22 en een kind willen

Hey allemaal,
Ik ben 22 jaar en heb een gigantische kinderwens.. eigenlijk al vanaf mijn 20e (maar toen minder zeker).
Ik heb een vriend van ook 22 die nog thuis woont en werkt (gaat straks op kamers).
Ik zelf zit al sinds mijn 16e op kamers en leef nu van een uitkering omdat ik deze zomer mijn opleiding heb mogen afronden. 
Ik zit momenteel in een (bijna) burn out en laat onderzoek doen voor mijn autisme. Allemaal geen handige situaties... Wat ik maar al te goed weet. 
Mijn moeder had mijn zus toen ze net 21 was dus ik heb al te goed meegekregen hoe het leven gaat als je vroeg kinderen krijgt met een onstabiele man en als je niet eerst je eigen problemen hebt opgelost. Ook ik krijg het standaard verhaal "leer eerst jezelf goed kennen en doe nu dingen want nu ben je nog vrij". Er is niks wat me kwader of geirriteerder maakt dan dat gevoel... Hoeveel jonge vrouwen ik wel niet heb gezien die een prachtig leven met hun kind leven. Gezinnen die alles doen met hun kind. Van reizen tot kamperen met een baby. 

Bij mij is mijn kinderwens nu zo groot dat ik elke keer als ik een kind zie bijna begin te huilen. Ik heb zoveel liefde te bieden voor mijn kind. Ben super filosofisch, antroposofisch en sta helemaal voor "je kind neutraal opvoeden, altijd lief hebben en steunen, over emoties en alles kunnen praten en niet materialistisch opvoeden". Voor mij ben ik als innerlijk mens ook veel volwassener dan men denkt/mijn leeftijdsgenoten. 

Lang verhaal kort. 
Ik heb geen baan en dus "geen geld"/niet genoeg geld. Mijn vriend (4 jaar relatie) gaat nog op kamers. Hij wilt nog geen kind. Hoe moet ik hier mee om gaan? Moet ik dan dagelijks die pijn voelen en me er bij neer leggen dat het nog 2-3 jaar moet wachten? Het doet me zoveel verdriet... En ik weet niet waar ik het moet plaatsen of wat ik moet voelen.. 
Ik weet met 100% dat mijn familie (zowel ouders als opa en oma) zo helpen en bij wijze van spreken ons met het kind in huis nemen als het zou moeten. Daar twijfel ik niet aan. En dat maakt het juist lastiger.... Ik geloof er namelijk heilig in dat een kind alleen maar liefde en licht nodig heeft (eerste twee jaar) en dat dat compleet los staat van het huis, het geld etc. 


Iemand die deze emoties en problemen begrijpt? Of advies kan geven? Alles is welkom..

Ik kan alleen mee praten over het stukje eigen problemen. Ik had / heb ook heel veel problemen maar is dat een reden om je kinderwens uit te stellen? Ook wij hebben recht op een kind. Je bent op de goede weg door je problemen te onderzoeken en zo te lezen heb je genoeg liefde te bieden. 22 is indd jong maar er zijn genoeg moeders van die leeftijd en die doen het echt niet minder goed
Wat zegt je vriend hier allemaal over? Jammer dat hij er nog niet helemaal aan toe is? Kan je hem niet overhalen? Staat dit jullie relatie niet in de weg?

Mijn vriend is nog helemaal niet zo ver in het leven als ik ben. Op emotioneel gebied ook. Ik lijk soms wel 40 met alles wat ik "weet" en kan reflecteren. Hij is opgevoed zonder emoties of knuffels. Hij wilt graag eerst een basis hebben, een baan, een huis, samenwonen etc. Hijw eet precies hoe ik er over denk en mij er bij voel. Dat vind hij ook erg vervelend. En ik respecteer volledig zijn mening dat hij er nog niet klaar voor is. Onze relatie is echt zo vast en stevig als het maar kan. Ik zal ook niet weg gaan daarvoor. 

Verder ben ik ook opgevoed dat men neit een kind moet nemen als een "fixer" van dingen. Vb een stel dat zomaar een kind neemt terwijl de relatie op knappen staat en een kind nemen dat misschien op lost. Voor mij is het creeëren van een kind alleen oke als je jezelf geheelt hebt op emotioneel gebied en een kind dus niet alle traumas mee geeft vanuit de familie ketting... Zo ben ik dan opgevoed. Vooral omdat ik het zelf heb meegemaakt. Daarom ben ik ook zo zeker van mijn kinderwens omdat ik voor mijn gevoel dat gedaan heb. Tuurlijk leren we altijd nog maar in de zin van traumas... Ik weet alleen niet hoe ik het gevoel een plek moet geven.. dat het hebben van een kind nu, niet slim is... Of..nja.. gewoon moet wachten

