hoe om te gaan met zwangeren in directe omgeving bij extreme kinderwens

Al sinds enige jaren heb ik eierstokken die afgaan als een sirene. Helaas is het in deze tijd nog niet mogelijk geweest bezig te gaan met kinderen krijgen. (eerst ivm gezondheidsredenen en nu ivm werkloosheid) Ik doe uit alle macht mijn best om maar weer een baan te krijgen zodat ook ik eindelijk kan proberen zwanger te raken. 

Nu heb ik het nieuws gekregen dat mijn drie jaar jongere zus zwanger is. Ik merk dat ik dit nieuws slecht kan verwerken, het doet mij erg veel verdriet. Huilbuilen, s nachts niet slapen, veel buikpijn door stress. 
Ik weet het al een aantal weken maar het wordt er nog niet beter op. Elke nieuwe mijlpaal voor haar is weer een klap voor mij. 
Ik doe dan ook erg mijn best om haar te mijden. Maar helaas zal dat niet altijd gaan. Deze week was er een verjaardag waarbij zij haar echofoto liet zien en dit leidde weer tot zoveel verdriet bij mij. Uiteindelijk is zij ook eerder vertrokken mede daardoor wat er weer tot leid dat ik mij ook nog eens erg schuldig voel. 

Heeft iemand tips om dit toch zo snel mogelijk te verwerken? Want ik weet zo even geen oplossingen anders dan toch proberen zo snel mogelijk zwanger raken wat financieel echt geen optie is. (ik heb de boel al doorgerekend)

Amy, je verhaal is herkenbaar. 
We zijn anderhalf jaar bezig voor ons eerste wondertje, tot nu toe zonder succes. Mijn schoonzus en zwager hebben een tijdje geleden verteld dat ze zwanger zijn van een tweeling! Dat was een harde klap. Ik ben oprecht blij voor de meiden hier op het forum als ze zwanger raken, maar als het in je directe omgeving is, komt dit nieuws hard aan. Het is gewoon menselijk om verdrietig en jaloers in deze situatie te voelen. Ik weet er zelf nog geen oplossing voor. Probeer het zo bekijken. Je hoeft je niet met je schoonzus te vergelijken. Je zit nu in een andere levensfase. Je tijd komt nog. Blijf met je partner erover praten. Dat helpt ook heel goed. 

Vliendertje, gefeliciteerd met je zwangerschap! Geniet ervan!

Liefs,
Sophia

P.S. mijn man zijn bedrijf is vorige week failliet verklaard. Ik was bang dat het invloed op onze kinderwens zou hebben, maar we hebben besloten om door te gaan. Amy, ik wens dat je situatie snel gaat veranderen, zodat jullie aan de grote droom beginnen te werken.

Ik denk dat het wel van belang is om het er met je zus over te hebben. Dat het de situatie is waar je moeite mee hebt maar dat dat niets verandert aan de relatie die jij en je zus samen hebben. haar meiden lijkt me niet echt een heel gezellige en effectieve oplossing. Als het kindje straks geboren is wil je denk ik niet de heks tante zijn waar ze nooit bij op visite willen komen.

Wijze woorden van Sophia...
En mijn advies komt ook in de buurt. Ik ben ook ervaringsdeskundige :-s
Wij hebben twee miskramen gehad en zijn daardoor ook al een tijd bezig. Ik kan je wel vertellen: het helpt als je accepteert dat je jaloers bent. Dat is heel normaal, maar wel heel verdrietig. Mijn vriend en ik zijn ook opgehouden om tegen elkaar 'te liegen', dat we blij zijn voor iemand anders. Van de week was er weer een kennis die een gezonde meid  heeft gekregen. Natuurlijk feliciteer ik haar! Maar thuis vloek ik er wat af en zeg ik: ze is gvd jonger dan ik, wij wachten al zo lang, wij zijn aan de beurt! Deze acceptatie (die natuurlijk sociaal gezien niet netjes is) is wel makkelijker te dragen.

Wij hoorden ook een paar weken terug dat we weer oom en tante worden. Hier heb ik ook twee nachten van wakker gelegen, met huilbuien, maagpijn enz. Maar uiteindelijk: voor ons is dit makkelijker te dragen dan als een vriendin zwanger wordt: je wordt wel tante! Je krijgt er ZELF ook iets moois voor terug. Ik weet dat je hier nu niets mee kunt, maar dat komt wel.

En dan een advies wat je ECHT niet wilt horen: bedenk dat je zus het misschien ook erg moeilijk vindt, of weet ze het niet van jullie? Want het is niet leuk als dit je relatie met je zus verpest.

Ik wens je heel veel sterkte. En heeeeeel snel een baby.

