Baby 11 maanden met extreme verlatingsangst
HereWeGoAgain 21-01 om 10:47
Mijn dochtertje van 11 maanden heeft last van extreme verlatingsangst. Ik heb al wel gelezen dat het een fase in de ontwikkeling is waar ze door moeten maar het gaat zo ver dat als we nog maar even rechtstaan en 1 meter verder gaan ze zo hard overstuur geraakt dat ze begint over te geven.
Ze zit liever een hele dag naast me op de grond op de plaats waar ik aan het poetsen of opruimen ben dan dat ze op haar speelmat zit. Mijn man en ik werken allebei redelijk laat (ik ben pas thuis om 17:45) en hij nog later, dus onze tijd met haar is beperkt. Hierdoor lijkt het alsof ze zich nog harder vastklampt aan ons.
Welke tips helpen om je baby te leren omgaan met deze angsten? Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. We proberen altijd heel duidelijk afscheid te nemen, ik rek het afscheid ook niet,..
Ik kan thuis geen seconde uit haar zicht gaan zonder dat haar keel open gaat en de tranen beginnen te stromen. De paniek is zo groot dat ze helemaal wild wordt. Ze kan ook nog niet kruipen dus kan niet achterna gekropen komen..
Reageren
QuoteMaria (Gast) 21-01 om 11:01
Het is helaas inderdaad een fase, ze krijgen door dat je weg kan gaan en voor een poosje (in hun idee een eeuwigheid) niet meer terug kan komen. Extra lastig dat ze nog niet kan kruipen, want anders kon ze zelf even komen kijken of je er nog bent.
Ik heb helaas geen tips, behalve blijven doen wat je doet. Afscheid niet rekken inderdaad, dag zeggen is weggaan en niet blijven hangen, hoe lastig dat ook is. Misschien kan je proberen de tijd die je met haar hebt echt aan haar te besteden en niet op de telefoon etc. Dat proberen wij heel bewust.
Draag je je kindje ook? Anders kan je haar misschien voor een poosje in de draagdoek doen, zodat je toch nog iets kunt zonder dat ze overstuur raakt.
HereWeGoAgain 21-01 om 11:12
Ik probeer haar veel bij mij te zetten als ik iets ga doen, maar zo neem ik de stimulans van het leren kruipen ook weer weg. Omdat ze dan weet: mama pakt me toch wel.
We proberen veel samen met haar te spelen en idd niet met andere dingen bezig te zijn in de avond omdat we dan maar een goed uurtje samen hebben. Maar zelfs even in de potten gaan roeren in de keuken is een drama.
In het weekend gaan de gewone huishoudelijke taken door dus kan ze niet elke seconde bij me zijn. 3 weken geleden kon ze nog een uur alleen spelen en nu plakt ze het liefste aan mij zoals lijm.
Ik heb haar veel gedragen. Nu enkel wanneer het niet anders kan want ik ben 23 weken zwanger en ze past niet zo goed meer in de draagzak op mijn dikke buik 
Ik las ergens dat het tot 18 maanden kan duren 
ik hoop dat de komst van de nieuwe baby geen slechte stimulans gaat zijn voor haar. Zo verschrikkelijk last van verlatingsangst en dan ook nog is moeten delen met een nieuwe baby. Ik kan mij de borstvoedingsmomenten al levendig voorstellen 
Anoniem (Gast) 21-01 om 11:26
Jullie werken alle 2 5 dagen? Dat vind ik erg veel. Is er een mogelijkheid dat jullie minder gaan werken.
Begrijp ik het goed dat als je eindelijk bij je kind bent je ook nog gaat schoonmaken? Ik snap dat je huis schoon moet. Toch zou ik het zoveel mogelijk doen als ze slaapt.
Ik lees het meer alsof ze jullie gewoon heel erg mist en samen met jullie wil zijn. Ik zou inversteren in meer tijd met je kind. Helemaal nu er ook nog een baby opkomst is. Ze heeft jullie nodig.
HereWeGoAgain 21-01 om 13:32
Ik begrijp wel wat jullie zeggen hoor! Even verduidelijken:
Door de week poets ik niet of doe ik geen 'klusjes' Daar is niet echt tijd voor in de beperkte tijd die we samen hebben. Het enige wat wel moet gebeuren is eten maken natuurlijk. Aangezien ze stilletjes aan toch mee eet van tafel doen we dit zo snel mogelijk na dat we thuiskomen omdat ze anders nooit met ons gezellig aan tafel kan zitten.
