Alleen zwanger zijn

Helaas moet ik het ook alleen doen. Ik werd onverwacht zwanger. De week dat ik besloten had om bij mijn vriend weg te gaan, ontdekte ik dat ik zwanger was. Ik heb hem alsnog een kans gegeven,  maar als snel bleek dat hij zijn verantwoordelijkheid niet nam. De paniek sloeg heel even toe, want hoe ga ik dat allemaal doen? Moeder worden, werken enz. Maar al snel begon ik aan het idee te wennen en nu heb ik er heel veel zijn in. Het komt allemaal wel goed. 

Groetjes

Hallo.

Ik ben min of meer ook 'alleen ' zwanger mijn vriend woont in het buitenland (Macedonië )

Vind het jammer dat hij er niet bij kan zijn. In deze moeilijk en prachtige tijd. 

Groetjess

Hallo, iedereen!

Ik ben 20 jaar oud en nu 14 weken en 3 dagen zwanger. Ik sta er ook alleen voor want mijn ex neemt totaal zijn verantwoordelijkheid niet. 

Ik ben nog student en thuis wonend, en ik heb nirt brl mensen die me steunen. Maar ik heb wel en geweldige moeder die me door dik en dun steund en ik hoop dat ik uiteindelijk toch nog van me zwangerschsp kan genieten. 

Groetjes

Het lijkt mij heel zwaar om het alleen te moeten doen. In mijn zwangerschap was ik echt blij dat me vriend dingen uit handen nam als ik moe was. Al is het tegenwoordig vrij normaal om het alleen te doen. Sterker nog, als je je kindje gaat aangeven bij het gemeentehuis heeft het standaard de naam van de moeder tenzij je de naam van de vader speciaal opgeeft. Anyway, ik woon samen, en heb ook jaren gewerkt aan deze basis (stabiele relatie, financiële zekerheid, mooi huis in een rustig dorp). Mijn vriend is heel behulpzaam, laat de honden uit, kookt, haalt boodschapjes die ik nodig heb. Maar soms zijn er ook wel dingen dat ik denk "hmm als je nu alleen zou zijn dan zou het veel makkelijker zijn" hihi. Bijvoorbeeld met de naam heeft het heel lang geduurd voordat we er eentje vonden die we allebei leuk vonden. Ons kindje is een paar weekjes oud, en nu krijgen we al beetje discussie of en wanneer hij naar z'n eigen kamertje gaat, en me vriend vindt dat hij een speen moet als hij 'onnodig' huilt, en ik heb weer gelezen dat een speen met borstvoeding beter vermeden kan worden om allerlei redenen. Hij vindt dat ik straks na me verlof gewoon weer parttime moet gaan werken, en ik vind het niks dat ons kindje dan met 10 weken al naar een opvang moet, want al onze naaste familieleden werken gewoon doordeweeks dus die kunnen niet oppassen. Ik heb zoiets van "ik heb spaargeld, ik leef wel een tijdje zuinig, tot hij in ieder geval 1 jaar is en er ook iets aan heeft als hij naar de opvang gaat", terwijl mijn vriend het weer belangrijk vindt voor mijn sociale kant dat ik lekker paar dagen van huis ben, ongeacht er een vreemde zweetmuts mijn kindje loopt te troosten de hele dag grrrr. Zulke discussies en 'meningsverschillen' zijn wel erg vervelend vind ik.

Het is wel als je je kind naar een jaar pas naar de opvang gaat brengen en gewend is altijd bij zijn moeder te zijn zal het eenkennig zijn en word t lastiger hem daar te brengen.
Alles heeft voor en nadelen natuurlijk.
Onze eerste dochter ging met 3,5 maand en de tweede gaat over 3 weken dan is ze 16 weken oud. 

Het voordeel nu is dat onze oudste er met plezier heen gaat en niet eenkennig is. 

Je moet natuurlijk wel een opvang kiezen waar je je prettig voelt. En je de leidsters kan vertrouwen. Ik persoonlijk vind een gastouder niks je hoor van zulke verschrikkelijke verhalen. Bij onze opvang zitten er altijd 2 leidsters op de groep en delen een verschoonruimte en keuken met nog een groep dus er zijn 4 leidsters die overal zicht op hebben.  Vind het niet prettig als een gastouder alleen is met mijn kind en er geen andere volwassene zicht op hebben

Hey, 

Pff ik ga door een emotionele rollercoaster! Op 1 oktober ben ik getrouwd. Jammer genoeg is onze relatie nu al stukgelopen! ik logeer momenteel een 3 tal weken bij een vriend van me! Ik heb het enorm moeilijk met de breuk! want hij was de man van men dromen! 
Na het uitblijven van men regels dus ontdekt dat ik nog zwanger ben ook! Ik wil al heel lang een kindje dus ik ben ergens ook wel gelukkig maar het is nu gewoon niet de moment! Nu heb ik momenten dat ik echt volledig in paniek slaag! Ik ben ontzettend bang dat als ik het mijn man vertel dat hij het gaat aanvechten en dat ik mijn kindje op leeftijd ga moeten afgeven ( co-ouderschap). Ik wil het hem niet vertellen, maar langs de andere kant ook weer wel! 

Ik heb het hier enorm moeilijk mee en weet even niet wat te doen!