Labiele vader

Hallo lieve (aanstaande) mama's,
Ik ben nu 12 weken zwanger en dolgelukkig. De zwangerschap was niet gepland. De vader van het kind ken ik nu een krap halfjaar, wij hebben nooit echt een relatie gehad. We zagen elkaar eens per week; hadden dan sex, keken een film etc. We hebben ooit wel geprobeerd een relatie te hebben maar hij bleef gewoon daten met andere vrouwen achter mijn rug.
Toen ik zwanger was hem meteen geïnformeerd natuurlijk. Hij wou er niks mee te maken hebben, ontkende dat hij de vader was (onzin). Verdrietig om te horen en ik heb echt geprobeerd hem op andere gedachten te brengen maar helaas. 
Na 2 maanden elkaar niet gesproken te hebben appte hij mij opeens. Hij miste mij, hij miste de sex etc. Ik gaf aan dat ik alleen met hen wou praten wat betreft de baby. Of hij zich had bedacht? Hij wist het nog steeds niet, geeft aan niks te plannen, hij vind de wereld zo eng blablabla. Ik gaf aan dat hij zijn kind mag komen opzoeken als hij hulp zoekt (bij is bipolair) en hij ons financieel steunt (wat hij kan missen). Hij ging hier niet echt op in.
Een paar dagen later geeft hij weer aan mij te missen, wilt hij foto's van mijn lichaam, wilt hij dat ik langskom (voor de sex). Ik geef telkens duidelijk aan dit niet te willen. Als ik over de baby begin ontwijkt hij de vraag, wordt hij boos omdat hij mij te dwingend vindt of hij negeert het. Mijn geduld raakt op en ik heb het idee dat hij een spelletje met mij speelt! 

Wat moet ik doen? Hij heeft al meer dan 2 maanden de tijd gehad om erover na te denken (maar dat heeft hij blijkbaar niet gedaan). Psychisch is hij niet in orde en hij geeft zelf aan niet tegen verantwoordelijkheid en verwachtingen te kunnen. Ik wil mijn kind de kans op een vader niet afnemen! Ik ben zelf zonder moeder opgegroeid omdat mijn vader haar bij mij vandaan heeft gehouden en daarom wil ik er alles aan doen om ervoor te zorgen dat mijn kind 2 ouders heeft. Het ligt erg gevoelig bij mij. Kunnen jullie mij een beetje helpen?

Liefs

Blijkbaar toch niet alles he, anders was je niet per ongeluk zwanger geworden van iemand die je amper kent. Als je dit kost wat kost wilde vermijden had je betere voorzorgen moeten nemen. Maar goed daar is nu niks meer aan te doen.
Ik zou hem nog wat de tijd geven om te wennen aan het idee. 2 maanden is heel weinig voor een man om hieraan te kunnen wennen. Als hij naar het einde van de zwangerschap zo blijft doen zou ik wel mijn conclusies trekken en hem weghouden bij de baby. Hij/zij is op lange termijn beter af zonder vader dan met eentje die alleen maar teleurstelling met zich meebrengt. 

Zoals ik al zei ben ik dolgelukkig ... We hoeven het er echt niet meer over te hebben over hoe ik dat had kunnen voorkomen/vermijden. Niet echt van toepassing lijkt me! Maar dank je voor je reactie .