Zwanger worden na doodgeboorte

Beste,

Ik ben mijn zoontje verloren na bijna 35weken zwangerschap! Voel me emotioneel een wrak met momenten! Ik heb al een dochtertje van bijna 3,5 jaar. Onze wens voor nog een kindje is heel groot, maar we hebben echt heel veel schrik dat het mis zou lopen.

Reageren Quote

Ik vind het juist waanzinnig krachtig als je weer voor het leven durft te kiezen nadat je hebt gezien hoe kwetsbaar het is. Soms glipt de tijd door je vingers, soms het leven, soms de liefde en ik denk dat wanneer je een kindje verliest je het alle drie door de vingers glipt. 
Wanneer je een kindje verliest krijg je nooit de kans om voor jouw kindje te zorgen, het te leren kennen, het op te voeden en het te knuffelen. Het lijkt me zo ontzettend zwaar maar probeer je te laten leiden door het leven en toekomstperspectief. Hoe je je kindje ook verloren bent, het zit in je hart en hoort bij je gezin. Zorg er daarom goed voor. x

Reageren Quote

ik verloor mi zoontje aan bijna 42 weken zwangerschap, de zaterdag was alles nog in orde zei de gynaecoloog en de zondag leefde ons zoontje niet meer, we zijn er kapot van.

Reageren Quote

hier mama van Mason, wij verloren ons baby'tje aan 42 weken zwangerschap, heb de zaterdag nog aan de monitor moeten liggen en volgens de gynaecoloog was alles perfect, de zondag leefde ons zoontje niet meer, het is nu bijna 8 weken geleden en we zijn er kapot van, waarom is dit nu toch gebeurt, agressieve bloedvergifteging, gepaard met een septische shock, het moet op een paar uur tijd gebeurd zijn, de gynaecoloog zei nadien zelf van had ik het eerder in gang gestoken was er met je zoontje niets aan de hand, maar neen altijd maar wachten en wachten tot het te laat is, ik ben kwaad, verdrietig, we zijn er kapot van.

Reageren Quote

Heb je de Inspectiw hiervoor aangeschreven en een advocaat in de hand genomen om hun aansprakelijk te houden? Ik snap dat het weg moeilijk is, omdat je er zo kapot door bent, maar in dit land spelen ze met de levens van de baby’s in de baarmoeder! Te afwachtend beleid, omdat ze heilig geloven in natuurlijke bevalling, al weten ze bijvoorbeeld al dat de baby te groot is! Plus het heeft allemaal weer met geld te maken! 
Lees: 
https://www.nrc.nl/nieuws/2016/04/22/het-is-een-prachtig-kind-waarom-is-hij-overleden-1609177-a1134638

Reageren Quote

Op 09-09-2015 is ons zoontje levenloos geboren na 41 weken zwangerschap.

Reageren Quote

hoi allemaal!

ik ben op 16 juni op 26 weken bevallen van ons Gusje die een weekje oud is geworden.
Wij zitten nu in ronde 5 dus om nog eens te proberen.
Het verlies valt ons super zwaar maar we moeten vooruit en de kinderwens is groot.

Nu ben ik vandaag op dag 22 van mijn cyclus (heb meer kortere cyclussen) opgestaan met menstruatie krampen.
ik dacht oh nee ze zijn er.
Aangekomen op het werk geen spoor van menstruatie.. 5 min later 2x moeten overgeven.
Ik heb een zeurderig gevoel in mijn buik.
Nochtans heb ik op dag 14/15 van mijn cyclus mijn eisprong gehad dus zou het nog een beetje vroeg zijn.
Ik weet dat ik in begin ook misselijk was en dat dat van de stress kwam.. maar vorige maand geen last meer van gehad en voel me deze maand eigelijk wel goed...
iemand ervaring hiermee?

Reageren Quote

Hai dames.

Wij zijn 14 juni jl trotse ouders geworden van een in stilte geboren meisje na 27 weken zwangerschap. Ze is overleden als gevolg van dat ik spontaan diabetes type 1 kreeg en erg ziek werd.. Inmiddels zitte we alweer in ronde 3 voor een broertje of zusje voor Famke. Het is dat we moesten wachten op groen licht van de internist anders waren we er meteen weer voor gegaan. Gelukkig zijn mijn suikers redelijk en kunnen we zo snelweer van start. Bij sommigen duurt dit jaren dus hier erg dankbaar voor! De wens voor een kindje is alleen maar groter geworden! Mijn ouders weten dat we weer bezig zijn en staan er dan ook 100% achter want ook de familie heeft erg veel verdriet.

