Oh. Mijn. Hemel.

Mijn ervaring, zwanger van nr3 dus kan mezelf best ervaringsdeskundige noemen:

Het wordt nog erger. Veel. Veel. Erger.. dan komen er naast de hysterische hormonen rollercoaster ook nog kots buien, obstipatie, aambeien, vaginale schimmelinfecties, pukkels, slopende vermoeidheid en rug-, banden- en bekkenpijn bij. Een of meerdere van dezen of gewoon allemaal. Tegelijkertijd ook. Heel fijn.

En daarna (halverwegen trimester 2) gaat het beter en ben je gelukkig en zweef je op die roze wolk en voor je het weet ben je zwanger van nr2 en begint het gezeik weer van voor af aan. Maarja, die hormonen laten je alles vergeten.

Ik ben bij deze 3e zwangerschap op een punt gekomen dat ik dacht dat “als het nu mis zou gaan, ik écht never nooit meer opnieuw zwanger zou willen raken”. Niet dat ik hoopte op een miskraam- integendeel- maar zo ellendig voelde ik me. Nu ben ik weer op een punt dat ik een 4e niet uitsluit.. ik denk dat als ik dat opper bij mijn vriend hij een sprintje naar het ziekenhuis trekt om er een driedubbele knoop in te laten leggen..

En wie weet stap jij voor/na/tijdens die eerste echo op je roze wolk en zweef jij zonder problemen die hele 9 maanden door.. je weet het gewoon niet! Maar klachtenloze zwangenschappen zijn zeldzaam al lijkt het altijd alsof jíj met je kwaaltjes de enige bent.

Dat emotionele zal nooit echt overgaan. Zielige reclames blijven om te janken het enige verschil is straks dat je daar je man/vriend niet de schuld van geeft. 

Kinderen maken je kwetsbaar, ookal zijn ze nogmaar zo klein als een rijstkorrel.

Succes met alles!

Wat een heerlijk eerlijk stuk. Ik kan er nog niet over meepraten, maar wilde toch even reageren omdat ik vond dat je leuk schrijft.

Hier ook echt veel last gehad van de hormonen ik vond zwanger zijn hel. Maar wat ik je vooral wil mee geven is dat het niks zegt over de liefde voor je kind of wat voor moeder je wordt. Ik hou onbeschrijfelijk veel van mijn dochter (bijna 1) maar de zwnagerschap was hel en schuldgevoel daarover en het niet “genieten”was ook zwaar.
Van mij een dikke knuffel het is helaas doorbikkelen en durf eerlijk te zijn zo door reek je het taboe omtrent niet genieten van je zwangerschap en zal je zien dat meer vrouwen stiekem deze ervaring met je delen
Ps je doet het super hang in there mom to be

Anoniem was ik
Hoeft natuurlijk niet anoniem dit is geen geheim zwanger zijn kan heel zwaar xijn lichamelijk maar ook mentaal 

Ow jeetje dit is zooo herkenbaar ??? Je hebt alles zo eerlijk en open geschreven. Ik wil je allereerst proficiat wensen met je zwangerschap !! Ten tweede wat heb jij een geluk dat je man er open voor staat en er niks bij wijze van spreken over zegt.. hier is het tegenovergestelde. Ik zit ook in een enorme rollercoaster wat betreft hormonen en mijn man die kan er maar niet mee omgaan. Het komt van mijn kant dat ik probeer om hem niet te overvallen met mijn hormonen dus krijgt mijn ocharme moedertjelief meestal die hormonen over haar heen  mama's zijn het beste wat je kan overkomen. Mijn moeder die begrijpt mij zo enorm goed dat ze altijd klaar staat voor mij. Ook als ik haar huilend op bel om te vertellen hoe irritant en hoe stom mijn man soms kan zijn  dan praten we over hoe stom mannen kunnen zijn en eindigen het gesprek altijd schaterlachend en gekke dingen zeggend over mijn vader en mijn man. Hahaha dat is zoo leuk. Ik voel mij dan zo goed weer. Als ik mijn man dan zie dan schiet ik in de lach en denk van 'jeetje schat je moest eens weten wat we over je gepraat hebben'  
Ach die hormonen zijn het gevolg van een hele bijzondere gebeurtenis. Dit is mijn tweede zwangerschap en naar mijn ervaring van de eerste toe ben ik wat emotioneler geworden na de bevalling. Dat was ongeveer 5 jaar geleden. Nu bij deze zwangerschap is daar nog een schepje bovenop gekomen. Daarbovenop de klachten die je hebt/krijgt zoals misselijkheid en dat soort dingen maken het er niet makkelijk op. Je kan in ieder geval hier je ei terecht. Dat is ook wel wat. Ik zou je ook in ieder geval heel veel succes wensen en laat eens af en toe weten hoe het met je gaat  
Grtjess 