Natuurlijk, alles wat door de week niet gebeurd moet in het weekend gebeuren. Mijn man werkt bijna elke zaterdag ook dus die is er dan alleen op zondag. Ik probeer wel zoveel mogelijk te doen tijdens haar dutjes maar krijg nooit alles af, dus opruimen moet soms ook als ze wakker is in het weekend dan. Natuurlijk zou ik het liefst van al een hele dag bij haar zitten en samen spelen maar dan blijft alles in huis liggen.. Ik kies er ook altijd bewust voor om boodschappen te doen samen met haar, en haar hiervoor niet naar de ouders/schoonouders te brengen. Ze heeft er wel niet zoveel aan maar geniet wel gewoon van het samen zijn.
Ze is vorige week voor de allereerste keer in een jaar tijd bij 1 van de grootouders blijven overnachten. Gewoon omdat ik het er zelf heel moeilijk mee heb om niet bij haar te zijn. Het is dus niet zo dat ze niet genoeg aandacht krijgt van ons. Mensen zeggen dat we 'te' verslaafd zijn aan haar en dat ze er daarom zoveel moeite mee heeft nu om niet bij ons te zijn.
De optie om minder te gaan werken is er niet echt. Mijn man is vrachtwagenchauffeur en werkt tussen de 12 en de 15 uur per dag. Ik werk gewoon 40 uur per week maar kan ook niet meer thuisblijven (niet omdat het financieel niet zou gaan maar gewoon omdat mijn werk het niet toelaat) Dus als ik minder wil werken zou ik al direct van werk moeten veranderen en dan verlies ik veel te veel voordelen. Bedrijfswagen, tankkaart,...
Voltijds gaan werken als je kinderen hebt is niet abnormaal. In België toch niet.. Natuurlijk zou ik VEEEEEL liever thuisblijven bij mijn kindjes maar zou nooit bewust kiezen om deeltijds te gaan werken of iets dergelijks.
Anoniem (Gast) 21-01 om 15:26
Te verslaafd aan je kind? Wat een onzin. Mijn 4 en 2 jarige hebben nog nooit gelogeerd. Is toch ook helemaal niet nodig?
Verbaas mij heel erg over het stukje dat je haar gewoon mee neemt met boodschappen doen in plaats van naar opa en oma te brengen. Is toch logisch dat ze mee gaat?
Het is prioriteiten stellen. Je kind geeft duidelijk aan jou/jullie nodig te hebben. Jammer dat het in belgie anders gaat. Een kind blijft een kind. En die heeft jullie nodig.
Mijn mond viel open van verbazing over de auto en de tankpas. Het gaat toch om het welzijn van de kinderen? Je hoeft niet altijd minder te gaan werken.
Mijn man is van baan gewisseld voor het gezin, geen auto en geen tankpas meer. Moesten zelfs verhuizen. 130 km. Winst meer tijd bij zijn kinderen. En dat is goud waard.
Herzie jullie prioriteiten eens en ga kijken wat kinderen nodig hebben om met een veilig gevoel op te groeien. En niet naar wat iedereen doet. 3 dagen opvang is echt meer dan genoeg. Ook voor je volgende kind.
Kan je misschien je werk tijden aanpassen zodat je eerder thuis bent?
Laat je der mee helpen met koken? Eigen pan en pollepel en koken maar.
Anna (Gast) 21-01 om 16:06
Bij het lezen van de zinnen dat jullie beide 5 dagen (of meer) werken voelde ik al waar de discussie hier zich op zou toe spitsen. Dat het 'de standaard' in Nederland (en misschien Belgie) is om als vrouw direct maar part time te gaan werken als je moeder wordt wil niet zeggen dat iedereen dat doet, wil ook niet zeggen dat het per se slecht is voor je kind, en wil al helemaal niet zeggen dat de verlatingsangst daar vandaan komt.
Zoals je zelf aangeeft was er enkele weken geleden, toen je ook gewoon 5 dagen werkte, helemaal geen probleem. Misschien zit ze nu even in een sprongetje en zit het gewoon niet mee, is ze gefrustreerd dat ze nog niet kan kruipen, of is er iets anders aan de hand wat heel normaal is bij een baby.
Ter vergelijking: in scandinavie is het heel normaal dat zowel vader als moeder 5 dagen per week werken, en dat de kindjes 5 dagen per week naar de opvang aan. Daar zijn heel veel hele gezellige kindjes, die huilen gerust ook (heel hard en dramatisch soms) als ze zien dat hun ouders weggaan, maar dat wil niet zeggen dat die ouders direct hun baan (deels) moeten op zeggen en moeten gaan vaderen en moederen. En het zijn ook geen kinderen die met een levenslang trauma achter blijven. Dus doe waar jij je gelukkig bij voelt, en breng dat gevoel over op je dochter.
