Je kunt reageren op dit onderwerp 'Mijn eigen soap (zwanger, maar zal iemand blij zijn?)' in het Zwangerschapsforum

Je reageert direct op de reactie van Zaandam-1989

Reageren !
Naam
[quote=Zaandam-1989]Hallo allemaal, Ik heb me aangemeld bij dit forum omdat ik nog met niemand anders over mijn zwangerschap wil praten (behalve met mijn vriend natuurlijk). Ik voel me soms wat alleen omdat ik het nog geheim wil houden. Maar er spookt zoveel door mijn hoofd dat ik me graag wil aansluiten bij een forum. Ik weet sinds 16 november dat ik zwanger ben, ongeveer 5 weken. Er is nogal wat gebeurt en dat maakt me onzeker. Zet je schrap want het is een hele soap: Ik had een vriend waar ik zes jaar mee samen was, huis gekocht etc. Gedurende onze relatie had ik vrij vaak het gevoel of ik 'iets' miste maar kon er niet zo goed een vinger opleggen wat dan. Toen kwam ik via mijn werk een hele aardige jongen tegen, ik werd verliefd op hem en hij op mij. En hoe slecht ik mezelf ook voel naar mijn ex en hoeveel verdriet ik ook heb gehad. Ik heb het na weken/maanden wikken en wegen uitgemaakt en heb besloten met die nieuwe jongen verder te gaan. Nog steeds breekt mijn hart als ik denk aan mijn ex, echt een schat van een jongen die ik helemaal geen pijn wilde doen. Maar advies van vriendinnen was: volg je eigen hart en je eigen voel, bij iemand blijven uit medelijden is niet de manier om uiteindelijk gelukkig te zijn. Afijn. Dit speelde zich af afgelopen maart/april/mei. Ik ben bij een vriendin gaan wonen en mijn inmiddels ex en ik hadden besloten een soort van 'time-out' te nemen. Intussen ging het contact met de nieuwe jongen door en was ik dol verliefd en hij op mij. Ik weet hoe slecht dit is en hoe niet netjes! Maar het is zo gebeurd. In juli 2017 ontdekte ik dat ik zwanger was van deze jongen. Terwijl het nog niet officieel 'uit' was met mijn huidige vriend. Ik was echt in een twijfel fase: wat te doen! Doorgaan met mijn ex? Afscheid nemen van die nieuwe jongen? Mijn gevoel zij: nieuwe jongen, mijn verstand liet me voornamelijk twijfelen: ik had een huis met hem, een gezamenlijke vriendengroep, 6 jaar relatie! Dat kon toch niet ineens stoppen... Afijn: ik was dus zwanger! Ik wilde dol dol dol graag moeder worden maar had het me wel iets anders voorgesteld allemaal.. Ik leefde uit een koffer, woonde bij een van mijn beste vriendinnen. Ben net een eigen zaak begonnen dus heel zeker en vast inkomen heb ik niet. Ik voelde me ellendig echt totaal ellendig. De nieuwe jongen (inmidels eigenlijk wel 'vriendje' te noemen) was ook geschrokken maar zei tegen me dat wat ik ook zou kiezen (houden of weg laten halen) hij achter me stond. Hoewel hij wel aangaf dat een baby wel kan zorgen voor een moeilijke start van een relatie. En hij wel zorgen had over hoe onze relatie dan goed stand zou houden (gewoon heel rustig en reele beredenering). Ik heb het ook tegen mijn moeder vertelt.. dat had ik niet moeten doen. Ze werd helemaal gek. Begon te huilen, te schreeuwen. Ik moest z.s.m. een arts bellen zodat het weg gehaald kon worden. Ik was zo in en in verdrietig... hoezo kon ze niet zeggen dat wat ik ook koos het altijd goed was en ze me zou steunen? Ik heb dat tegen haar gezegd.. Maar ze kreeg het niet over haar lippen. Ze was in totale paniek. Om haar gerust te stellen heb ik een afspraak gemaakt bij mijn huisarts. niet omdat ik het weg wilde laten halen maar om met hem samen de mogelijkheden te bespreken. Mijn moeder moest mee van mij. Ik wilde namelijk dat de huisarts haar rustig kon maken, en kon laten inzien dat haar reactie belachelijk was. De dagen tot het bezoek aan de huisarts waren KILLING! Ik sliep die periode bij mijn moeder in huis en ze was alleen maar bezig met dat ik dat niet zou kunnen dat het niet goed voor me was dat het me ongelukkig zou maken. Hoe moest dat nu goed gaan met een baby, wat kon ik een baby bieden? Nu moet ik er wel bij zeggen dat ze de nieuwe jongen nog niet gezien had. En ze het ook moeilijk vond dat ik het met mijn ex nog niet goed had afgesloten. Maar oh oh oh! Wat voelde ik me ontzettend alleen in die tijd. Toen naar de dokter.. Die heeft wel tegen mijn moeder gezegd dat ik oud en wijs (29 jaar ben ik overigens) genoeg ben om mijn eigen keuzes te maken. Ik moest 1 week nadenken over een abortus (wettelijk verplicht). Ik heb die avond mezelf in slaap gehuild.. ik heb altijd geroepen: NOOOOIT een