Een 5de?

Hallo allemaal,
Ik zit een beetje met mijzelf in de knoop. Wij hebben 5 mooie kindjes gekregen, waarvan 1 vanuit boven met ons mee kijkt. Een van onze andere kindjes is ernstig ziek geboren maar hebben we na een lange tijd in het ziekenhuis mee naar huis mogen nemen en is nu een heerlijk vrolijk gezond kind. Ik heb dus 4 kindjes thuis.
Ik zou eigenlijk toch wel nog heel graag 1 keer een kindje willen krijgen. Nou vroeg ik mij af zijn hier moeders met 5 kinderen, en hoe is dat ? En was er een grote verandering van 4 naar 5, zo ja wat dan ? 
Nu met 4 kids gaat alles bij ons eigenlijk op rolletjes. Ben bang dat ik dat dan overhoop zou gaan gooien omdat ik er zo nodig nog een wil, is dat egoïstisch? Mijn oudste is trouwens net 7 dus ze zitten qua leeftijd allemaal vrij dicht bij elkaar. 
Ik krijg ook wel vrij vaak te horen van: nu is het wel klaar toch, 4 is wel genoeg enz. Dus ben ook wel bang dat we misschien veel kritiek van de familie enz gaan krijgen. Terwijl mijn kinderen niet lastig zijn ofzo, krijg niks dan lof van de leraren over hun gedrag enz. Vraag ook bijna nooit of iemand wil oppassen of iets. Mijn man werkt erg veel, ik ben thuis blijf moeder, en doe door de weeks alles met de kids alleen.
Dus wat ervaringsverhalen zou ik erg fijn vinden :-)
Liefs !

O ja dat was ik eigenlijk nog vergeten te zeggen, mijn laatste is wel helemaal gezond geboren. Ons overleden kindje en ons zieke kindje waren daar voor. Ik ben dus ook een beetje bang dat stel we gaan er voor nog 1, stel dat gaat dan weer mis. Dan zou ik de hele zwanger/kindjes krijgen “reis” op een erg nare manier moeten afsluiten. Terwijl als ik nu zou stoppen dan kan ik het op een goeie manier afsluiten zeg maar (beetje moeilijk uitleggen). Het zijn trouwens geen genetische afwijkingen of iets. We hebben net zo veel kans op gezonde kindjes als elk ander mens, het was gewoon 2 keer hele dikke pech.

Kan niemand over beslissen behalve jijzelf.  Veel mensen vinden 2 of 3 genoeg, als voor jou 5 goed is dan is dat ook goed. Volg je gevoel erin en beslis samen met je man. Ik snap je angst wat betreft het positief afsluiten. Heb niet hetzelfde als jou mee gemaakt maar wel een miskraam bij 11 weken en vooral mijn man was bang wat er zou gebeuren als dat bij een volgende ook zou gebeuren. Gelukkig ging het goed en hebben we nu een gezonde zoon en dochter. Mijn man is ook bang mochten we voor een derde gaan ooit wat we dan onze kinderen "aandoen"als het kindje ernstig gehandicapt of dergelijke is. Er zijn een hoop afwegingen te maken, maar uiteindelijk moeten jullie doen wat voor jullie goed voelt. Ja je neemt een risico want ieder zwangerschap of kindje kan iets mee zijn, maar gelukkig gaat het veel vaker goed dan fout (al hebben jullie al 2 keer een hele pittige gehad). Volg je gevoel, hart en verstand. Het liefste zou ik ook.een groot gezin hebben ooit maar denk niet dat mijn man er ooit meer dan 3 wil haha

Hoi, 
Ik zou je gevoel volgen en zeker niet negatief denken, Bovendien gebeurd alles met een reden.
Wat anderen gaan zeggen is niet zo boeiend jij kent jezelf en je gezin het beste.
Van 4 naar 5 kinderen vind ik niet echt een groot verschil, (spreek uit ervaring) ik heb zelf 5 kids en wij gaan nu voor een zesde. 