Beagle 21-01 om 18:43
Vervelend die verlatingsangst, onze dochter heeft er nu ook weer last van. Niet zo extreem als jou dochter. Maar als ze ziet dat ik even uit beeld ga dan begint ze ook al te huilen. Ook bij het kdv wil ze niet afgegeven worden en huilt ze. Wij gaan dan ook direct na het gedag zeggen en vaak is ze al snel weer stil.
Enkele maanden geleden had ze dit ook en was het ineens weer weg. Volhouden en proberen wat rekening mee te houden, maar zo te lezen doe je dat al!
Anne 21-01 om 19:37
Wil toch heel even inbreken. Denk dat de discussie parttime of fulltime werken niet direct op zijn plaats is. Ze vraagt tips voor verlatingsangst... Ik werk parttime en ben veel bij mijn kindje thuis, ook verlatingsangst gehad. Alleen mijn dochter kon kruipen op die leeftijd en kwam gewoon achter je aan. Denk dat dat het lastigste is, dat ze niet zelf kan gaan kijken of je er bent en wat je aan het doen bent.. enige wat ik kan bedenken is zoveel mogelijk vaste patronen houden, inderdaad gewoon afscheid nemen als je gaat en niet te lang maken. Verder lekker knuffelen en wachten tot deze fase weer voorbij is, mijn ervaring met dit soort dingen dat het heel even echt hevig is en daarna weer beter word. Zeker als de kleine gaat kruipen.
Betreft boodschappen doen, ook daarover flink verbaasde mensen. Maar eerlijk, tuurlijk kan ze mee. maar als het even kan laat ik mijn dochter een half uur langer bij opa en oma als ik gewerkt heb en doe dan de boodschappen en ruim ze op. Ik heb dan wel kortere diensten. Je kunt alles wel in een negatief daglicht zien. Mijn dochter loopt als een kieviet, en als ik met haar de boodschappen moet doen word er meer uitgepakt in huis dan dat ik aan boodschappen kan opruimen.
Ben bang dat dit topic zijn doel voorbij schiet en de vraagsteller zo niet helpt
Anoniem (Gast) 22-01 om 08:01
Ze krijgen allemaal een keer verlatingsangst, dat is de ontwikkeling. Dat hoort er bij en is een goed teken.
Toch horen ouders voor de kinderen te zorgen. Of moeder of vader minder gaat werken maakt niet uit. Kinderen hebben hun ouders nodig. Op welke leeftijd dan ook.
Puck 22-01 om 09:02
Jammer dat deze discussie telkens gevoerd wordt in meerdere topics. En vooral triest dat mensen niet onder hun eigen naam commentaar durven te geven, maar dat anoniem doen.
Ik heb nog geen kennis gemaakt met verlatingsangst, maar geloof wel dat het gewoon een fase is, los van hoeveel dagen het kind naar de opvang gaat. Ik hoop dat onze dochter t.z.t. zo makkelijk blijft als ze nu is, maar zal deze tips wel onthouden.
Verder geloof ik dat kinderen heel leuk en sociaal worden van wat tijd in de opvang. De leukste kinderen die ik ken (na onze eigen dochter natuurlijk 
) zijn de kinderen die veel naar de opvang gingen.
HereWeGoAgain 22-01 om 09:34
DANKU! Aan alle mensen die antwoorden op mijn vraag ipv een onnodige discussie te starten. Iedereen moet voor zich uitmaken wat hij/zij wil doen, hoeveel die wil verdienen en welke 'opofferingen' die wil maken. Dat staat volledig los van hetgeen waar mijn dochter nu mee kampt.
Ze gaat 3 dagen naar de opvang (kleinschalige onthaalmoeder) en 1 dag naar elke oma. Het is niet altijd vanzelfsprekend dat je je kind mee neemt om boodschappen te doen. Als je bv een huilbaby hebt die 24/7 het moeilijk heeft met teveel prikkels, waarom zou je het zo'n kind aandoen om nog eens 1-2 uur mee boodschappen te gaan, winkel in, winkel uit.
De reden dat ik dat als voorbeeld gaf was maar om aan te tonen dat ik ze niet 'onnodig' voor elke futiliteit ergens afzet, omdat het over het algemeen een super gemakkelijk, braaf en stil kind is en heel graag mee op pad gaat met mij. Ze heeft het op deze moment gewoon een beetje moeilijk als we niet in haar buurt zijn.
Terug naar het topic: Het gekke is, als ik ze afzet bij de onthaalmoeder of bij de oma's huilt ze 10 sec, niet eens zo luid. Eerder een beetje hangend naar me grabbelen als in: ga aub niet weg, maar van zodra ik uit zicht ben is het helemaal over en laat ze de hele dag geen traan meer.