aboruts NOOIT NOOIT van mijn leven. Ik zie een kind als een geschenk en ik ga er hoe dan ook voor zorgen! Maar deze situatie, dit alles heeft me toch tot de keuze geleid door het weg te laten halen. Met ontzettend veel pijn in mijn hart. Of ik te veel naar mijn overbezorgde moeder heb geluisterd? Ja, dat denk ik wel. Maar ik denk ook dat mijn situatie te onstabiel was om een kindje te krijgen. Afijn, op 3 augustus 2017 ben ik naar eindhoven gegaan naar een kliniek voor abortussen. Wat een vreselijke hel zeg. Ik heb meerdere malen gezegd: Ik wil NIET de echo zien NIET NIET NIET! Maar wat denk je: het werd gewoon onder je neus geschoven... En opmerkingen als: je baby is nog te klein voor curretage.. werden ook genoemd. Na twee dagen moest ik terug, gingen ze kijken of het groot genoeg was. En jawel: weer een echo foto onder mijn neus met de opmerking dat het groot genoeg was voor curretage. 'wat het groeit heel snel'. Het verdriet wat ik had was onbeschrijflijk en zo dubbel. Ik voelde me zo ontzettend naar. De behandeling vond plaats op een donderdag, mijn nieuwe vriend ging mee.. Was super lief voor me. Vreselijke ervaring verder... weken daarna in een roes geleefd en vanaf eind september/ oktober nachtmerries, ik had zo'n spijt. Hoezo had ik niet naar mijn hart geluisterd.. Hoezo kon mijn moeder me niet meer steunen? Waarom waarom waarom? Ik wil de schuld totaal niet op mijn moeder schuiven! Want ik ben natuurlijk degene die moet kiezen en de keuze gemaakt heeft uiteindelijk. Maar wat voelde ik me alleen die tijd.. Overal waar je komt hoor je dan ook ineens: ooh heb je het al gehoord: xxx is zwanger! Oh hee! Wist je al dat xx zwanger is ze is in maart uitgerekend. Ja fijn stomme trut: dat was ik ook! Ja heel stom maar ik had ineens een hekel aan iedereen die een kind kreeg in maart of de maanden daarna (ik zou eind maart uitgerekend zijn). Geprobeerd met mijn moeder hierover te praten, die zei ja maar dit is de beste keuze je hebt het goed gedaan meid! Ja... nou goed gedaan zeg! Ik heb me zelden zo ellendig gevoeld.. Maar goed life goes on... Met mijn nieuwe vriend heel veel gepraat, samen (onze 1e) vakantie beleefd. Eind oktober kregen we steeds meer gesprekken over hoe leuk het toch zou zijn.. en dat hij er achteraf ook spijt van had.. En dat als het nog een keer zou gebeuren we het never nooit meer zouden weg halen. En toen die ene dag 16 november... een test gedaan en jawel: zwanger.. het was gewoon positief! Kriebels in mijn buik, mijn vriend en ik hebben minuten lang stil in elkaars armen gestaan. Elkaar heel lang aangekeken en we wisten het allebei: we gaan ervoor! Dit wordt ons kindje een kindje uit liefde en we gaan er voor 100% voor! Dat is dus nu een paar dagen geleden.. Wat me verdrietig maakt aan dit hele verhaal is dat ik zeker weet dat niemand enthousiast of leuk zou reageren. Als ik alleen al vertel dat we samen gaan wonen krijg ik alleen maar van die kut reacties: oh nu al? Nou dat is snel.. weet je het wel zeker??? Laat staan dat ik zeg dat ik zwanger ben... Ik zou het ook fijn vinden als mensen me feliciteren, me het gevoel geven dat dit kindje er ook mag zijn en een recht van bestaan heeft. Ik snap ook dat mensen het snel zullen vinden en dat tegen me zouden zeggen, dat kan ik ze ook niet kwalijk nemen natuurlijk. En misschien denken sommigen: zeik niet en accepteer de consequenties van je keuzes maar ja.. ik weet niet.. Ik voel me verdrietig omdat ik het gevoel heb dat mijn vriend en ik de enige zijn die blij zijn met de komst van ons kleintje.. Phoee.. het lucht op om dit verhaal hier even op te schrijven.. Ik ben heel bang, heel onzeker. Onzeker op dit moment over: mijn werk, mijn woning (die we nog niet hebben). Momenteel woon ik weer thuis en hij ook. Spullen als Foliumzuur verstop ik nu in mijn tas.. Mijn nieuwe vriend en ik proberen zo vaak mogelijk samen te slapen maar soms lukt dat gewoon niet.. en al lukt het wel.. mijn of zijn ouders zijn toch altijd thuis.. Ja dat had ik nog niet gezegd: maar mijn vriend woont ook weer bij zijn ouders omdat hij na 10 jaar zijn relatie heeft beeindigd en zijn ex nu in hun koopwoning woont..... PFFFFF Nou ik hoop dat hier wat reacties op komen zodat ik er toch een beetje 'anoniem' over kan praten.. want het speelt nu allemaal af in mijn eigen hoofd en het is soms zo frustrerend dat ik het met niemand kan delen.. Liefs, Zaandam-1989[/quote]