Ik vind persoonlijk, vat het ajb niet verkeerd op, dat 4 gezonde blije kinderen al een hele zegen is. Dat het kan om er nog eentje bij te nemen/krijgen hoeft niet te betekenen dat het dan ook maar moet. Ik vind het zelf heel belangrijk dat ieder kind 1 op 1 aandacht krijgt, en ruimte en privacy heeft (eigen slaapkamer). Ik vind persoonlijk als mensen zeggen “als je er 4 kan voeden kan je er ook 5 voeden” erg kort door de bocht, je hebt de praktische dingen, de verzorging, maar je hebt ook de opvoeding en het aandacht verdelen. Vraag maar eens aan iemand die uit een groot gezin komt hoe die dat vond, ik heb al een paar keer zo iemand gesproken die dan zei het niet leuk gevonden te hebben dat papa en mama altijd te druk waren voor 1 op 1 aandacht. Altijd gebruikte kleding en speelgoed van de oudere broers en zussen. Bovendien heb je met zo veel kinderen meer kans dat er eentje iets heeft of later iets krijgt/verongelukt, ook iets wat mensen met grote gezinnen vaak zeggen, dat ze er eentje verloren zijn, dat heb je al meegemaakt las ik, gecondoleerd. En als je het even in het grotere plaatje bekijkt, de planeet gaat kapot aan overbevolking, er moeten maar meer huizen komen en buitenlanders/vluchtelingen blijven ook maar komen en zijn ook van de grote gezinnen (niet racistisch bedoeld!). Ga maar eens met 4 kinderen een dagje weg of op vakantie, of even naar de kermis, onbetaalbaar.  Ikzelf heb “maar” 1 kind, zijn al een jaar bezig voor een 2e maar of het ons nog gegund is moeten we maar hopen. Maar ik vind 1 kind al heftig, veel dingen zijn met kleine kinderen al een stuk lastiger, zoals uit eten gaan of sporten. Doordeweeks overdag kan niet en eer ze ‘s avonds op bed liggen is het al 20.00u en ben je doodmoe. Klinkt als een smoes. Maar ik zit ‘s avonds meestal voor me uit te staren tot ik naar bed mag haha, met 1 kind! Maar ja uiteraard moet je het helemaal zelf weten. Ik ben chronisch omringd door vriendinnen die me advies vragen en daarna toch het tegenovergestelde doen dus hihi. 

Ik bedoelde vooral in t algemeen, niet persé jou/jullie situatie. Oké nou ja dat wist ik natuurlijk niet dat jullie 6 slaapkamers hebben en alles eigenlijk helemaal super in balans hebben. Maar mop waarom vraag je het dan, als je toch al besloten hebt? Heb ik ook een handje van hoor. Het eerst vragen en dan hoop ik dat iemand iets zegt wat ik nog niet had bedacht. Uiteindelijk doe ik toch meestal wat ik zelfs het liefst wilde, ik zoek dan alleen goedkeuring van iemand anders.

Bedankt dat je hoopt dat het ons nog gegund is, een 2e. Ik denk het idd ook dat een 2e makkelijker is omdat je het al een beetje gewend bent, maar ik heb 2 boeken gelezen over "je 2e kind" en dat schijnt een fabeltje te zijn. Een nieuw kindje heeft weer een hele eigen persoonlijkheid en zelfs de zwangerschap kan heel anders verlopen enzo. Maar ik denk idd dat ik minder snel in paniek zou zijn als het kindje huilt of valt ofzo, en je hebt niet meer het zoeken naar welke luiers en welke rompers en welke producten het fijnste werken, op die 1e heb je alles al uitgeprobeerd hahaha En ons 1e kind zou tegen die tijd al naar school gaan, dat lijkt mij ideaal, kan je goed je aandacht en tijd verdelen. Alleen het feit dat ze dan qua spelen minder aan elkaar hebben door het leeftijdsverschil is wel weer beetje jammer. Maar ja, kunnen ze ook geen ruzie krijgen om speelgoed enzo.

Verder, er wordt gezegd dat je je niet iets van anderen aan moet trekken. Ik heb dat ook, dat ik mij aantrek wat andere mensen vinden, in de meeste gevallen zeggen mensen het niet om te kwetsen en denk ik er heus wel over na. Als ik het omdraai, zie ik ook weleens mensen die iets helemaal verkeerd aanpakken, in mijn ogen, maar als je daar ongevraagd iets over zegt krijg je ook de wind van vore, want tegenwoordig doen we alleen wat we zelf willen, dan denk ik je kan er altijd over nadenken of nagaan waar iemand je voor wilt waarschuwen. 

