Je kunt reageren op dit onderwerp 'en toen was hij er! ????' in het Zwangerschapsforum

Je reageert direct op de reactie van muesliereep

• Reageren !
• Naam
• [quote=muesliereep]al bijna 10 jaar zijn we samen, geen gedoe niks, een heerlijk zorgeloos leventje samen. toen kwam de kleine.. ons leven, of lees vooral mijn leven, staat helemaal op zijn kop. ik ben begin oktober bevallen dmv een keizersnede. het herstel verliep voorspoedig, maar zodra ik op de been was ging mijn man weer aan het werk. 5 dagen in de week van ma tm vr van 8 tot 17. daarnaast voetbalt hij 2 avonden doordeweeks en op zondag natuurlijk wedstrijd. heel leuk! ik vind het leuk dat hij het leuk vind en dat gun ik hem van harte. wie kan rekenen ziet nu dat dus alleen de zaterdag overblijft. helaas is dat niet het geval. deze dag brengt hij nog gemiddeld 6 uurtjes door op zijn werk. ander werk.. ons eigen bedrijf, iets waar hij niet aan ontkomt. mijn man is dus al 60 uur per week kwijt aan verplichtingen, maar dat was al zo voordat de kleine kwam. wat is er voor mijn man veranderd. niks! helemaal niks. oke, hij heeft een schattig lief klein mannetje erbij gekregen die hij lekker kan knuffelen als hij thuiskomt. want vaak is zijn luier dan al verschoond, en heeft hij altijd toevallig net gegeten. hij hoeft er niks voor te laten, nergens rekening mee te houden. Een kindje krijgen, leuk! vind mijn man. zoals ik al zei staat mij  wereld dus wel op zijn kop. daar waar ik normaal ook 40 uur werkte zit ik nu thuis. ik verzorg onze kleine man met liefde 24/7, maar soms word ik er gek van! bij alles wat ik doe, wat ik ga ondernemen oid. moet ik alles aanpassen. even sigaretten halen bij het tankstation 80 mtr verderop is al niet meer even. voordat ik de stad in kan gaat er een heel ritueel aan vooraf en dan natuurlijk gaat de kleine man weer mee. een momentje voor mezelf? wat is dat? het is niet eerlijk dat voor mij alles anders is en voor mijn man alleen de uurtjes dat hij thuis is. de momenten dat hij thuis is zijn kostbaar, voor mij dus zonde om het huis uit te gaan want dan zie ik mijn man helemaal niet meer. ik kijk uit naar het weekend. dan staat de auto voor de deur en kan ik weer gaan en staan waar ik maar wil. met de kleine natuurlijk. maar helaas, de weekenden staan volgepland met kraambezoek. vnl van manlief zijn kant. je raadt het al, ik mag ook dit bezoek opvangen want meneer is of aan het werk of aan het voetballen. dag weekendjes, en hallo nog meer verplichtingen die mijn leven op dit moment overheersen. de weekenden maken mij op deze manier nog beperkter dan de doordeweekse dagen. ik word gek.. ik word gillend gek. dit is niet wat ik me had voorgesteld van moeder zijn. ik had nooit gedacht dat ik ernaar zou uitkijken dat de kleine naar de opvang zou gaan. ik hou onvoorwaardelijk van de kleine, maar niet van mijn leven die wordt bepaald door alles en iedereen behalve door mijzelf.. voor mijn man is het geweldig, voor mij is het een hel. ben ik de enige? zijn dit nog mijn hormonen die me lastig vallen? ik kan niet wachten tot ik weer aan het werk mag![/quote]