Het zijn de momenten waarop ze met mij thuis is die het moeilijkste zijn. Dan heeft ze precies het besef dat we thuis zijn, dat ik daar rondloop en als ze me ziet lopen wil ze gewoon zo dicht mogelijk bij mij zijn. Ik zet haar nu heel veel bij mij op de plaats waar ik ben, jumper in de keuken, overal speelmatjes gemaakt zodat ik ze gewoon kan verplaatsen, heb al een potje bij op de wc staan (veel te jong i know) maar zo kan ze er gezellig bij zijn.
Ik vraag me gewoon af of dit haar verlatingsangst in de hand werkt of ik er goed aan doe? Als ze me elke keer ziet terugkomen als ik bijvoorbeeld van de keuken kom, of van het toilet. Dan weet ze dat ik terug kom. Maar als ik haar overal mee naartoe neem omdat het zo zielig is dat ze huilt gaat ze mss denken dat wanneer ik haar niet meeneem, ik echt weg ben..
Ik wil (nu het nog kan) alles gewoon direct van de eerste keer juist stimuleren/aanleren. Want eens ze iets gewoon is is het moeilijk om het nog anders aan te leren.
Anoniem (Gast) 22-01 om 09:47
Ik snap niet wat jij wilt? Je laatste bericht is je eigen antwoord. Jou kind heeft gewoon verlatingstangst zoals elk ander kind deal ermee net zoals dat je zelf al aangeeft dat je kind graag na de onthaalmoeder gaat en maar tien sec zachtjes huilt. Wat is het probleem nou eigenlijk waarschijnlijk draag je een vervelende sfeer bij je waardoor je kind vervelend doet en jij dit ziet als verlatingsamgst want daadwerkelijk 5x id week is er niks aan de hand wanneer ze daadwerkelik word afgezet...
Maria 22-01 om 10:19
Helpt het als je blijf praten ook al ben je uit het zicht? Dat heb ik een tijdje gedaan zodat mijn zoontje nog wel kon horen dat ik er was. Dat zou een oplossing kunnen zijn voor als je even iets moet pakken of naar de wc moet. Ze moet het toch ook een beetje leren.
Anne 22-01 om 10:58
Wauw, wat een reacties. Dat laatste vind ik moeilijk te beantwoorden, maar heb wel toen eens gelezen dat spelletjes als kiekeboe of kindje in de box en dan even uit het zicht lopen en doorpraten wel heel goed helpen (en vrij vlot weer terug natuurlijk 
). Wellicht ook iedere keer benoemen als je even wegloopt, mama is even dit doen en is zo weer terug. Trek je niks aan van anoniem, die is totaal offtopic aan het antwoorden. Hopelijk gaat je kleine snel door hebben dat alles gewoon goed is als je even uit het zicht loopt
HereWeGoAgain 22-01 om 11:12
@ Maria en Anne: Blijven praten probeer ik altijd te doen, maar tot dusver geen succes daarmee. Zal dit zowiezo wel aanhouden want slecht kan het nooit zijn.
Kindje in de box ken ik nog niet, ga ik zeker eens wat over opzoeken!
Zielig waar sommige mensen zich mee kunnen bezig houden op forums als dit Frustraties die je hebt met jezelf en je leven werk je beter uit op plaatsen waar dit voor bedoeld is.
Anoniem (Gast) 22-01 om 11:19
Ik ben anoniem 1 ik ben er klaar mee om constant opnieuw een account aan te maken. Ik zal voortaan mijn naam er onder zetten, net of je dan iemand kent.
Misschien niet wat je wil horen maar mijn tips zijn toch minder werken en meer bij je kind zijn. Dat is wat jou kind je vertelt. Ze voelt zich thuis bij de oma's en gastouder. Heel fijn!
Thuis is het anders. Logisch thuis is ook anders. Ik denk dat wat je probeert goed is. Ik snap alleen die speel plekken niet zo, hier spelen ze gewoon op de grond. Persoonlijk ding. Praat vooral met der en stel der gerust. Zeg dat mama hier is en dat je er zo weer aan komt.
Dat je een huil baby niet mee neemt snap ik. Oke als je het bedoeld als voorbeeld dat jij je kind niet om alles weg brengt snap ik hem.
Ik ben een ouder die het zielig vind. Komt ook door mijn achtergrond. Het is zeer zeker niet de bedoeling om een discussie te starten of je een naar gevoel te geven. Het is mijn kijk erop. En dat is waar je eigenlijk naar vraagt. Tips. Dit zijn mijn tips.