Even mijn verhaal kwijt

Hallo allemaal,
Even mijn verhaal kwijt, ik praat er niet echt met iemand over maar ik dacht misschien fijn om even van mij af te schrijven.
Sinds een jaar zijn mijn vriend en ik aan het proberen. De vierde maand raakte ik zwanger, bij 5 wkn miskraam. Twee maanden later opnieuw zwanger, opnieuw mk. Veel angst gehad die zwangerschap; en veel verdriet toen het weer weg was. Nu alweer zeven maanden verder en geen zwangerschap gehad sinds. Mijn vriend is wat ouder en heeft hier met zijn (al ouders-zijnde) vrienden overgesproken. Prima, maar maakt het soms voor mij ook moeilijk omdat je dan toch druk voelt. Mijn vriendinnen zijn nu ook zo goed als allemaal zwanger. Ze weten nu dat we het gaan proberen, heb ook geen zin om ze alles te vertellen van afgelopen jaar.
Over zes weken hebben we een afspraak in het ziekenhuis om een en ander te laten bekijken. Ze hebben na de tweede mk al wel naar mijn baarmoeder en eiserstokken gekeken, daar leek niks aan de hand.
Het is tot zover een vermoeiend, verdrietig en eenzaam proces. Totaal onderschat door ons; zo ontzettend naïef. En dat er allemaal vriendinnen om mij heen zwanger worden (na twee maanden proberen) maakt het ook niet heel makkelijk ..
Nog meer mensen bij wie het niet makkelijk is gegaan, maar die tips hebben om er mentaal sterk in te blijven? 

Hi Clara, wat is het moeilijk soms he dat hele traject van kinderwens en zwangerschap. Zeker als je ook nog 2 mk te verwerken hebt. Ik ken de pijn van dat iedereen maar “zomaar” zwanger wordt en helaas is het niet eerlijk verdeeld in de wereld met of en wie papa en mama mogen worden en wanneer. Het is niet zo dat als je heel goed je best doet, dat het wel lukt. En dat maakt onzeker en verdrietig. Ik gun je wel iemand in je omgeving waarmee je dit kunt bespreken, want ja het is soms niet makkelijk. Wij hebben ook vrienden bij wie het niet goed lukt (waarvan 1 stel door hulp van t zhs wel een kindje heeft en een ander stel nog steeds bezig) en we hoeven het daar niet steeds over te hebben, maar het is wel fijn dat er ruimte kan zijn voor je gevoelens. Probeer vast te houden aan dat je nu hulp gaat krijgen straks ik t medische traject. Dat is wel fijn. En hier met lotgenoten praten is ook fijn. Volgens mij er ook wel een mmm (medische malle molen) groep. Toch prettig dat dit een beetje anoniem kan en we hier allemaal graag over hetzelfde praten. Veel liefs! 

Goedvan je afgeschreven Clara en het gevoel van eenzaamheid en onderschatting ken ik ook. Gelukkig heb ik nog geen miskraam gehad, lijkt mi verschrikkelijk. Iedere keer de teleurstelling en de twijfel of het ons ooit zal lukken maken het lastig. Ik bespreek het ook met een vriendin. Dat is fijn, maar iedere maand verwacht zij nu ook een uitslag. Dus voor mijn gevoel nog meer druk! En mijn vriend is heel ontspannen eronder. Die zegt dat het een loterij is en we nog geen geluk gehad hebben. Hij gelooft niet in een schema voor intiem te zijn, bepaalde standjes, etc. Hij vindt het ook jammer dat het nog niet raak is, maar blijft gelukkig wel positief. En jouw man? 

Bedankt voor jullie reacties, prettig om op deze manier steun te kunnen ontvangen. Mijn vriend is heel erg fijn om dit mee te moeten doorstaan. Voor hem is het ook zwaar, maar hij begrijpt me goed en troost me elke x als er weer tranen komen. Maar voor hem is het ook lastig, ook omdat er niet echt iets is om mee te troosten. 

Hoi Clara, 
Het enige wat ik als tips kan geven is: zoek afleiding. Bezoek familie, spreek af met vriendinnen die niet zwanger zijn, ga af en toe een dagje of weekendje weg. Thuis ook afleiding zoeken. En fijn dat je partner je steunt! 

Bij mijn vriend en mij (ik ben 33) lukt het zwanger worden nog niet. Ik heb een onregelmatige cyclus (tussen de 15 en 42 dagen, gemiddeld tussen de 26-32 dagen), dus denk soms heel vroeg een eisprong te hebben of er een over te slaan). We zijn nu bijna een jaar bezig en staan op de wachtlijst voor de gynaecoloog. Ik herken het gevoel van frustratie en verdriet van het zien dat het bij anderen zo makkelijk gaat en bij jezelf niet. Mijn zus (we zijn tweeling) is nu zwanger van haar tweede kindje. Trotse tante, maar ergens doet t van binnen pijn dat het ons (nog) niet gegund is. Al sinds mijn puberteit heb ik het gevoel gehad dat een zwangerschap voor mij niet vanzelfsprekend zou zijn. Het is vervelend dat dit nu uit lijkt te komen. Heb het gevoel dat ik mijn vriend tekort doe terwijl de oorzaak ook aan ons beide kan liggen. Wij kunnen minimaal over een week of 8 terecht, afhankelijk van de ontwikkelingen mbt coronavirus ivm bezetting in het ziekenhuis. Spannend!