Overspannen & zwanger

Hallo allemaal! Ik heb even getwijfeld om iets in de openbare ruimte te plaatsen, maar ik heb de laatste weken veel gehad aan de (online) ervaringen van anderen. Sorry dus voor het lange verhaal, maar ik hoop dat er mensen zijn die ervaring hebben met mijn situatie

Zo kort mogelijk:
Mijn vriend en ik besloten een aantal maanden terug om te stoppen met de pil, voor een eerste kindje. Helemaal leuk, vonden het allemaal heel spannend. Jammergenoeg kreeg ik op mijn werk kort daarop een negatieve beoordeling, die volgens mij - en gelukkig ook volgens collega's- zeer onterecht was. De reden is verder niet belangrijk, mijn totale stressreactie wel. Ik ben heel planmatig ingesteld en het idee dat ik mijn baan kon verliezen maakte me zo onzeker. In de maanden die volgden ging ik er keihard tegenaan en putte mezelf helemaal uit. Elke dag naar je werk met de angst dat mijn baas misschien iets aan te merken had op mijn werk, echt vreselijk. Na twee maanden begon ik ziek te worden - continue verkoudheidjes tot een heuse infectie. Ik kreeg van een vriendin de waarschuwing dat ik zo op een burnout afstevende, maar dat negeerde ik. Stiekem dacht ik 'als ik zwanger raak, kunnen ze me niet meer ontslaan'. Ik dacht dat dat me rust zou geven, maar eigenlijk koppelde ik daardoor iets wat heel mooi moest zijn aan de meest rotte situatie.
En toen bleef mijn menstruatie uit. Ik was hartstikke blij, kocht een stapel testen en alles was negatief. Ik begreep er niets van, maar leerde al snel dat je soms pas na een aantal weken positief test. Dus bleef ik het een paar weken proberen, achteraf gezien ruim tot in de zesde week, en het bleef negatief. Ik kreeg wat krampen en verloor ook iets van bloed en vermoedde dat ik misschien toch vanwege stress mijn cyclus had verstoord. Toch naar de huisarts dan maar? En toen sloeg de overspannenheid toe. Van de een op de andere dag kon ik niets meer. Opstaan ging nog net, maar ik kon amper de hond uitlaten, laat staan een boodschapje doen. Echt een totale nachtmerrie, ik had er nooit bij stilgestaan dat overspannen raken je mentaal zo hard raakt. Ik had ook last van schuldgevoel en schaamte, ik wist dondersgoed dat ik het zelf te bont had gemaakt en nam alles op me. Ik ging de ziektewet in en ook naar de huisarts; ik wilde een verwijzing voor een therapeut want ik moest eea verwerken, dat wist ik zeker. Ik vroeg de huisarts ook meteen over de uitblijvende menstruatie en dat was 'volkomen normaal bij burnout/overspannenheid, komt vanzelf weer terug.'
Het duurde drie weken voor de werk-adrenaline uit mijn systeem ging en langzaam begon ik me weer iets meer mezelf te voelen, minder somber en 'out-of-control', zij het met ups en downs. Mijn vriend probeerde begripvol te zijn, maar irriteerde zich ook als hij uit zijn werk kwam en er was niet gestofzuigd. Ik was toch heel de dag thuis? Ik kreeg hem niet goed uitgelegd dat het me op sommige dagen simpelweg niet lukte. Ook eten koken en boodschappen doen was een probleem, ik had zoveel spanning in mijn lijf en heel weinig trek. Ik stond vaak half kokhalzend in de supermarkt en sliep daarna weer de hele middag omdat het me al mijn energie kostte. En toen kwam de snoeptrek. Die werd zo extreem, dat ik in de zesde week thuis begon te vermoedden dat er toch iets meer aan de hand was. De opmerking van mijn moeder 'je lijkt mij wel toen ik zwanger was met dat gesnoep' deed me heel erg schrikken. Het zal toch niet? Ik was niet meer ongesteld geweest, maar had wel wat krampen waardoor ik hoopte dat dat weer op gang kwam, een teken van herstel.
Eigenlijk meer voor de zekerheid kocht ik een test en tot mijn enorme verbazing was hij positief. Ik was totaal verrast en heb twee uur lang met de test in m'n hand naar buiten zitten staren. Mentaal kon ik zo'n grote prikkel eigenlijk maar net aan, was dit echt? Ook mijn vriend reageerde blij doch verdwaasd. Wanneer was dit gebeurt, hoe lang was ik dan zwanger? Ik had echt geen idee. De huisarts verwees me naar de verloskundig voor een echo. Na flink wat gezoek en een zwart scherm (ik dacht nog, zie je wel, die test was toch fout) verscheen daar ineens een kindje van 11 weken (!), trappelend en pixelig. Verloskundige blij, vriend en ik totaal overdonderd.
Het kostte me een week om een beetje over mijn schuldgevoel heen te komen, hoe kon ik het niet weten? Ik voelde me de slechtste moeder, partner, werknemer etc, ik had overal een zooitje van gemaakt, zo zag ik het; geen foliumzuur, ik had rood vlees gegeten en ook ergens een keer een wijntje (gelukkig ben ik geen grote drinker!). En de stress, ik had zoveel stress in mijn lichaam gehad. En er moest veel geregeld worden omdat ik al zo ver was. Intake, Nipttest, bloed geven, weer een echo en afspraak bij de arbo die veel spanning gaf. Bij de tweede echo en bloed afnemen viel ik bijna flauw, ik was mentaal en fysiek compleet uitgeput. In de week ervoor kostte het me al mijn kracht om een was te draaien en de hond uit te laten, laat staan dit. In het dossier van de verloskundige staat 'moeder: 1e kindje, geen allergiëen, psychische klachten.' Niet echt wat je wilt zien staan. Ik moest mezelf opnieuw sterk maken en niet blijven hangen in mijn schuldgevoel, de situatie is wat het is, en er zijn ook goede kanten.

