Kinderwerns en niemand om er mee over te praten

Hoi allemaal,

Ik ben 28, inmiddels 4 jaar samen en 1 jaar getrouwd met mijn man. 
Willen dolgraag een kindje maar probleem: ik heb geen werk. Man verdiend genoeg om rond te komen, ook als er een kindje is zouden we het redden wel beetje zuiniger aan maar alles op rijtje gezet lukt wel. Ik heb alleen in mn omgeving alleen maar negatieve reacties als ik iets laat doorschemeren over wens. Ik ben een jaar geleden afgestudeerd (master Privaatrecht) maar nog steeds geen werk kunnen vinden (solliciteer op alles, vakkenvullen, productie, etc). Commentaar: je gaat toch niet zwanger worden nu? Zo zonde van je opleiding, weggegooid je bent gek etc. 
Maar wij zijn er echt zo aan toe (al heel lang eigenlijk) en we redden het financieel gezien wel. Maar bij mij is de twijfel zo enorm. 
Met vriendinnen kan ik hier eigenlijk niet over praten, zijn bijna allemaal happy single druk aan het stappen enzo. Kan er eigenlijk met niemand over praten daarom mijn post hier op het forum.
Zijn er meer meiden in zó'n soort situatie?

Het is echt heel vervelend wanneer iedereen in je omgeving een mening heeft over jouw leven. Ik ben zelf twee jaar nadat ik afgestudeerd was en een baan had zwanger geraakt (bewust) en na m'n zwangerschapsverlof ben ik zelfs gestopt met mijn baan en voor mezelf begonnen. De eerste reactie die ik kreeg toen ik vertelde dat ik zwanger was, was; het was zeker een ongelukje?
Ik denk altijd maar zo, werken kun je nog tot je 67e en kinderen krijgen niet. Ga je gevoel achterna en als dat zwanger worden is moet je dat doen! Je zegt zelf dat het financieel kan en liefde is het allerbelangrijkste voor een kleintje.
En het voordeel van zwanger raken en je baby krijgen voordat je een baan hebt is dat je straks aan een baan kan beginnen waar je misschien geen zwangerschapsverlof in hoeft te nemen. Er zitten ook voordelen aan aan jong/vroeg moeder worden!

Ga je/jullie gevoel achterna en laat de rest maar kletsen!

Herken je verhaal een beetje. Alleen werkenwij wel beiden. Nuja ik al 3j onder weekcontracten dus kan iedere week men laatste zijn... Maar in mijn fam zouden ze het ook niet apprecieren denk ik omdat zei vinden dat je niet voor je 30ste moet beginnen terwijl men mama zelf 20 was??? Ik ben 22 en ik trek er le niets van aan. Wij zijn aan het proberen owja en mijn vriendenkring is ook nog druk bezig met uitgaan enzo

Hier ook wel een hoop herkenning in je verhaal, ik studeer binnenkort af en heb al heel erg lang een kinder wens.
Ik werk momenteel ook met kinderen en het lijkt me heerlijk als je zo'n kleintje van jullie samen hebt.
Alleen ook ik heb niemand om hierover te praten en die gevoelens te delen, mijn vriend zou het ook erg leuk vinden als we samen een kindje zouden krijgen, maar hij wilt dat ik afgestudeerd ben voordat we er echt bewust aan beginnen.
Ik daar in tegen ben er helemaal klaar voor, en ben helemaal in de wolken, twee vriendinnen zijn momenteel zwanger, en al die kleertjes, en spulletjes.. ik kan daar zo van genieten.
Werken kun je 'later' ook nog, nu ben je nog jong, en kun je genieten van je kindje, als het kind eenmaal op school zit kun je ook gaan werken, en is het waarschijnlijk nog veel beter te combineren.
en qua geld hoeven we het niet te laten, mijn vriend werkt fulltime en draait wisselende diensten en samen kunnen we makkelijk rondkomen, dus met zijn 3e zou het ook moeten lukken.

Bedankt voor jullie reacties allemaal. Werken kan nog lang zat klopt. Alleen omgeving zegt als je nu zwanger wordt vergooi je je loopbaan voor de rest van je leven. dat geeft mij angst. Redden doen we het wel met salaris van man maar ik wil niet rest van leven thuis zitten en studie voor niets hebben gedaan. Maar als ik nog een jaar thuis zit dan dan denk ik dan had ik toen maar wel gekozen om te proberen want dan is er een jaar voorbij en heb ik ook geen werk. maar dat is koffiedik kijken want je weet niet hoe alles gaat. misschien heb ik over een week een baan misschien wel pas over 3jr. 
Vervelend dat jullie de situatie herkennen want het is naar.
Ik droom zo van een zwangerschap en een kindje

Ietwat dezelfde situatie hier.
Alleen heb ik twee keer een eerste bachelor uitgeprobeerd, en toch telkens tot de conclusie moeten komen dat het toch mijn ding niet was.
Ik heb toen besloten om te beginnen werken (ik was toen 21), dit ongeveer anderhalf jaar geleden en sinds een half jaar studeer ik terug, maar dan in avondonderwijs.
Ondertussen ben ik al 32 weken zwanger van ons eerste kindje, en ik heb ook vaak de commentaar gekregen "werken, studeren en mama zijn, is dat niet wat veel?" "had je niet beter eerst wat gewacht met kindjes?"
Ja, het is niet altijd even gemakkelijk, maar ik blijf thuis na de bevalling, dus dan is dat avondonderwijs goed te combineren.

Ik zou gewoon doen waar jij je het beste bij voelt. 
Ik wou een jonge mama zijn en daar zou niemand me bij tegengehouden hebben 

Ik sluit me helemaal aan bij MsMicevski.
Doen waar jij je goed bij voelt, daar gaat het uiteindelijk om.
En studeren en mama zijn lijkt me inderdaad niet altijd even fijn, en het zal best pittig zijn, maar uiteindelijk is werken en mama zijn ook pittig.
Het leven gaat je niet altijd voor de wind, en dat hoeft ook niet!
Als je je dromen maar na leeft.

Meid, in dit leven kan je niks plannen, misschien duurt het jaren voordat je zwanger word. Luister naar hè gevoel en alles is mogelijk in dit leven

Volg je gevoel in principe ben je er nooit klaar voor als je alles op gaat tellen ik vind het een beetje kortzichtig van je familie als ik heel eerlijk ben ..als jij en je partner het er samen over eens zijn is er niemand die daar wat over mag zeggen luister naar je hart en succes met klussen ;-)

Wat vervelend dat jouw vrienden dat zeggen. Kijk als dit jullie wens is, dan gaat het hun toch niets aan. Als het echt goede vrienden zijn, zullen ze jullie steunen en blij voor jullie zijn!


toitoitoi klusse