Geen tweede?

Hallo Allemaal,
Er is iets wat me zo vreselijk op mijn hart zit en wat ik aan niemand kwijt kan. Ik hoop dat ik bij jullie mijn verhaal kwijt kan en wellicht wat steun of tips kan krijgen over hoe om te gaan met mijn situatie. Mijn man en ik zijn op dit moment 8,5 jaar samen. Ik ben 28  jaar en mijn man is 37 jaar oud. Samen hebben wij een dochtertje van 2 en mijn vriend heeft een zoon van 13 uit een eerdere relatie.
Bijna 3 jaar geleden had ik al eens een bericht op een forum achtergelaten vanwege een vreselijke situatie waar ik toen zat. Mijn partner en ik waren toen 6 jaar samen en ik was al een aantal maanden gestopt met de pil. Niet perse om zwanger te raken maar we zouden wel zien wat er zou gebeuren.   Op 1 april  vertelde hij (nee, het was geen  1 april  grap) dat hij toch geen kinderen meer wou. Het kwam volledig rauw op mijn dak vallen, ik had hem daar nog niet eerder over gehoord. Wat gebeurde er vervolgens…. Ik werd maar niet ongesteld waarop mijn vriend direct zei; ik haal wel een test je bent zwanger.  Op 14 april  deed ik een test en ja hoor! Ik was zwanger. Genieten kon ik alleen niet want ik wist dat mijn vriend eigenlijk niet nog een kindje wou. Mijn hart was gebroken. Ik kon niet meer werken… Na 1 of 2 dagen had ik een goed gesprek gevoerd met mijn vriend en heb ik hem duidelijk verteld dat zijn leven er echt niet aanging als we het kindje zouden houden. Gelukkig trok hij bij en ik kon eindelijk gaan genieten. Nou ja genieten…. Ik had enorm veel last van zwangerschapsmisselijkheid en kon niks binnen houden. Ook het huishouden was een ramp en heb een lange tijd in de ziektewet gezeten. 
Uiteindelijk een prachtige dochter gekregen en oh wat was hij verliefd op haar. Toevallig zat ten tijde van mijn zwangerschap een hele goede vriend van mijn man in de situatie dat zij graag een tweede kind wou en hij niet. Dat stel is onder andere om die reden ook uit elkaar gegaan. Mijn vriend (helemaal nog op een roze wolk) zei toen dat als dit ons zou overkomen hij wel nog een tweede (van mij) zou willen hebben.
Inmiddels zijn we twee jaar later en verhuisd naar een groter huis met tuin. Mijn dochtertje gaat nu richting de 2,5 jaar en ik begin kriebels te krijgen voor een tweede. Aan de andere kant probeer ik die gevoelens heel erg te onderdrukken omdat ik weet dat mijn vriend geen tweede wil. Van de week begon ik er weer eens over en ik kreeg weer het keiharde antwoord: NEE, ik wil niet nog een kind. NOOIT NIET! Toen hield ik het niet meer en barstte in tranen uit waarop hij overstuur de deur uit liep. Vervolgens heb ik een bericht aan hem gestuurd: Schat, ik weet dat we van mening verschillen maar ik vind wel dat we hierover moeten kunnen praten. Als we geen tweede zouden nemen, is dat wel iets waar ik mee moet leren leven… Dat snap je toch wel? Gewoon keihard nee zeggen en mij niet de gelegenheid geven om mijn gevoelens te uiten doet gewoon pijn.
Hij vond eigenlijk ook wel dat hij niet zo had moeten reageren. We zijn toch gelukkig en we hebben toch een mooie dochter.. Ook zegt hij dat we er op dit moment geen geld voor hebben.. Dat klopt ook maar over 1 jaar hebben wij de restschuld van onze oude woning afbetaald en komt er € 550 per maand vrij… Dus dat argument gaat niet op vind ik. Verder is hij altijd heel erg van zijn vrijheid gediend die ik hem ook altijd geef. 
Het blijft voor mij dus onbegrijpelijk waarom hij niet nog een kind zou willen. Ik kan me er gewoon niet bij neerleggen. Wat mij eigenlijk het meeste pijn doet is het idee dat ik mijn dochter het onvoorwaardelijke gevoel van het hebben van een broer of zus ontneem. Ik heb er zelf wel een en wat heb ik toch onvoorwaardelijke liefde gekregen. Altijd het gevoel dat er iemand voor mij is, wat er ook gebeurt. Mijn man heeft dit nooit gehad en mijn dochter zal dit dus nooit krijgen. De eerdere zoon van mijn man kijkt niet naar onze dochter om en ik ben bang dat zij nooit een hechte band zullen krijgen. Mijn dochter zal altijd alleen blijven…
Jeetje, ik had dit toch echt nooit gedacht toen ik nog jonger was. Ik had altijd de wens om twee kindjes te krijgen net als mijn ouders. Ligt het dan aan ons leeftijdsverschil (9 jaar)? Ik weet het niet maar ik zou het zo graag willen weten… Ik weet wel dat mijn man in een eerdere relatie een abortie heeft meegemaakt. Zou dat in zijn hoofd zitten? Iets wat misschien ook nog meespeelt is het feit dat ik tijdens mijn zwangerschap erg ben aangekomen en dat mijn bevalling nogal een indruk heeft gehad op mijn man. De seks is niet meer wat het was. Eigenlijk is het er helemaal niet mee. Ik voel me erg onzeker over mijn lichaam.
Ik durf mijn man gewoon niet meer aan te spreken over dit onderwerp. Net als vorig jaar denk ik er nu weer aan om het onderwerp tijdens onze zomervakantie aan te kaarten…. Maar eigenlijk ben ik weer bang voor het antwoord…
Liefs,
Anoniem
 