Ok, zou inhoudelijk kunnen reageren maar ik wil eigelijk alleen maar zeggen: ga hier je werk van maken, je kan echt fantastisch schrijven

Haha geweldig!!! Dit is zwanger zijn! Ik ben wel 1 van de gelukkige dat ik mijn roze wolk wel heb gevonden na 16 weken .... nog veel succes xxx

Ik heb echt een heerlijke zwangerschap gehad. Precies volgens het boekje. Misselijk tot en met week 12. Het laatste trimester erg moe, tijdens de hittegolf. Maar echt 9 maanden lang vol trots zwanger geweest. Ik heb er zelfs een beetje heimwee naar.

Na de bevalling pas emotioneel, dat duurde echt wel een aantal weken. Op een gegeven moment zei ik huilend tegen mijn vriend: ik ben zo onaardig tegen jou en dat bedoel ik helemaal niet zo. Gelukkig had de kraamzorg hem al gewaarschuwd. 

Ik hoop met heel mijn hart dat er betere tijden aankomen. Voor jou, maar ook voor je man. En blijf alsjeblieft schrijven, ik heb me kostelijk vermaakt. Haha, sorry!

Hahahaha geniaal stuk! Erg herkenbaar voor mij. Niet zo zeer in emotionele zin maar meer in “ziek zijn”. 
Ben al sinds week 6 kots en kots misselijk en maagzuur laat me niet slapen. Als ik dan eenmaal in slaap gevallen ben lijkt het wel of ik in coma lig : ik kan me ogen niet meer openen. Ben dan echt zoooo kapot! Ik geef nog steeds over (elke ochtend) terwijl ik nu 16w+3 dagen zwanger ben. Het is voor mij echt afzien en hoop dat er een periode komt dat ik kan gaan genieten!! 

Haha, zalig!!!! Eindelijk eens de waarheid over zwanger zijn. Ja yep ik ken het ook allemaal... Ik brul hier ook vaak de pannen van het dak voor iets kleins. Gelukkig verdraagt mijn man het. Ook als ik zeg dat ik wil scheiden omdat hij irritant ademt! Hahaha Heb ook geen schaamte meer om mijn ongezouten mening te geven, ook niet tegen vreemden. En yep... Kan niet meer naar het nieuws kijken want word er doodongelukkig van. je bent nu een week of 6? Hopelijk slaan de kwaaltjes niet te hard toe en breng je de komende weken niet permanent met je hoofd in de wc pot, terwijl je na liters pruimensap hoopt er eens met je kont op te geraken... Uit ervaring: mijn vorige zwangerschap heb ik genoten van week 20 tot week 25. Daarna begonnen weer de andere kwaaltjes... Maagzuur, vocht, ongemak dikke buik. En na de bevalling vond ik het nog erger... Voelde alsof ik een zwaar accident had gehad, herkende onderaan niet meer wat het was, en oh die baby blues... Maar het betert en kijk... Ik ben nu zwanger van een tweede... Dus het is de moeite om dit allemaal te doorstaan! 

Ik voelde mij vooral "belogen" ivm de bevalling dat iedereen zei "van zodra je dat kindje in je armen hebt verdwijnt alle pijn" Was bij mij totaal niet het geval en ik heb me er heel lang heel schuldig en slecht over gevoeld. Ik had een lange en zware bevalling en ik was gewoon kapot... Terwijl ik baby in men armen had werd mijn beneden terug aaneengenaaid, inclusief mijn darmen want alles was opengescheurd. En moesten ze ook nog eens opnieuw weeen opwekken omdat ik abnormaal bloedde. En ik wou gewoon dat iedereen van me bleef en dat ik kon slapen. Had zoveel pijn en was zo kapot dat ik amper oog had voor baby. En voel me er nog steeds rot over. Pas op mijn kamer als ik alleen was met haar sloeg de liefde knalhard toe en besefte ik dat ik moeder was.