Je kunt reageren op dit onderwerp 'Zoveel onzekerheid, zoveel twijfel' in het Zwangerschapsforum

Je reageert direct op de reactie van Onzekleinespruit#Noë

• Reageren !
• Naam
• [quote=Onzekleinespruit#Noë]Woensdag ben ik om 7u30 binnengegaan om de bevalling in te leiden. Een heel raar gevoel want ik wou niet gaan, ik wou het gewoon niet meemaken maar ik kon geen andere kant meer op. Dus ik schreef mij in voor een opname op materniteit, de eerste vraag die je krijgt: is het voor een bevalling? Met een zeer kleine buik moet je dan Ja antwoorden en weten dat je hier eigenlijk komt voor het moeilijkste moment in heel je leven.  Op materniteit zelf werden we opgewacht om ons te begeleiden naar de kamer en deden ze wel alle moeite om de babygeluiden te beperken. Om 8u30 vond de foeticide plaats, zo’n pijnlijk moment... mijn kindje werd in slaap gedaan. Het was afscheid nemen van haar laatste schopjes.  Eenmaal terug op kamer werd er met cytotec opgestart, 2 pilletjes om de 3u met max. 5 dosissen. Na ondertussen 5 dosissen, een epidurale en 24u verder had ik nog steeds maar 1 cm ontsluiting. Hoelang kon dit allemaal wel niet duren? Max. 3 dagen was hun antwoord, 3 dagen wachtten om niets mee naar huis te kunnen nemen. Ze besloten van tactiek te veranderen, ik kreeg inwendig een ballon die de baarmoederhals zou moeten openrekken ik combinatie met hormonen. Na de 2de dosis hormonen zat ik aan 3 á 4 cm ontsluiting waarna ze besloten om de vliezen te breken. Een halfuurtje later waren we gestart met de bevalling. Veel minder pijnlijk (fysiek dan toch) dan ik had verwacht.  Op 5/7/18 om 17u08 werd ons dochtertje geboren, onze kleine mooie Noë. Ze was zo prachtig, haar gezichtje was het evenbeeld van mij en de grote voeten had ze van haar papa. We hielden haar eventjes bij ons om haar nadien terug te moeten afgeven. We besloten om afscheid van haar te nemen in het verloskwartier en haar nadien niet meer te gaan bezichtigen omdat het gewoon te pijnlijk ging zijn. We bekeken ook eventjes haar afwijking om te weten of we de juiste beslissing hadden genomen en ja het was de juiste, de afwijking van ernstig. Raar maar waar, na de bevalling en terug op mijn kamer waren we beiden opgelucht en hadden we vrede met onze keuze. We hadden wel verdriet maar niet dat we niet konden stoppen met huilen. Iets wat de psychologen raar vonden, volgens hen moet je er precies door zitten. Wij hebben de voorgaande weken zoveel onzekerheid en verdriet gehad alvorens we onze beslissing hadden genomen en daar is bij ons onze verwerking al deels begonnen. We hadden geen enkele arts of specialist die ook maar zei dat het de moeite kon zijn om ervoor te gaan.  Vandaag ook, het gaat best goed met mij en mijn man. We hebben veel aan elkaar en we praten er veel over. Maar de confrontatie met pasgeboren baby’s of zwangere vrouwen is voor mij wel hard en zorgen ervoor dat ik vaak nog eens in tranen uitbarst. Ik mis mijn dochtertje zo hard. Ook zijn we de crematie gaan regelen omdat dit het enigste is wat we nog kunnen doen en ook die gedachten van crematie in plaats van suikerbonen bestellen is gewoon hard en onrealistisch.  Ergens hebben we ook de drang om snel terug zwanger te worden maar niet al vervanging maar wel omdat onze kinderwens groot is en we ook recht hebben op geluk. Is dit raar?  Dankuwel voor jullie steun en luisterend oor [/quote]