Als het even allemaal te veel wordt

Hoi allemaal,
Mijn verhaal begint in april 2017, met mijn vriend besloten om te stoppen met mijn pil. Na 6 maand en veel lange cyclussen later zijn we naar de gynae gestapt. Hij gaf me pilletjes voor een regelmatige cylus (duphaston) en een hormoonkuur dag 3-7 (clomid). Na elke maand op controle te gaan om te zien of er een follikel klaar zat, ben ik eindelijk in december zwanger geraakt. Ons geluk kon niet op. Tot op 8 weken (februari 2018) ik een mk heb gekregen. Kapot van verdriet, ik kon deze pijn niet omschrijven.(niemand niet wrs). Na een maand te moeten wachten zijn we er terug aan begonnen. Ik hoopte nu ook na 4 à 5 maand onder begeleiding van gynae terug zwanger te zijn. Niet dus. Ik heb een paar keer de afspraak over geslagen ‘om er niet te hard mee bezig te zijn’. Dus nu zijn we ondertussen oktober en nog altijd niet zwanger. Net op vakantie geweest dus we konden alles een beetje loslaten. Nu hoorde ik net van 1 van men goede vriendinnen (die in mei 2018 gestopt is met haar pil) dat ze zwanger is. Mijn wereld stort weer ineen. Ik weet met mezelf geen blijf. Komt er nu niks de goede kant op?  Heeft iemand anders altijd meer geluk? Ik ben het ook echt beu dat mensen zeggen, het komt wel, je moet er niet te veel mee bezig zijn. Zijn er nog mensen die in dezelfde situatie zitten? Ik wil gewoon even weten wat jullie tips zijn. 
Dank je voor het antwoord! 

Ik vond het ook altijd vreselijk als mensen zeiden “het komt wel goed, want de zus van de buurvrouw van mijn collega had hetzelfde en die heeft nu 2 kinderen”. Dat het bij de een lukt wil niet zeggen dat het bij een ander hetzelde gaat..

Als je graag zwanger wil raken zou ik niet afapraken overslaan. Echter zou ik dit gevoel wel bespreken met de gynaecoloog. Wellicht kun je opperen andere medicatie te proberen? De kansen bij hormooninjecties zijn volgens mij groter dan bij Clomid, clomid doet ook op emotioneel vlak enorm veel met je, tot depressieve gevoelens aan toe. Als je geen vertrouwen meer hebt, vraag om iets anders, dat geeft dan echt weer een boost zelfvertrouwen en wie weet lukt het dan! 

Veel sterkte en je bent niet alleen! 

Herkenbaar verhaal! 2 jaar lang was de wens... zo bang na 1,5 jaar geen moeder te mogen worden. Zus werd zwanger, vriendinnen en kennissen. Heel veel tranen erom gelaten.

Januari 2017 de dag van me verjaardag. Een positieve test.
Oktober 2017 bevallen van een prachtige zoon. Net 3 maanden moeder en 13 febr 2018 kregen wij een nieuwe positieve test. Oktober 2018 ben ik uitgerekend van een 2e zoontje. Zo bijzonder. Je wacht zo lang tot je wens uitkomt. En nu word ik moeder 2x in 1 jaar.

Snap je gevoel. Maar geef de hoop niet op. Zeg afspraken niet af. En blijf praten erover. 

Liefs een mama die je gevoel door en door kent xx

@Nana begrijp je gevoel erg goed.
Wij zijn in okt 2016 gestopt met de pil en hoopte ook op een snelle zwangerschap.
Hoopte stiekem dat op onze bruiloft 10-8-18 ons kindje erbij zou kunnen zijn ;-)
Echter werd ik niet zwanger, uiteindelijk naar de huisarts die zei ook komt wel goed jullie zijn jong loslaten etc toen heb ik gezegd dat ik niks liever wil dan zelf proberen maar dat ik wilde weten dat ik niet aan het hopen was op iets wat nooit zal komen.
Uiteindelijk konden we in januari terecht in hè ziekenhuis en is gebleken dat er geen zaadcellen in het sperma van mijn man zaten, de oorzaak zullen we nooit weten maar dit hadden we niet verwacht we zijn gezonde jonge mensen dus onze wereld stortte in, maandenlange onzekerheden volgden met eeuwige wachtlijsten.
Uiteindelijk in juni PESA daar enkel paar dode zaadcellen dus TESE daar uiteindelijk 8 rietjes zaad uit gekomen  
In aug konden we eindelijk starten met ICSI, hier zijn 21 eicellen uitgekomen waaruit uiteindelijk 4 embryo s zijn ontstaan die zijn ingevroren op dag 5.
Een verse terugplaatsing mocht ik niet omdat ze bang waren op overstimulatie, echter voelde ik ke gewoon goed en had ik maanden uitgekeken naar de terugplaatsing, was zwaar telleurgesteld en toen werd er ook nog doodleuk gezegd meid je bent nog jong je hebt nog alle tijd, en dat ik 2 cyclussen moest wachten voor terugplaatsing.
Die assistente snapte waarschijnlijk echt niet hoe veel pijn zo n opmerking doet als je al 2 jaar onderweg bent en geen enkele kans hebt op een natuurlijke zwangerschap.
18 oktober heb ik evaluatie gesprek en hoop begin november (eindelijk!) mijn terugplaatsing te mogen krijgen (in dec en januari is het ziekenhuis ook grotendeels dicht dus anders wordt het ook pas weer februari ) 
Denk dat het vooral belangrijk is om te blijven praten ;-) hoop dat je snel en plakkertje mag krijgen  liefs

Het is toch wel een geluk dat we hier wat steun aan mekaar kunnen vinden lieverds ! 
Elk van ons verdiend het om moeder te worden 
Wij zijn hier ook alweer twee jaar aan het proberen & ik beaam dat de ene dag makkelijker is dan de andere ! 

Super lief al jullie reacties! Doet me inderdaad deugd om een keer te horen dat ik zeker niet alleen ben en dat jullie allemaal wel de hunker hebben naar het mama worden. Het is inderdaad zo dat ze altijd zeggen je bent jong, maar op mama worden staat geen leeftijd vind ik. Mijn vriend zelf is nog niet getest omdat de gynaecoloog zei van ja het is al een keer gelukt. Voor de zekerheid ga ik toch eens horen bij de volgende afspraak of we dit toch kunnen doen, om al een paar dingen uit te sluiten. Verder wacht ik nu tot de dagen gepasseerd zijn om een nieuwe zw test te doen  
Veel liefs! 

@nana ik zou je vriend wel laten testen, want bij ons was dat ook zo. Ik heb een MK vorige jaar gehad en toen dacht ik ook van ja alles is goed bij ons enz en een jaar later nog steeds nier zwanger. Blijkbaar heeft mijn man erg slecht zaad. Hij moet binnenkort weer zijn zaad gaan testen en daarna gaan we kijken wat voor behandeling wij krijgen. Ik zou als ik jou was ook proberen dat hij gaat testen. Zaad kan namelijk heel snel achteruit gaan