Ik wens iedereen een gezond kindje toe maar ouders van een vlinderkindje in het bijzonder
Heel veel geluk iedereen. Liefs

Reageren Quote

Ook ik ben mijn zoon kwijt na een zwangerschap van 41,1 weken.
Niks geen aanwijzingen dat het niet goed ging ofzo alles was altijd keurig in orde laatste groeiecho met 39 weken gehad en alles was super...
Ging op die dag voor de gewone controle naar de vk en er zou dan gekeken worden of ik eventueel te strippen  was en anders zou ik 2 dagen later overgedragen worden naar de gyniacoloog.
toen ze de dobtone op mijn buik  zette hoorde ze niks......in het ziekenhuis werd bevestigd dat zijn hart gestopt was...
Er is niks uitgekomen ook hoe dit toch kon gebeuren alles zag er keurig uit ook onze zoon was zo vreselijk mooi en volmaakt 53 cm lang en 3380 gram zo onbegrijpelijk..
En nu is de wens nog zo groot!
Heel de zwangerschap doorlopen en toch met lege handen.
we hebben nog een zoon en we waren zo blij dat hij grote broer zou worden.
Ik wil zo graag weer zwanger worden en ik ben er tegelijkertijd zo vreselijk bang voor!
Het zal dan denk ik echt heel erg zwaar worden.

Reageren Quote

Hallo,

 met tranen in de ogen lees ik hier jullie verhalen. Wij zijn onze eeneiige tweeling jongens na 22 weken zwangerschap veel te vroeg verloren slechts een paar weken terug. Ook mijn water brak veel te vroeg en tegen dat ik op materniteit aankwam was alle hoop al vervlogen. Het is niet te geloven hoe je wereld instort op zo een moment. Zeker omdat de week voordien nog alles goed leek op de echo. Op zo een moment vraag je je af waaraan je dit in godsnaam hebt verdiend. De wereld staat stil maar je kinderwens blijft wel aanwezig. Op zo een moment besf je hoe hard je ernaar uitkeek om ouders te worden. Hoe trots je was/bent op die kleine ukjes maar ook hoe kwaad je bent op alles en iedereen (die er natuurlijk niets aan kunnen doen). Ergens wil ik terug een tweeling maar niets kan onze zoontjes natuurlijk vervangen... Aan de andere kant wil ik dit niet nogmaals meemaken... de angst is enorm. Wanneer ben je klaar om het avontuur opnieuw te beleven, hoelang moet je wachten. Hebben we meer risico dat het opnieuw misgaat? Tot op vandaag weten we trouwens niet waaraan het lag. Een ééneiige tweeling brengt risico's met zich mee maar wij dachten dat dit reeds van de baan was na 12 weken :-(... Wanneer wordt de pijn dragelijker?

Reageren Quote

Allereerst leef ik mee met iedereen die zijn kindje heeft verloren en wens iedereen kracht toe met dit enorme verlies, ongeacht hoe oud je wondertje is geworden .

Ik ben mijn zoontje verloren met 39 weken zwangerschap. De hele zwangerschap prima doorlopen en buiten de 'normale ' zwangerschapskwaaltjes geen problemen.
Tot die ene dag... op een gewone controle bij de vk geen hartje meer te horen. Ik was in ongeloof en ik raakte in shock, dit duurde zeker tot een uur na controle in het ziekenhuis, toen kwam ik weer wat op de wereld terug. Wat ik niet kon begrijpen is dat mijn lichaam mij geen signaal gaf dat er iets aan de hand was. Mijn lichaam stelde me teleur. Hij is op 21 -08- 2015 met een natuurlijke bevalling geboren. Hij was 53 cm en 4090 gram. Een prachtig compleet ventje! Na onderzoeken is de oorzaak ' domme pech' zoals gezegd word.
Verschrikkelijk maar Wel gunstig voor een eventuele nieuwe zwangerschap zoals de gynaecoloog zei. Ik begreep hem maar de vraag 'waarom' wil je zo graag beantwoord hebben.
Een nieuwe zwangerschap was er sneller dan gepland ( avondje alcohol en ontspanning met mijn man  )
Het was wel volgens mijn berekeningen bijna onmogelijk dat ik toen vruchtbaar zou zijn geweest. maar toch is het die 3 maanden op die avond gebeurt. Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik de positieve test in mijn handen had. Ik heb eerst vreselijk gehuild en praatte in mijn hoofd tegen mijn zoontje dat ik hierdoor hem echt nooit zou doen vergeten. Schuldgevoel was enorm. 