Nu ben ik een paar weken verder en gaat het wederom langzaam beter, maar ik heb heel veel last van misselijkheid en opgeblazen zijn, oprispingen en net-niet overgeven. Achteraf gezien had ik daar al last van, maar schreef ik het af op de overspannenheid. Gek genoeg helpt dat wel; het besef dat er toch veel klachten op de zwangerschap af te schuiven zijn, of dat de zwangerschap de overspannenheid misschien wel heeft veroorzaakt of erger heeft gemaakt. (ik kan hier geen enkel leesvoer over vinden)
Ik heb goede dagen, maar af en toe ben ik er zo verschrikkelijk verdrietig van; ik heb me de afgelopen paar maanden amper een dag mezelf en gezond gevoeld en ik vind het heel erg zwaar. Je bent gewoon iedere dag aan het overleven. Ik prijs mezelf gelukkig met de zwangerschap en de 'gewone' dingen die ik wel kan, en ook dat ik in de ziektewet zit en kan gaan liggen wanneer ik wil. (Ik lees veel van vrouwen die naast alle kwaaltjes werken, echt chapeau.) Maar ik hoop ook dat ik hersteld ben van 'het sombere gevoel' van de overspannenheid voordat het kindje er is, ik wil me zo graag weer goed voelen, niet nutteloos maar de sterke, enthousiaste meid die ik was. Mijn vriend houdt hetzelfde half-begrip. Soms is hij heel lief, maar na een drukke werkweek kan hij ook uit zijn slof schieten als hij vind dat ik niet genoeg aan het huishouden heb gedaan. Ik kan hem dat niet helemaal kwalijk nemen, soms blijf ik ook wel iets te passief misschien, maar het feit dat je partner het niet begrijpt en afdoet als 'gezeur' maakt het niet makkelijker. De omgeving, vriendinnen en familie zijn vooral heel blij voor je dat je zwanger bent, dat is iets wat ze begrijpen, het overspannen zijn niet echt, (laat staan de combo) en dat duurt ondertussen ook zo lang dat mensen dat weer een beetje lijken te vergeten, vooral als je weer enigzins functioneert. Daarom hoop ik iets te horen van iemand die in dezelfde overspannen&zwanger situatie zit/heeft gezeten en hoe dat verloopt of verlopen is, gewoon als een klankbord zodat je je niet zo alleen voelt op sommige momenten en twijfelt aan alles .

Hey meis, 

Ik wil wel even reageren. Afgelopen jaren heb ik ook erg last gehad van een burn-out/bijnieruitputting of hoe je het ook maar wilt noemen. Extreem moe, 's morgens de vaatwasser uitpakken was al haast te veel. Dan kroop ik daarna maar weer op de bank.. Kreeg ook allerlei klachten qua allergieën, doorlopend verkouden, hoofdpijn, spierpijn, hormonen op de hobbel. Heel vervelend! En vooral dat ook vrijwel niemand er ook maar iets van begreep. Want: 'iedereen is wel een keer moe'; je moet maar aan de gang gaan', enz. Dat het een compleet andere moeheid is, dat is haast niet uit te leggen. In 2013 heb ik daardoor een vroege miskraam gehad. En daarna ging het nog slechter. 
Ik ben daarna naar een orthomoleculair therapeut gegaan. Zij zorgde voor de juiste supplementen, zodat er veel klachten verdwenen. Maar na een aantal jaar merkte ik dat ik nog steeds extreem moe was in mijn hoofd. Daarom heb ik afgelopen jaar neurofeedback gedaan. Hersentraining. Het bleek dat mijn hersenen extreem slecht functioneerden (door alle stress van de jaren ervoor) en bovendien kwam ik niet meer in mijn diepe slaap, zodat ik mijzelf nog meer uitputte. Na een half jaar training voelde ik mij een ander mens. Ook mijn cyclus werd weer normaal. Ik ben nu 11 week zwanger. Ik slik nog wel een bijnierextract, dat mag, om aan te sterken. 

