Alleenstaande zwangeren

Hi!
Ik ben zwanger van me 5e kindje.
Ik ben alleenstaand en dit was niet gepland.
Iedereen om me heen wil dat ik een abortus doe, familie negeert me, heel gedoe allemaal.
Ik ben nu 17 weken. En vind het heel moeilijk. 

Hallo hier zelfde verhaal als *
Ik zou dan ook graag met * in contact komen. Ze praat over 2 kinderen en nu 11 jaar later weer zwanger. Ik wil graag weten hoe dat leeftijdsverschil voor haar is
Hier 2 kinderen van 11 en 13 en nu zwanger ongepland van de 3de en daar sta ik alleen voor. Ik hoop dat * hier antwoord op geeft. En Lovely, zoals je ziet, je staat niet alleen meis. Mensen die met elkaar in contact willen komen geef maar een gil. Ik sta daar voor open. Je bent dan wel alleenstaand maar je staat niet alleen. Xxx

Meiden.. dikke respect voor jullie. Het moet niet makkelijk zijn om alleen je kindje(s) op te voeden. Maar wat stoer dat jullie ervoor gaan. Straks kunnen jullie er prachtig kindje in de  armen sluiten ????
@Angel . Je kan bij het sociaal team van je gemeente aankloppen. Zij kunnen een urgentieverklaring afgeven voor de woningbouw. Probeer alles wat je kan om het te regelen, want ik geloof dat je spijt gaat krijgen als je door het gebrek van een woning je zwangerschap "moet" afbreken. 

Meiden, heel veel sterkte en succes!! Jullie zijn sterker dan je denkt

Op mijn 20ste was ik bevallen van een dochter en alleenstaande en nu ben ik 33 jaar krijg ik nog een dochter maar helaas weer alleenstaande moeder. Het doet me veel pijn maar ik ben gezegend en blijf positief. Mijn dochter en familie zijn er voor me dus ben niet helemaal alleen ??????. 

Ik ben 25 en net 10 weken zwanger. Ikzelf zou het kindje graag houden maar mijn ex heeft alle contact verbroken met de laatste woorden dat ik zijn leven kapot zal maken als ik het hou. Ik kan niet rekenen op de steun van mijn ouders. En ben net mijn job kwijt. Woon bovendien in kleine studio. Alles zit precies tegen maar toch kan ik het niet over mijn hart krijgen om het te laten weghalen. Zijn er mensen hier die graag eens in het echt willen afspreken? Daar zou ik zoveel deugd van hebben. Tot nu toe kan ik amper babbelen erover... 

Wowowowow ik lees echt vreselijke dingen hier. Dacht dat ik de enige was haha. 
Ik ben 32 heb een zoontje van inmiddels 3. Ik was bijna 8 jaar samen en bij ons duurde het 3 jaar voordat ik zwanger werd (traject via ziekenhuis). De maand voordat ik zwanger werd vroeg hij me ten huwelijk en we zouden gaan trouwen in september 2019.

Bij 20 weken zwangerschap besloot hij voor een "jeugdliefde" te gaan omdat daar eindelijk de tijd voor was volgens hun. (Hadden blijkbaar altijd om elkaar heengedraait en zij was getrouwd). Achteraf hebben ze geloof ik weer contact gekregen door mn ex te feliciteren met ons huwelijk en zwangerschap...echt bizar!
Na 3 jaar moeite en eindelijk zwanger heb ik dus de rest van mn zwangerschap doorgemaakt met veel verdriet...ongeloof en vooral eenzaamheid. Je wil zo graag die dingen met een partner delen. Ik vond het echt enorm heftig..ook met al die hormonen en ik had nog veel hoop dat het een bevlieging was en ik mn gezin wel kreeg...vooral als zoontje er zou zijn. Hij heeft echos en de bevalling meegemaakt.
Toen ik mn zoontje had was bij mij alles direct omgeschakeld naar strijdlust en ik en mijn kleine gingen voor alles. Het was de moeilijkste periode uit mijn leven dusver. Heb het 1e jaar echt veel vanuit hun kant moeten verduren...Maar uiteindelijk is alles goedgekomen! 

Mijn zoontje past zich goed aan tussen de 2 huisjes. En alles loopt qua omgang prima nu. 
Mijn nieuwe vriend is een super bonuspapa van af het begin en die 2 zijn haast onafscheidelijk. Wij zijn bezig voor een kindje van ons samen nu

Enige probleem wat ik ervaar nu is dat mn ex zijn vriendin mijn kind zowat claimt als haar eigen kind en hij haar mama moet noemen. Andersom is mijn vriend ook niet zijn papa. Vind het respectloos en heb dit aangegeven maar tot heden wordt er geen gehoor aan gegeven.
al met al... alleenstaande mama te zijn geweest heeft me nog sterker gemaakt. Het was heel zwaar maar eenmaal je kindje in je armen...doe je er alles voor en zet je je eigen geluk/verdriet zoveel mogelijk naar de achtergrond.

Wat fijn om je niet alleen te voelen, al ben ik sinds 1,5 jaar geen single meer.

Toen mijn dochter 10 maanden (ik was toen 22) was gingen mijn ex en ik uit elkaar. Hij was verslaafd aan drugs, mishandelde me, ging vreemd en loog over waar hij was.
Ik durfde niet bij hem weg te gaan maar heb toch voor mezelf en mijn dochtertje gekozen. 
Ik moet zeggen dat ik het echt extreem zwaar vond, en heel goed weet wat eenzaamheid is. 

Na 2 jaar ben ik mijn vriend tegengekomen, waar ik nu mee samen woon en we bezig zijn voor een kleine samen

Pas nu weet ik hoe het voelt als de ander echt voor je klaar staat, en alles voor je over heeft. Ik ben hem elke dag zo zo zo dankbaar! 

En over mijn ex… we hebben een jaar hulpverlening gehad omdat met hem niks af te spreken valt en hij aggresief is. Hulpverlening ziet ook in dat vader niet spoort. Nu ga ik beginnen met een rechtszaak voor eenhoofdig gezag! Best spannend allemaal dus!! 
Gelukkig heb ik de aller beste support, mijn grote liefde Joris!

Ik zat enkele jaren geleden in een soortgelijke situatie toen ik onbedoeld zwanger raakte en de vader verdween. 
Een goede vriend stelde voor om een roze co-vader te zoeken voor steun, wat ik deed via de typische pagina's (meerdangewenst & co) en het was de beste beslissing. 
Hij hielp me door de zwangerschap, was er na de bevalling en mijn zoon, nu een peuter, brengt veel tijd met hem door en houdt heel veel van zijn co-vader.