Walgen van jezelf?!

Hallo

Mijn situatie zal ongetwijfeld bij meerdere vrouwen zijn voorgekomen, mijn vraag is hoe zijn jullie hier mee omgegaan

Ik zit namelijk met her volgende, ik ben inmiddels 5 weken geleden bevallen van een super mooie dochter. Kort na de bevalling dacht ik WoW wat ben ik weer mooi dun en de kg die vlogen eraf. Nu de laatste 6 kg wil maar niet .. Totaal zoon 19 kg aangekomen
Ik let op met eten, probeer beweging te pakken maar vanwege bekkeninstabiliteit mag ik nog niet te ver en lang lopen. Dieet mag ook niet want heb teveel bloed verloren dus moest normaal blijven eten tot minimaal 8 weken erna. Nu zegt iedereen het komt vanzelf straks, je bent niet dik! Maar toch als ik in de spiegel kijk walg ik van mezelf ... Het hangende vetbuikje met de nodige striemen erop maken dat ik niet meer na mezelf wil kijken. Zijn er vrouwen die in dezelfde situatie hebben gezeten en wat heeft je toen er doorheen geholpen?
De standaard oppepper je hebt er wat moois voor terug gekregen kan ik echt niet meer horen...

Ach meis....zo herkenbaar! eerlijk gezegd walgde ik al van mezelf tijdens de zwangerschap en daar heb ik achteraf gezien veel spijt van gehad. Mijn vriend zei altijd "maar je bent zwanger" en dan riep ik "ja, maar mijn benen en billen niet"  die groeiden namelijk net zo hard mee met mijn buik. Niet omdat ik ineens heel veel meer at, maar vooral omdat ik moest stoppen met sporten (wegens mijn bekken)

Na de bevalling vlogen bij mij de eerste kilo's er ook snel af, maar dan pas zie je andere dingen....een hangend buikje...striae...slappere borsten (mijn bv kwam niet op gang)...ik heb de spiegel vermeden. Ook de fout gemaakt om te snel weer een pashokje in te stappen..niet doen! geniet nog even van je zwangerschapskleding  

Na 3 maanden ben ik weer gaan sporten en toen ging het ietsje beter. Maar ik raakte onverwacht alweer zwanger van mijn 2e kindje (ben nu 24 weken) en ik groei zo hard! dat komt omdat het zo dicht op elkaar zit (volgens de vk)...ik probeer me het dit x echt minder aan te trekken, want het verpest zoveel mooi momenten. Maar heb het er wel moeilijk mee. Vooral als mensen die ik niet ken zeggen 'succes straks met de bevalling'....of als ik een bikini sta te passen voor mijn vakantie...die buik vind ik nu niet erg, maar de rest

eigenlijk heb je dus een lotgenoot haha, ik heb weinig tips voor je. Behalve dat het echt zonde is om van jezelf te walgen. Je bent nog maar net bevallen...geef het een paar weken de tijd. Straks mag en kan je weer meer bewegen, dat scheelt ook   mijn enige tip is: vermijd nog even de pashokjes, ga niet te vroeg starten met weer in je eigen kleding te willen passen (wees realistisch), draag niet te strakke kleding (accentueer het niet, dan walg je er ook minder van), stel een plan op voor jezelf (bijv over zoveel weken ga ik weer 1x per week goed bewegen...of 2x...). Het komt echt weer goed! Alleen niet morgen al....

hoi

Bedankt voor je reactie, vind het fijn om te lezen hoe jij er mee om bent gegaan, geeft me toch een beetje handvaten
Kleren kopen heb ik nog niet gedaan want ik wil graag eerst op mijn oude gewicht zitten
Heb altijd voor mezelf gehad dat ik alleen kleren wil kopen omdat ze te groot worden in plaats van te klein.
Ik heb dit gevoel nu gewoon zo sterk omdat ik altijd wat zwaarder was en voor mijn zwangerschap eindelijk zo iets had... Ja nu kan ik dat jurkje of iets wel aan
Voor nu zie ik alleen maar die striemen, dikke buik ervoor
Mijn man vind t verschrikkelijk dat ik zo vol afschuw naar mijn buik kijk maja
Misschien als ik straks weer kan hardlopen enzo dat het gevoel dat ik er wat aan doe me helpt

Het kan echt wel weer goed komen. Bij mij duurde het wel 13 maanden wat ik ook probeerde. Mijn man vond het verschrikkelijk dat ik zo onzeker en negatief over mijzelf was. In bed moest het licht uit. Ik ging wijde kleding dragen opmerkingen maken enz. Op een gegeven moment hadden wij geen seks meer en ik dreef mijn man steeds verder weg. Na een goed gesprek ben ik langzaam mijzelf gaan accepteren en licht weer aan doen, naar de kapper leuke nieuwe kledig enz. En daarna gingen de kilo's ineens vanzelf. Heb ng steeds striemen maar ja daar maak ik mij niet meer druk om

Fijn dat je er wel iets aan hebt Bianca....ik heb vooral begrip voor je situatie, ik herken mezelf erin. Maar wat Flipje eigenlijk ook al zegt, we moeten soms ook wat realistischer zijn. Onze buik is maandenlang opgerekt geweest, dat gaat niet 1,2,3 terug.....de striemen worden eerst nog duidelijker, juist omdat de buik niet meer strak staat...maar ook dat zal vervagen. Het komt echt goed! Niet teveel forceren, maar lekker genieten van je kind....niet al te gek eten en bewegen wat lukt (lekker wandelen met de kleine bijvoorbeeld). 

Ik zie nu in deze 2e zwangerschap ook ineens kleine striemen voor op mijn buik komen (van de 1e had ik ze alleen aan de zijkant)...ik zie het in de spiegel, kijk snel een andere kant op en probeer het te negeren. Ik smeer me goed in, ik eet niet al te gek....ik beweeg wat lukt...wat kun je dan nog meer doen he? 

Mijn motto voor nu is: volgend jaar is alles anders

ben blij om te horen dat meerdere mensen dit gevoel hebben ( naja blij is een groot woord )
Vind t zelf nog steeds erg moeilijk om mezelf te accepteren als we seks hebben wil ik ook altijd het shirt aan laten en t liefst het licht ook uit. Mijn man gaat hier "gelukkig" niet in mee maar hij mag dan vervolgens niet aan mijn buik komen... Het idee dat hik dat flubber voelt vind ik verschrikkelijk 
Ben nou inderdaad ook opmerkingen op mezelf aan t maken en heb ook wijde kleding aan
Het zal tijd nodig hebben en hoop dat ik me op den duur beter ga voelen
Ik geniet volop van de kleine maar van mezelf totaal niet