Ik denk dat jullie eens een goed gesprek moeten hebben met elkaar.  Desnoods met een mediater ofzo. Volgens mij spelen er meer dingen als alleen wel of geen 2de kind. Wanneer hebben jullie het laatst een goed gesprek gehad met echt aandacht voor elkaar? Voorkom dat jullie langs elkaar gaan leven ipv met elkaar. 

Bedankt voor je duidelijke bericht. Jeetje, ik denk inderdaad dat er misschien meer speelt maar het is zo moeilijk te achterhalen wat.... Ja en een goed gesprek? Aandacht voor elkaar? ???? Al een hele tijd niet... Het is soms zo moeilijk om tijd voor elkaar te maken. 

Kijk of je voor een avondje een oppas kunt vinden voor je dochter en ga samen even uit. Dat is vast een begin en probeer vanuit daar samen te kijken wat er nodig is om weer tot elkaar te komen. Sterkte en succes als jullie er beide voor gaan dan komt het vast wel goed tussen jullie twee.

Persoonlijk denk ik dat werken aan je relatie nu inderdaad meer prioriteit heeft dan het krijgen van een tweede kindje. 
Het lijkt me ontzettend lastig hoor, en ik snap dat je er erg mee zit. Maar ik snap ook best dat hij geen twee wil als jullie nu al geen tijd voor elkaar kunnen maken en dat er misschien weinig spanning meer is in jullie relatie. Daar zou ik nu aan werken. Het zou zo zonde zijn als er wel een tweede komt en het je relatie uiteindelijk kost (wat je toch ook wel veel hoort bij stellen waarvan er 1 eigenlijk niet echt achter stond).
Beginnen met oppas regelen en weer echt leuke dingen samen doen zou ik als eerste gaan doen. Voer goede gesprekken tijdens het uiteten gaan bijvoorbeeld. Spreek daarbij jou onzekerheden uit en misschien doet hij dat ook wel. 
Na een tijdje, als je merkt dat er meer openheid en begrip, maar ook meer gezelligheid tussen jullie is ontstaan, zou je het onderwerp weer kunnen aansnijden!
Succes er mee, goed dat je je hart even lucht. Niet makelijk allemaal!