en toen was hij er! ????

al bijna 10 jaar zijn we samen, geen gedoe niks, een heerlijk zorgeloos leventje samen.
toen kwam de kleine.. ons leven, of lees vooral mijn leven, staat helemaal op zijn kop.
ik ben begin oktober bevallen dmv een keizersnede. het herstel verliep voorspoedig, maar zodra ik op de been was ging mijn man weer aan het werk. 5 dagen in de week van ma tm vr van 8 tot 17. daarnaast voetbalt hij 2 avonden doordeweeks en op zondag natuurlijk wedstrijd. heel leuk! ik vind het leuk dat hij het leuk vind en dat gun ik hem van harte. wie kan rekenen ziet nu dat dus alleen de zaterdag overblijft. helaas is dat niet het geval. deze dag brengt hij nog gemiddeld 6 uurtjes door op zijn werk. ander werk.. ons eigen bedrijf, iets waar hij niet aan ontkomt. mijn man is dus al 60 uur per week kwijt aan verplichtingen, maar dat was al zo voordat de kleine kwam. wat is er voor mijn man veranderd. niks! helemaal niks. oke, hij heeft een schattig lief klein mannetje erbij gekregen die hij lekker kan knuffelen als hij thuiskomt. want vaak is zijn luier dan al verschoond, en heeft hij altijd toevallig net gegeten. hij hoeft er niks voor te laten, nergens rekening mee te houden. Een kindje krijgen, leuk! vind mijn man. zoals ik al zei staat mij  wereld dus wel op zijn kop. daar waar ik normaal ook 40 uur werkte zit ik nu thuis. ik verzorg onze kleine man met liefde 24/7, maar soms word ik er gek van! bij alles wat ik doe, wat ik ga ondernemen oid. moet ik alles aanpassen. even sigaretten halen bij het tankstation 80 mtr verderop is al niet meer even. voordat ik de stad in kan gaat er een heel ritueel aan vooraf en dan natuurlijk gaat de kleine man weer mee. een momentje voor mezelf? wat is dat? het is niet eerlijk dat voor mij alles anders is en voor mijn man alleen de uurtjes dat hij thuis is. de momenten dat hij thuis is zijn kostbaar, voor mij dus zonde om het huis uit te gaan want dan zie ik mijn man helemaal niet meer.

ik kijk uit naar het weekend. dan staat de auto voor de deur en kan ik weer gaan en staan waar ik maar wil. met de kleine natuurlijk. maar helaas, de weekenden staan volgepland met kraambezoek. vnl van manlief zijn kant. je raadt het al, ik mag ook dit bezoek opvangen want meneer is of aan het werk of aan het voetballen. dag weekendjes, en hallo nog meer verplichtingen die mijn leven op dit moment overheersen. de weekenden maken mij op deze manier nog beperkter dan de doordeweekse dagen. ik word gek.. ik word gillend gek. dit is niet wat ik me had voorgesteld van moeder zijn. ik had nooit gedacht dat ik ernaar zou uitkijken dat de kleine naar de opvang zou gaan. ik hou onvoorwaardelijk van de kleine, maar niet van mijn leven die wordt bepaald door alles en iedereen behalve door mijzelf.. voor mijn man is het geweldig, voor mij is het een hel.

ben ik de enige? zijn dit nog mijn hormonen die me lastig vallen? ik kan niet wachten tot ik weer aan het werk mag!

Het is waarschijnlijk een beetje hormomen, beetje karakter en de rest de "schuld" van je man en ook wat van die van jouzelf.

Een kindje is echt even wennen. En omdat wij moeders verlof hebben gaan wij ons leven hierop aanpassen op de verzorgende taken terwijl de mannen na een paar dagen weer moeten werken.
Niet iedereen vindt het 24/7 moederen geweldig. Ik ben echt dol op mijn kinderen maar heb rond de zwangerschap/bevalling dochter een jaar thuis gezeten ivm bekkeninstabiliteit. Sinds 2 maanden weer gezond verklaard en weer werkzaam 3 dagen in de week.
Ik vind het heerlijk, ik ben tot de conclusie gekomen dat ik mijn kinderen een stuk leuker vind als ze niet 24/7 zie. Ik vind het fijn om even iets voor mezelf te doen en dat is in mijn geval werken.

Ik zou dit wel gaan voorleggen aan je man want als jij het niet aangeeft dat je dit vervelend vindt zal hij het niet aanpakken.
Daarnaast al die kraamvisite van zijn kant als hij er niet is afzeggen als je er geen in hebt. Je moet je wel een beetje rustig houden.

Kun jij fysiek al weer wat? Zo ja zorg er voor dat je altijd je luiertas klaar hebt staan dat scheelt met weggaan. Als je borstvoeding geeft gewoon openbaar gaan voeden en je kunt zo de deur uit.
Als er een bus in de buurt is kun je ook met de bus de stad in ofzo. Dan ben je er even uit.

Succes!

Het is sowieso even flink wennen, maar je bent nu ook wel heel erg 'alleen maar moeder'. Terwijl je hiervoor van alles was: vrouw/partner, collega, vriendin en inderdaad: jezelf met me-time. En nu ineens alleen nog maar mama, best een mega overgang. Het is ook nog eens een rol die heel overweldigend kan zijn. Af e toe een break om weer even een van je andere 'rollen' te zijn is dan heel fijn. Heel normaal hoor, dat je daar naar verlangt. Zoek naar mogelijkheden om tijd te krijgen waarin je eventjes geen mama hoeft te zijn. Je man kan toch wel iets meer bijdragen, ouderschapsverlof bijvoorbeeld of niet meer elke wedstrijd voetballen? Of simpelweg een dagje vrij nemen zodat hij het eens van je over kan nemen? Hij heeft immers ook een kind gekregen, jij hoeft toch niet alles te doen. Waarom niet een vast avondje per week voor jou reserveren, dat hij thuis blijft zodat je kunt sporten of bij een vriendin langs kan ofzo? Een middagje de kleine naar opa en oma of een tante, zodat je eens de stad in kunt ofzo? Of een avondje oppas zodat je samen weg kunt? Nu doe jij alles alleen, vraag vooral eens om hulp, de meeste mensen om je heen willen maar al te graag helpen!