Als ik bijvoorbeeld een truitje aan heb waarvan 4 mensen zeggen "wat een lelijk verwassen truitje" dan ga ik niet volhouden dat 'ie me beeldig staat hihi. Maar anderzijds. Mijn man is al iets ouder, en tot nu heeft al tot 3x iemand tegen mij gezegd "ik zou het lekker zo laten, enigskinderen zijn niet zielig, zo'n oudere vader is pas zielig, ook voor hemzelf, qua drukte enzo", en dat komt dan van mensen die zelf alleenstaand zijn of 3 kinderen hebben weetje, dat ik het echt onvoorstelbaar vindt dat een ander zoiets durft te zeggen. Mannen van vriendinnen van mij van hun eigen leeftijd zijn te druk met gamen en sporten en mannenavonden enzo (niet allemaal natuurlijk), en ik heb ook vriendinnen waarbij de vader van hun kind nieteens in beeld is, en dan vallen ze erover dat ik een oudere man heb, en met ouder bedoel ik niet 60 maar ook geen 40 hihi. 

Mijn man is superleuk met ons zoontje en zegt juist er nu meer tijd en rust voor te hebben dan toen hij 22 was en 2 kinderen met zijn ex kreeg. Hij zegt "toen was ik nooit thuis en altijd druk, helemaal niet betrokken". Mijn man rent mij voorbij 's nachts als ons zoontje huilt of als hij (overdag) valt. Hij is een supercoole vader, en dat 'ie dan wat ouder is, tja. Ouder hoeft niet oudbollig te zijn. Maar goed ik drijf af hihi. 

Ik bedoelde dat je idd niet altijd hoeft te doen wat een ander vindt. Als ik voorheen ruzie had met mijn man ging ik daar weleens over praten met vriendinnen. Nou een ander weet het goed te vertellen hoor, je moet het niet accepteren en je moet een ultimatum stellen en je moet op je strepen staan blabla, en zelf hebben ze dan een relatie waarin werkelijk alles mis is of ze zijn gescheiden! Ja in die zin weet een ander altijd mooi te oordelen. Niet dat ik oordeelde over jouw situatie Anyway. Groetjes en fijne dag.

Nou moet bekennen dat ik de tweede een stuk pittiger vind dan de eerste haha. Bij de eerste heb je alleen die baby en kun je daar alles voor doen. Maar 1 kindje om in te pakken etc. Nummer 2 heeft een hele andere handleiding, heeft heel veel gehuild de eerste 8 weken en mijn oudste werd in het begin wakker als de jongste huilde (heel gehorig huis). Nummer 2 wou ook niet aan de borst dus kolfde er ook bij, wat het pittiger maakte waarschijnlijk van schrik besloten een paar jaar er tussen te laten voor we eventueel voor een derde kindje gaan haha. Maar het is het dubbel en dwars waard als ik zie hoe gek ze op elkaar zijn, mijn oudste geleerd heeft af en toe even te wachten enzo. Zou het zo weer over doen als ik de keuze had, maar in de toekomst niet meer met 22 maanden ertussen ik hoop dat je het snel gegund is selby! En TO ook als jullie besluiten ervoor te gaan, klinkt alsof je het goed voor elkaar hebt. Wij zijn echter wel van mening dat een eigen kamer niet noodzakelijk is, het is leuk als het kan maar denk dat ze er niks van krijgen als ze wel moeten delen. Al hebben wij tegen die tijd hopelijk ons huis verbouwd en hebben ze wel een eigen kamer als het goed is (een derde dan), ik zou het niet laten vanwege het wel of niet hebben van een eigen kamer

En wie weet inderdaad haha, mijn man was ook stellig in geen derde kindje maar onze twee is nu 4 maanden en mijn man heeft al een naam bedacht voor als eem derde kindje een jongetje zou zijn haha.

"van schrik" hahahaha ik lig dubbel  

Ik voel mezelf wel beetje zielig hoor, ik krijg die 2e nieteens en jullie hebben het over een 3e en een 5e  Al zou ik 2 kindjes genoeg vinden hoor, voordat jullie denken dat ik uit jaloerzie reageer, maar dat is natuurlijk persoonlijk.

