voorstellen

Hallo allemaal.
Mijn naam is Véronique, aka iers-elfje.  Had mij een paar weken terug geregistreerd hier maar nog niet voorgesteld, dus dat zal ik nu maar doen.
Ik ben 28 en bijna een half jaar samen met mijn vriend Peter (44). We kennen elkaar overigens al 8 jaar.
En ik ben dus zwanger. Vrijdag a.s 10 weken. Het was niet gepland, dat zeg ik eerlijk. Peter en ik hadden het over kinderen, we willen ze graag. En we hadden zoiets van, nou over een jaartje stoppen met de pil en dan...
Dat jaartje werd een jaartje eerder want ik ben door de pil heen dus zwanger geworden. Voor mij is het mijn eerste zwangerschap en kindje, voor Peter ook.
Maar we hebben geen moment getwijfeld of we er wel voor moesten gaan of niet. Dat stond gewoon vast. Punt.
Natuurlijk zijn er voor mij best wel dingetjes die mij angst aan jagen. En deze eerste 9 weken waren ook niet héél fijn te noemen.
Zo ben ik al in het ziekenhuis opgenomen met heftig braken en uitdrogen tot gevolg. Ik ben gehandicapt (post traumatische dystrofie in mijn been) waardoor ik zware pijnstillers slik... en ja, de morfine en spierverslappers etc zijn we aan het afbouwen. Helaas voor mij ging het afbouwschema in eerste instantie te snel.. van 40 pillen per dag naar 2 pillen per dag in nog geen 3 weken is geen aanrader. Dus nu afbouwen met een half pilletje minimaal per week. Zolang ik voor de laatste 3 maanden maar van de troep af ben. En daar ga ik gewoon 100% voor. Goddank kan het niet echt kwaad nu in mijn buik voor de kleine. Het is gewoon dat met de geboorte hij/zij suf kan zijn. En ik zweer het, ik kruip liever tegen het behang aan van de pijn dat ik zoiets mijn kindje aan doe.
Maar ik geef toe, ik ben nu dus 9 weken en het is allemaal nog moeilijk te beseffen. Ik heb een kindje in mijn buik??? Gelukkig ben ik niet de enige die besef problemen heeft. Gelukkig kan je er 9 maanden naartoe leven
En ik verheug me gewoon op de echo van 6 juni. Het liefst zou ik elke dag ff willen kijken hoe die kleine het maakt, hoe groot hij/zij al is etc.
wat ik verder hier nog moet schrijven weet ik niet. Als jullie wat willen weten vraag het maar hoor
Groetjes, Véronique (of gewoon veertje zoals iedereen me, incl. mijn ouders me noemen)