Ik heb mij ook heel lang nutteloos gevoeld. Ik wou wel, maar het lukte niet. Mijn emoties waren heel vlak. En ik voelde me ook echt niet mijzelf. Ik mistte mezelf.. dat is echt heel raar. Tijdens de eerste behandeling met neurofeedback begon ik ineens te huilen. Dat voelde zo lekker! Alsof ik weer ruimte kreeg ik mijn hoofd. 
Dit is de link waar ik onder behandeling was https://www.breinenwelzijn.nl/ 

Ik zit nu niet meer in mijn dieptepunt qua burn-out, maar nog wel een de laatste herstelfase. Toch besloten om weer zwanger proberen te worden. Want telkens moeten wachten gaf mij meer stress.. Ben benieuwd hoe de zwangerschap verder gaat verlopen, nu vooral misselijk en moe. 

Anonima, wat herkenbaar. Ik heb zelf tegen een burn out aangezeten, oftewel ik had last van de klachten. Mijn werk vrat al mijn energie op en eenmaal thuis was ik kapot en moest ik weer vanalles omdat we een veebedrijf hebben, voor mijn man geen 9-5 baan, dus het huishouden en onze zoon zijn vooral mijn taak. Als ik maar even de kans had, dan dook ik ook de bank op. 
Ik heb wel vrij vlot aan de bel getrokken, omdat ik mijn moeder vaak genoeg in en uit een depressie heb zien gaan en dat wilde ik niet. Zeker niet voor mijn zoontje. Tijdens het praten met een ggz arts heb ik op een rij gezet wat me heel veel energie kost en wat me energie brengt. Daar kwam heel duidelijk uit dat ik bepaald werk aan iemand anders moest overlaten. Het hielp me ook om gedurende de dag energie gevers en vreters af te wisselen. Mijn contract werd helaas niet verlengt. Als laatste heb ik dan ook de keuze gemaakt om mijn man op het bedrijf te gaan helpen ipv verder te solliciteren. Even rust en kijken of ik straks een keer nog dichter bij mijn passie kan gaan werken. Maar misschien is het ook gewoon genoeg zo. 
Per dag gaat het verschillend. En soms gedurende de dag ook nog eens. Vooral met donkere dagen buiten heb ik het moeilijk. Ik moet regelmatig uitrusten als ik even stevig bezig ben geweest. Ik ga nu elke week netjes een half uurtje sporten en ik doe leuke dingen met mijn zoon. Ik hoop dat ik na de vakantie nog weer wat verder opknap naar de oude ik en dat we binnenkort ons 2e kindje mogen verwachten. Dan wil ik graag een moeder zijn die er is voor haar man en kinderen en een leefbaar huis heeft. Als het echt nodig is dan ga ik wel weer aan het werk, maar voor nu moeten we maar even een stap terug doen met de luxe en gewoon genieten van het samenzijn. 

Wauww ik verschier echt als ik jullie verhalen lees maar wat zijn jullie sterke vrouwen !! Als niemand het ooit tegen jullie heeft gezegd wil ik het wel doen maar als vrouw zijnde ben ik echt trots op jullie ! Echt ik sta versteld, geen woorden ervoor. Ik hoop echt diep uit mijn hart dat jullie allemaal een gelukkig leventje gaan krijgen.. en dat jullie kindjes allemaal uitgroeien tot sterke volwassenen net als de mama's.. heel veel respect en liefss 

Hey Anonima,

Ik zit in juist de zelfde situatie!
Ik heb een zoontje van 2 jaar. Ik ben na mijn bevalling van mijn zoontje terug voltijds gaan werken in ploegensysteem. Ook mijn man werkt in ploegensysteem en wij werkte tegenovergestelde om zo min mogelijk onze zoon te belasten en zodat er altijd iemand van ons voor hem er zou zijn. Maar na verloop van maanden werd dit voor mij heel zwaar. Ik zag mijn man nog amper en de tijd dat wij elkaar eens zagen hadden we ruzie over de frustraties. één dag in de week was ik thuis en moest ik heel het huishouden nog doen. Mijn zoontje had ook lastige periodes waarschijnlijk ook omdat hij mijn stress aanvoelde. op het werk ging het van kwaad naar erger en ik voelde mij niet meer gelukkig. ik ging tegen mijn goesting werken en deed 8u op het werk of ik lachte en deed mij anders voor dan ik was en kwam in mijn auto na het werk en zat ik heel de rit naar huis te wenen.