Ik snap je heel goed Selby! Ik gun het je ook echt van harte en hoop dat je wens in vervulling mag gaan. Het is en blijft bijzonder als die wens in vervulling mag gaan. Kan me niet voorstellen hoe het voelt om een jaar bezig te zijn,  ik werd na een miskraam en nog eens 4 maanden al heel ongeduldig (voelde toen als een eeuwigheid maar als je het in perspectief zet natuurlijk niet). Hopelijk mag het snel zo lukken hoe oud is jullie eerste kindje?

Doen wat je hart je ingeeft 

Weet je wat het is ik denk juist dat ik bang ben omdat alles nu zo goed gaat. Dat ben ik niet gewent. Ik bedoel we zijn gelukkig, we zijn gezond, enz. Toch is er nog wel die ene wens, en bij mij blijft die wens bij elk kindje net zo groot. Alleen dan krijg ik weer allemaal doem scenario’s in mijn hoofd van wat als dit wat als dat. Denk dat ik gewoon van iemand wil horen hoe het was van 4 naar 5, heb ik rede om bang te zijn enz. Al de praktische dingen die jij noemt, is al zo als je 4 kids hebt, alles is al duur, alles is al druk, enz. Dus daarmee denk ik niet dat er veel gaat veranderen, dat bedoelde ik meer.
Een kindje is bij ons halverwege de zwangerschap overleden omdat ik ziek werd, gewoon een stom virusjes, dat normaal niks doet. De bevalling was vreselijk, had onwijs veel bloed verloren, bleef maar flauwvallen, uiteindelijk naar de OK want de placenta bleef vast zitten en onwijs bloeden, een hoop medicijnen, flauwvallen en 2 bloedtransfusies verder kwam ik weer een beetje bij. En ons kindje ervoor was geboren met een ernstige hartafwijking hartafwijking, toen ze 3 dagen oud was heeft ze een open hart operatie gehad. 2 dagen na die operatie nog een spoedoperatie, daarna is de wond gaan ontsteken en kreeg ze een klaploper. Gelukkig gaat nu alles goed met haar, maar zo’n tijd wil ik echt niet meer meemaken.
Ik snap heel goed dat je zo denkt hoor Shelby. Ik zou het ook erg moeilijk vinden als het zo lang zou duren. En ik moet zeggen dat toen ik 2 keer met legen handen naar huis moest ik echt wel jaloers was op de mensen die met baby naar huis konden, of als ik op de andere kamers baby’s hoorde huilen. Toen kon ik ook echt geen zwangere vrouwen om mij heen hebben.
Ik vond de 2de misschien makkelijker omdat mijn eerste een onwijze huilbaby was. En hij woog 5 kilo bij zijn geboorte dus ik kon ook niet heel veel meer na de bevalling haha. En het klopt inderdaad elk kind is anders, sommige dingen werken bij de een wel en bij de ander niet. Mijn jongste is nu 10 maanden alle kids wilde verder een speen, maar deze niet, vertikt het om het in de mond te doen. En zo zijn er allemaal dingen anders. Maar toch die basis dingen weet je dan allemaal wel. 
Hahah Anne die 3de zal er dus vast wel komen :-p tis ook gewoon heerlijk zo’n baby’tje ! Ik vind trouwens ook niet per se dat ze allemaal een eigen kamer moeten hebben hoor, 2 van mijn meiden zitten samen op een kamer, vinden ze gezellig. 
Fijne avond ! 

Hoi 

Wat fijn dat je gezin zo lekker loopt! Klinkt erg gezellig en heerlijk dat je zoveel bij je kinderen kan zijn. 

Ik snap je idee van de rij gezond afsluiten, dat weet je nooit of alles goed mag gaan! Maar je klinkt wel alsof jullie nog genoeg plek in huis en hart hebben voor nog een kindje ik ben zelf opgegroeid in een gezin met maar één broertje (en groot leeftijdsverschil ertussen) en ik heb juist gezelligheid en drukte om me heen gemist! (Dit omdat Selby  zei dat mensen uit n groot gezin dat niet altijd leuk hebben gevonden). Als ik dan leeftijdsgenootjes zag met broertjes en zusjes om mee te spelen leek dat me geweldig.