelijkheid van pil er niet was geweest had ik her niet gedaan en ook niet als ze verteld hadden dat het hartje al zou gaan kloppen die week of al klopte). 

Daarna was het verdriet super groot en heb ik 3 jaar nachtmerries gehad. Maar gelukkig ben ik er weer bovenop gekomen en de vriend in ex geworden die snapte het verdriet niet.

Gelukkig zouden mijn ouders er niet afwijzend op gereageerd hebben als ik het hadden durven vertellen toen. Vind dat echt rot voor je. Gelukkig dat je vriend er zo goed in staat.

Lijkt me wel lastig nu, maar omdat het nog zo pril in zou ik het sowieso nog even voor jullie zelf houden. Zorgen dat voor jullie alles op een rijtje komt. Het koophuis met zn ex zien te verkopen of laten uitkopen misschien. Ergens een manier vinden voor een huisje samen.

Ik ben in ieder geval heel blij voor je en wil je feliciteren. Zelf ben ik ook zwanger nu van de 2e dus eigenlijk. En er zullen ook mensen zijn die echt blij voor je zijn. Mensen die je laten vallen zijn je vrienden niet echt. Maar je vind vast ook mensen die er wel voor je zijn en die blij zijn. Je bent immers ook 29 dus oud en wijs genoeg.

Ik heb jaren geleden gebroken met mijn ouders. Ze hebben mijn vriend gezien, wilde amper zijn hand schudden... triest echt triest.
Ik kan je alleen zeggen, kies voor jezelf. Wees sterk en houdt van jezelf.
Als anderen je dat geluk niet gunnen, dan is dat hun tekort en niet die van jou. Geniet van je vriend, je zwangerschap, je leven. En als jij het niet van de hoogste toren wilt schreeuwen omdat je bang bent voor reacties... Schat... Dan zijn die mensen geen echte echte vrienden. Want die willen het beste voor je en steunen je, zelfs al zou je stomme fouten en beslissingen maken. En dan bedoel ik niet je zwangerschap.
Zelf ben ik nu twee dagen overtijd en durf nog niet te testen, ook al zou ik graag zwanger zijn.
Wees sterk en hou van jezelf, zoals je ziet zijn er genoeg positieve reacties ????