Toch hadden wij besloten om voor een tweede kindje te gaan. In Janauari 2016 was ik gestopt met de pil. van onze zoon was ik van de eerste maal zwanger. maar nu geraakte ik niet zwanger, gezien door de stress. Elke maand een teleurstelling. In augustus 2016 kreeg ik mijn eerste lichamelijke klachten zoals hoofdpijn, oververmoeid, keelpijn, geen energie, maagontsteking, spierpijn, geblokkeerde nek, enzo verder. Na enkele malen bij de huisarts te zijn geweest kreeg ik in November 2016 de diagnose burn out. In deze tijd van november had ik ook gezegd, ik wil geen tweede kind meer ik kan de situatie nu nog niet aan en ik had onze kinderwens aan de kant geschoven. Ervoor waren wij hier intensief mee bezig om rond mijn eisprong regelmatig gemeenschap te hebben. nu in november 1x omdat ik geen energie meer had en ik dacht van 1x geraak ik ni zwanger als ik al de andere keren ni lukte dus ik stond er ook verder niet bij stil. Nu bleek ik toch zwanger te zijn. Direct naar de huisarts gebeld en ja ik was dus 5 weken zwanger, ik heb geweend ik wou dat kind niet meer. Hoe kon dat nu burn out en toch zwanger. de omgeving reageerde er ook zo op. maar omdat we toch gekozen hadden voor een tweede kind hebben we de zwangerschap doorgezet ten slotte duurt een zwangerschap 9 maanden en de huisarts zei daartegen bekijk je het wel anders.

Nu ben ik 38w zwanger en heb ik toch ook een zwaar parcour erop zitten. zwanger zijn kindje van 2 jaar de burn out. Ik heb nog altijd wel wat angst voor de bevalling maar vooral ga ik deze nieuwe situatie aankunnen. Ik ben nu van november thuis en ik mocht niet meer gaan werken van de huisarts en voorlopig blijf ik thuis tot januari om dan hopelijk een nieuwe start te kunnen maken opt werk. dus de situatie vanaf de bevalling kijk ik voorlopig ook nog int ongewissen.

groetjes Ukje!

Graag reageer ik op je , beste anonima. 
Wat een rot situatie ten eerste! Die wens je niet icm je eerste zwangerschap, dan wil je alleen maar gelukkig zijn, energie hebben en een prachtige tijd ervaren. 
Helaas hier vergelijkbaar. Burnout, al 1 jaar, ziektewet, toch besloten weer zwanger te worden. Een lichtpuntje; die moeten er ook zijn! Nu 19 weken zwanger en heb al zoon van 3.5 jaar. Die combinatie en met de burnout is vaak loodzwaar. Ik kan me zo goed voorstellen hoe jij je nu voelt. Het is gewoon heel zwaar, elke dag opnieuw!

Geen echte tips. Iedereen moet zelf ontdekken wat het beste werkt bij overspanning. Denk dat therapie sowieso goed is. Ik zit bij de zoveelste therapeut. Nu eindelijk goed gevoel erbij . 
Je vriend mag meer begrip opbrengen, huishouden etc , super herkenbaar maar regelmatig kun je je gewoon tot niets zetten; je bent ziek!!! Niet voor niets in zw!

Veel sterkte en liefs! Denk goed aan jezelf en je baby

 

Hi lieve meid, hopelijk heb je iets aan mijn ervaring. Ik kamp al jaren met burn-out klachten. Net voordat ik zwanger werd ging het eindelijk iets beter. Nu in week 12 voel ik me weer burned out: voelt exact het zelfde... maar wat ik heb geleerd is dit: probeer het niet in een hokje te stoppen en.... je verdient (!) rust. Dat is het enige dat je lichaam van je vraagt: jezelf rust gunnen. Niks moeten. Lekker lummelen. Hoe harder jij je verzet, hoe erger het wordt. Het is niet erg, het is zoals het is en je hebt rust nodig; that’s all. Pech voor je vriend - hij heeft geen idee. Huur een schoonmaker in desnoods om te stofzuigen. Zo min mogelijk op je telefoon (enorme energievreter vanwege de prikkels), en verder... relax. Doe niks, staar wat voor je uit, lees een (gezellig) boek. Probeer het leven zo simpel mogelijk te maken; zo is het namelijk bedoelt :-) wij mensen hebben er zoiets complexs van gemaakt. Veel sterkte!