Eerste kindje...wie herkent dit?

Hoi lieve aanstaande moeders of misschien al wel moeders (en vaders!)
Ik wilde even een onderwerp aansnijden rondom een kinderwens waar ik met moeite met anderen over durf te praten. Ik wil namelijk al mijn hele leven moeder worden, het liefste wilde ik dat al jong. Het liep niet zo en nu ben ik 32. Ik denk dat het een goed moment is voor mij om de stap te gaan wagen (studie bijna klaar en op naar een nieuw huis, fijne relatie en twee honden ;-) we hebben kunnen oefenen met zorgen en verantwoordelijkheid ;-)) Ik vind mezelf regelmatig lezend in artikelen over ouderschap of baby's,  ik wandel regelmatig over de babyafdeling  van de hema en zou dan dolgraag van alles kopen alsof ik nu al nesteldrang heb (het zullen mn eierstokken wel zijn) en ik probeer zoveel mogelijk te leren om me goed voor te bereiden.
Toch merk ik dat ik het super spannend vind en veel pieker. Ik ben een heel onzeker persoon en vind het moeilijk om te geloven dat ik dit kan, dat ik ook een moeder kan zijn. Ik heb geen idee hoe het voelt en hoe het zal zijn, het zwanger worden niet eens. Het is een gekke gedachte een ronde buik te hebben of me voor te bereiden op een baby. Ik denk dan steeds zal ik wel van mijn baby gaan houden, kan ik wel echt genieten van een zwangerschap en hoe voelt dat, stel dat ik niks voel? En omdat ik onzeker ben krijg ik zeker een postnatale depressie. Je leest het veel piekergedachten die het verlangen soms erg ondersneeuwen wat me dan weer verdrietig maakt. Vanmorgen barstte ik echt in tranen uit omdat ik dit zo jammer vind voor mezelf. Ik zou zo graag willen genieten van deze stap in mijn leven en het volste vertrouwen hebben in vooral mezelf.
Mijn vriend en ik hebben besloten om in het voorjaar ervoor te gaan (als ik durf, want ik ben bang dat ik dan te onzeker ben) en dat het ons dan gegeven mag zijn. Omdat ik het zo spannend vind dacht ik, ik zet hier een berichtje. Misschien herkennen vrouwen dit en kan ik daaruit leren dat ik niet de enige ben en dat het niet alleen een roze wolk is maar ook een wolk die de nodige angsten en onzekerheden kan opwekken. Ik hoop hierdoor wat meer zelfvertrouwen te vinden en ervoor te durven gaan omdat ik meer op mezelf vertrouw.

Ha Poekie,

Denk dat iedereen het spannend vindt en onzeker wordt hierover. Als je al zo onzeker bent kan ik me voorstellen dat het in deze situatie nog erger wordt. Is het niet verstandig om dit met je huisarts te bespreken en eventueel te vragen naar een verwijzing voor een psycholoog die je wat kan helpen met je onzekerheid en het piekeren? Lijkt me ook goed voor de rest van je leven.. Mij heeft het geholpen! Want waarom zou jij het niet kunnen en een ander wel?! Probeer iedere keer dat je piekert het van een andere kant te bekijken.. Een psycholoog heeft dat verschillende oefeningen / therapieen voor. 

Heel veel succes

lieve poekie,
ik snap en herken je twijfel heel goed. ik ben inmiddels al weer 8 jaar moeder en ik kan je vertellen dat je echt van je kindje gaat houden waarschijnlijk al van af je dat je een positieven test. 
of je PD krijgt kan in niet zeggen maar ook dat betekend niet dat je niet van je kindje houd. waarschijnlijk ken je alle symptomen al om dat je er nu al angst voor hebt. daardoor kan je het heel snel aan je zelf merken en maatregelen nemen hulp in roepen van je man ouders zus vriendin of andere fam. en dan is het echt zo over. mijn zus heeft het gehad ik heb toen haar kleintje een paar weken in huis gehad en hij is toen geleidelijk weer naar haar gegaan eerst het weekend dan was haar man thuis en water door de weeks ook als het haar te veel werd bleef hij weer een nachtje bij ons slapen. ze is hem gewoon komen bezoeken als ze dat wouw. ze heeft dit ook zelf geregeld met ons. en ze herkende de symptomen waardoor ze zo goed kon handelen en er niets ergs is gebeurt.
dat je een goede moeder word /bent? natuurlijk! en je groeit er in je krijgt er niet meteen een in de peuterpubertijd  gelukkig niet hihihihi 
er zijn ook baby clupjes bijna in elke stad waar moeders met hun kindjes bij elkaar komen en ervaringen uitwisselen en de kids met elkaar kunnen spelen. en worden ook vaak thema ochtenden gehouden over allerlei onderwerpen van voeding, zindelijkheidstraining, opvoeding, ontwikkeling enz.
ik hoop dat je er wat aan hebt als je nog vragen hebt of lekker van je af wil schrijven ik ben er voor je.    