Amy ik herken me ook erg in jouw verhaal. Dan niet bij een zusje want die heb ik niet maar bij vriendinnen. In mijn vriendinnengroep is iedereen moeder behalve ik. Ik heb ook de leeftijd om moeder te zijn (33 jr) en ik wil het ook heel erg graag maar het lukt gewoon niet. We zijn nu ruim anderhalve jaar bezig om zwanger te worden en word er zo langzamerhand gestoord van dat of iedereen zwanger wordt om mij heen of van die k#t vragen; "goh is het voor jou nog geen tijd om moeder te worden?" Die mensen kan ik de nek wel omdraaien en dan denk ik je moest eens weten hoe graag ik dat wil. Vorige week was ik op kraambezoek bij een kennis en dan voel ik me zo jaloers, bij anderen lijkt alles zo makkelijk en het gras groener. Dan rijd ik terug naar huis en dan voel me ik somber en ongelukkig. Ik probeer mezelf dan moet in te praten maar ik begrijp heel goed hoe rot je je voelt, ook omdat je het een ander wel gunt en daar kun je ook enorm last van hebben. Voor mij voelt het eigenlijk best goed om mn hart hier te luchten, is de eerste keer dat ik dat doe maar zal het zeker vaker doen!

Heel goed dat je je hart lucht!

Heel herkenbaar inderdaad. Ik liep laatst in Planckendael en zag daar bijna alle vrouwen zwanger of met kleine kinderen. Ik was een hele dag slechtgezind en kon het niet helpen. Zo jaloers. Een gevoel kan je niet verhelpen of negeren. Gewoon op de tanden bijten

Een paar maanden geleden maakte mijn nichtje (22) bekend dat ze zwanger is van haar eerste kind. Ik wist niet dat ik zulke jaloerse gevoelens met me mee kon dragen. 
Vooral als we als familie bij elkaar zijn en ze loopt te pronken met haar buik...  
Wat willen wij graag een kindje! Ik hoop echt dat we ook eens zo mogen pronken!

bedankt voor jullie lieve reacties allemaal. 
Ik heb gemerkt dat juist het accepteren dat ik ontzettend jaloers ben/was en dat ook maar erkennen naar de mensen in mijn directe omgeving uiteindelijk geholpen heeft. 
Met mijn schoonmoeder en schoonzusje heb ik gelukkig goed kunnen praten. Ik heb wel gemerkt dat vrouwen het toch beter begrijpen dan mannen. Mijn vriend snapte niet hoe erg je zoiets in je ziel kan voelen. 

Gelukkig lijkt er licht in de duisternis te komen, ik heb zicht op een baan en als voorbereiding ben ik sinds vandaag gestopt met de pil, zodat mijn lichaam al pilvrij kan worden. (We gaan nu nog niet proberen zwanger te worden, we wachten tot het nieuwe jaar)
We hebben het eerste grappige moment al meegemaakt. Stonden we opeens na 10 jaar weer als pubers condooms te kopen bij de drogist. 
Ik moet zeggen dat nu ik een ''planning'' heb, dit mij ontzettend veel rust heeft gegeven. 
Ik hoop dat het volgend jaar snel mag lukken (niet alleen voor mij maar ook voor degene die mij in dit topic geholpen hebben)

ik heb de reacties van de rest nog niet gelezen en weet dus ook niet of wat ik ga zeggen al gezegd is.

ik zit ongeveer in dezelfde positie, maar dan aan de andere kant.
ik heb ook al heel lang een kinderwens, heb sinds kort een vriend die hetzelfde toekomst beeld heeft en ik daardoor dus nog meer moeite heb met wachten.
iedereen die om me heen zwangers is of baby fotos op facebook zet, doet me dan stiekem ook een beetje pijn.

nu heb ik zelf een oudere zus, waarvan ik weet dat ze ook een kinderwens heeft en bijna al haar vrienden al gesetteld en kleintjes hebben en zij nog niet.
de band tussen ons is al niet heel erg sterk en ik ben dan ook wel erg bang voor haar reactie als het zover is..

want het zal hoop ik niet zo heel lang duren voor dat ik mijn huisje boompje beestje krijg..
tja en dan ben ik als jongere zusje de eerste.. 
Ik zou het zelf het allerfijnste vinden dat mijn zus het dan eerlijk zou zeggen zodat we erover kunnen praten.. zoals ik al zei is de band niet heel geweldig en praten eindigt meestal in ruzies. maar ik zou zelf liever de waarheid horen, want uiteindelijk merk je het toch wel en dat zou voor de zwangere persoon geen fijn gevoel geven.

ik hoop dat ik je hier een beetje mee kan helpen.

ikzelf heb sinds een tijd een enorme babywens. ik ben single dus een zwangerschap is nog niet voor de nabije toekomst.de emoties lopen zodanig hoog op dat ik onlangs in de bank stond en bijna begon te huilen toen ik een baby zag. nu zijn er in mijn omgeving baby's,zwangerschappen en mensen die
proberen. hoewel ik best jaloers ben gun ik het hen ten volle en heb ik er ook geen negatieve gevoelens rond.integendeel. ik geniet mee met hen en voel me betrokken. maar ik verwijt ze niks. ik zou dat ook niet gezond vinden...