Hallo ,
Je leeftijd zegt niks .. ik ben zelf ook 22 en heb twee kinderen dochter van 3 en een zoontje van 9maanden wel is mijn man wat ouder als ik en heb zeker een hele andere situatie dan jij wij hebben een eigenhuis , getrouwd, heb twee eigenbedrijven geld is niet alles maar vind wel dat een sterke basis nodig is .. reken is maar uit wat luiers en flesvoeding kost want niemand kan je garanderen dat borstvoeding gaat lukken kinderen zijn moeilijk en ik lees dat je al waarschijnlijk een burn-out hebt met kinderen komt stress bij kijken gebroken nachten misschien krijg je wel een zieke kind die 24/7 alleen maar huilt geld is niet alles maar ik zou nooit aan kinderen beginnen zonder een sterke basis 

Hier een goed bedoeld advies van een moeder ban drie kinderen:
Wacht alsjeblieft tot in ieder geval samenwoont en inkomen hebt. Je beschrijft dat een baby vooral liefde nodig heeft, eens! Maar een baby kost wel degelijk geld! Als borstvoeding niet slaagt alleen al kunstvoeding, en dat is niet goedkoop. Maar wat dacht je van slaapspullen? Kleertjes? Je wilt als je zwanger bent vaak leuk shoppen voor je kleintje, daar is geld voor nodig.
Je benoemd dat je je vaak een jaar of 40 voelt, maar dat ben je niet. Je bent 22, je hebt geen werk/inkomen en bent niet samenwonend. Echt geen geschikte basis voor het krijgen van een kind. 
Zonder andere meiden voor het hoofd te willen storen, want sommige meiden hebben geen keus. Maar jij wel.
Je moet huilen als je kindje ziet? Maar je kan toch ook over bv twee jaar een kind krijgen? No big deal toch? Je maakt het in mijn ogen een enorm probleem door te huilen als je een baby ziet, maar je kan ook proberen deze gevoelens om te draaien in de gedachte: “wauw, dit staat mij straks mogelijk ook te wachten over een paar jaar!”

Het krijgen van een kindje, vooral de opvoeding is een hele klus, helaas niet makkelijk als je hierboven schetst!
Dus mijn advies: wacht ermee, zorg voor een stabiele basis, een beetje (spaar)geld, want dat laatste maakt het krijgen van een kind wel makkelijker en dan spreek ik uit ervaring!

Ik weet dat het geld kost. Alles kost geld. Ik zei al dat ik een familie heeft die die basis smaen met mij op kan vangen. Iedereen heeft namelijk een ander idee van "de juiste basis" en "de juiste opvoeding". Daarbij vertelde ik ook dat ik die emoties sterk voel omdat het voor mij oprecht voelt alsof ik (ik een vorig leven bijvoorbeeld) nooit een kind kon krijgen en het nu over komt alsof iedereen zegt "je mag het niet" . Daarom voelt het voor mij zo heftig en sterk.  Omdat ik het ook oprecht zo graag wil... 
 Dat is ook waarom ik hier kwam en vroeg, hoe ga ik dan met die emoties om. Want ik weet dat ik nu geen kind moet hebben en moet wachten tot mijn vriend er klaar voor is en het samen te doen. En dat respecteer ik. Maar, hoe ga je ok met die pijn/emoties dat het nog (steeds) nu niet kan? Want als je het omdraaid en denkt "wat een eer, hoe mooi zal dat zijn" doet dat nog steeds pijn... 

Eerst voor jezelf zorgen, dan een baby. Ik snap niet waarom iedereen zo mild is. Een kind is geen accessoire of oplossing voor allerlei andere problematiek. Een baby hebben is hartstikke pittig en kost bakken met geld en bovendien lijkt het me vooral dat je eerst een stabiele relatie moet hebben met iemand die ook graag vader wilt worden. Wat dus nog niet aan de orde is. Focus op jezelf, geef liefde aan jezelf, investeer in jezelf en dan komt die baby echt wel. Emotionele stabiliteit is ook belangrijk voor zo’n guppie. Maar goed dat is mijn mening. 

Daarom vroeg ik ook hoe sterk jullie relatie is omdat je vriend er nog niet aan toe is dus dat je indd niks anders kan doen dan wachten

Ik ben blij dat je ergens wel realistisch bent en wat anderen ook zeggen: je kan ook focussen op wat je nu kan doen voor een goede basis straks. Dat je af en toe verdriet hebt hoort er ook bij als je iets graag wilt en kan (nog) niet. Probeer iets meer je energie te stoppen in de toekomst en wat je wél in de hand hebt. Dan kan dat ook goed voelen. 

Geniet samen met je vriend van jullie sterke relatie en mooie dingen die jullie samen kunnen doen. Jullie zijn nog jong dus jullie tijd komt echt nog wel!

Klopt.. en het zijn rare tijden nu dus ook niet echt fijn om nu zo iets te gaan doen denk ik.. ??