Herken het wel hoor!! Zwanger van ons eerste kindje en hoe verder in de zwangerschap, hoe groter de twijfels. Nu heb ik ook echt lichamelijk een zwangerschap die je niemand toe wilt wensen. Alles zit tegen en m'n lichaam laat me echt in de steek. Zit al vanaf 14 weken in de ziektewet en kan t ook niet heel zonnig meer inzien. Die zogenaamde band die je nu al opbouwt voel ik dus echt niet, waarschijnlijk door dagelijks veel pijn te hebben.... Natuurlijk weet ik dat het wel goed gaat komen als ons meisje er eindelijk is. Maar het spookt dagelijks door m'n hoofd of ik t wel ga kunnen.. 

liesx, wat verschikkelijk naar voor je dat je zo veel pijn hebt. Mag ik vragen wat je precies hebt?

Bedankt voor jullie lieve reacties.
Zonnetje: bedankt voor je tip.. Ik heb al veel werk verricht om wat zekerder in het leven te staan en ook met hulp in het verleden. Ik denk dat ik vooral opzoek ben naar herkenning zodat ik kan begrijpen dat ik niet de enige ben. Ik merk ook wel bij vriendinnen die zwanger zijn dat ook zij sommige aspecten heel moeilijk vinden maar er weinig over gesproken word. Het is toch vaak het idee dat het allemaal leuk, licht en makkelijk moet zijn. Dat is het ook alleen lijkt het alsof voor de lastigere kant minder aandacht is en ik loop daar zelf ook tegenaan met mijn onzekerheden.
Ik denk dat het ook te maken heeft met controle loslaten en vertrouwen dat ik het aankan hoe dan ook. Ster bedankt voor je verhaal ook en wat ontzettend liefdevol dat jullie dat voor je zus hebben gedaan. Wat zal dat ook moeilijk geweest zijn maar ook liefdevol. Ik heb me eigenlijk niet ingelezen in PD en ik wil dat ook niet. Ik heb alleen de gedachte, ik denk dat het voor mij zou voelen als de ultieme manier om te falen als moeder. Ik denk dat mijn hoofd meer alle redenen aan het zoeken is om te bewijzen dat ik het niet zou kunnen als moeder en dat ik mezelf daardoor steeds in een piekermodus aantref. Dit is zo'n stap in het leven waar je niet weet hoe het zal lopen en je moet overgeven aan wat er komt. Sommige dingen kun je zelf doen als vrouw om je beter te voelen of je voor te bereiden en de rest is vertrouwen hebben en het ervaren. Nou als je dan onzeker bent of graag controle hebt dan is dat lastig denk ik en geeft wel spanning. Ster en graag neem ik je aanbod aan om hier van me af te praten. Je bent een hele ervaren moeder, je bent ons al voorgegaan dus weet hoe het kan zijn.
LiesX wat naar ook voor jou dat je het nu zo moeilijk hebt. Ik hoop dat je ook een beetje compassie voor jezelf kunt vinden in deze periode en dat ik denk dat het oke is dat je je zo voelt. Ik weet natuurlijk niet precies wat je hebt maar het klinkt alsof het helemaal niet makkelijk is en pijnlijk? Heb je steun of mensen waar je dit mee kunt delen? Je gevoelens en emoties? Je bent ook van harte welkom om hier je verhaal te doen met mij (ons).
Ik heb gisteren maar eens in overleg met mijn vriend een verloskundige gemaild voor een gesprek. Tegenwoordig las ik geven ze ook gesprekken aan toekomstige ouders. Misschien geeft dat ook weer nieuwe inzichten dacht ik maar zo. Ik ben benieuwd of ze gaat mailen en we in het nieuwe jaar eens een gesprek kunnen hebben met haar.

Ja natuurlijk, ik heb behoorlijke bekkeninstabiliteit waarbij t ook steeds ontsteekt. Lopen kan, maar niet veel en lang. Verder kan en mag ik vrijwel niets tillen. Ik heb wel vriendinnen waarmee ik erover kan praten enz, maar denk toch bij de volgende afspraak met de vk aan te geven dat t niet heel lekker loopt

mag je haar sprej gebuiken tijdens zwangerschap uit kruitwat 

Wat bedoel je daarmee ??????

Verstandig dat je met een verloskundige gaat praten. Ik weet niet of zij of iemand anders je gerust kan stellen. Vaak weet je t diep van binnen wel hoe t zit. Maar je onzekerheden wegnemen kan niemand behalve jij zelf. Die psycholoog is mss ook een goed idee om mee aan de slag te gaan.

Hier vond ik t ook heel spannend. Denk dat dat voor elk vrouw wel in meerdere of mindere mate is. Maar weetje.. het zit wel in je oermens. En als iedere vrouw t kan waarom zou jij dat dan niet kunnen?
Daarnaast sta je er niet alleen voor, je hebt een goede relatie schrijf je en je praat ook met je (schoon)ouders. Die helpen je vast wel, zeker als t ff niet lukt (want ja daar ga ik niet over liegen er zitten soms ook best pittige dagen tussen) maar echt waar.. je krijgt er zoveel voor terug!
Dus kop op meid! Het komt helemaal goed!