Ik ben inmiddels 13 weken zwanger van een tweeling ( mega bijzonder) 
Ik leer mezelf eraan over te geven en begin me meer open te stellen naar deze twee wondertjes. Dat ik me inhield met super blijdschap in het begin is denk ik ook zelfbescherming geweest.
Maar ik hou van ze allebij. Die liefde neemt niets weg van het feit dat ik van mijn ventje ook nog steeds hou. Door het schuldgevoel had ik daar in het begin vreselijk veel moeite mee. 
Ook de controles zijn voor mij telkens een zenuwslopende gebeurtenis. Ik merk dat ik een trauma heb opgelopen tijdens de controle bij de verloskundige de laatste keer van mijn zoontje. Nu zit mijn hart in mijn keel en ben ik zo bang voor de woorden ' ik zie of hoor geen hart acties meer', of die lange stilte als ze zien dat er iets niet goed is...
Het zal een hele lange pittige zwangerschap worden maar de liefde voor deze twee kleintjes en mijn geweldige man aan mijn zijde en mijn oudste zoon zullen mij er vast doorheen slepen. De hoop dat ik straks wel 2 huiltjes mag horen is enorm en daar gaan we voor!

Reageren Quote

Ook wij zijn onze dochtertje  verloren.  Als 26 weken zwangerschap is zij thuis bevallen. Alles ging zo snel  en voor ik het wist was zij er al.  Ze heeft 8 dagen geleefd en uiteindelijk op 31 december 2015 hebben we afscheid genomen.  Ik heb nog steeds ontzettend veel pijn  , ondanks dat ik 2 gezonde zonen heb. De wens om weer zwanger te worden is heel groot.  Ik ben alleen wel erg bang voor alle reacties om ons heen. Sommige begrijpen mijn verdriet niet eens laat staan mijn nieuwe baby wens. Ik had nooit gedacht zoiets mee te maken. En dan ook nog eens zoveel vrouwen die hiermee te maken hebben. Mijn hart gaat uit naar jullie allemaal..

Reageren Quote

Ik ben mijn zoontje Jayden verloren na zijn geboorte met 31 weken. Met de 20 weken echo was er bij hem een hydrothorax geconstateerd. Na allerlei onderzoeken tijdens de zwangerschap was er geen oorzaak voor gevonden, alleen een vermoeden dat het misschien door een lek lymfevat zou kunnen komen. Dit kon dan pas behandeld worden na zijn geboorte. Tijdens de zwangerschap wel een ingreep gehad zodat het vocht om zijn longen weg kon lopen zodat zijn longen konden ontwikkelen.
De ingreep op zich was goed gelukt omdat het vocht weg ging en zijn longen de ruimte kregen. Echter bleek na de uiteindelijke spoedkeizersnede dat zijn longen nooit zijn gaan herstellen. Hij kon niet ademhalen toen de navelsteng doorgeknipt was en is direct daarna stilletjes weggezakt. Ik heb hem nooit geluid horen maken en niet levend kunnen zien omdat ze uiteraard direct geprobeerd hebben om hem te reanimeren. Ik vind dit nog steeds heel moeilijk. Nu ben ik er vorige maand achter gekomen dat ik 6 maanden na Jayden zijn geboorte spontaan weer zwanger ben geworden. Dit kwam voor mij als een verrassing omdat ik voor Jayden 4 jaar zonder succes geprobeerd heb om zwanger te worden en uiteindelijk IUI nodig gehad had om zwanger te kunnen worden. Ik zou nu ongeveer 6 weken moeten zijn, ik ben er blij mee maar kan voor mijn gevoel er niet van genieten zoals bij Jayden, ik ben als de dood dat ze weer iets vinden op de echo's en dat het alsnog mis gaat. Ik weet dat wat Jayden had niet erfelijk is en dat wij gewoon pech hebben gehad maar ik kan er nog niet gerust op zijn. Een baby is een klein wondertje en als je nagaat wat er allemaal nog is om een gezond kindje te krijgen is er zoveel wat mis kan gaan. Ik hoop echt dat als de echo's goed zijn ik er langzaam wel van kan gaan genieten want dit kindje kan er ook niets aan doen en ik ben er wel blij mee.

Reageren Quote

Met tranen in mijn ogen  zit ik jullie verhalen te lezen. Wat zijn jullie stuk voor stuk krachtige vrouwen. 
Ik heb zelf geen ervaring maar wel dat mijn broer dood geboren is. Mijn ouders zijn altijd open en eerlijk geweest en hij maakt nogaltijd deel uit van ons gezin. Hij is met 37 weken in de ambulance geboren. In die tijd 1987 ging alles anders dan tegenwoordig.  Mijn moeder was naar de huisarts gegaan nadat ze een soort voorweeen voelde. De huisarts heeft geluisterd en die heeft haar terug naar huis gestuurd omdat er niets was. 2 uur later lag mijn moeder in een ambulance met gillende sirenes en is hij stil geboren. Ze kreeg te horen; had je maar gelijk gekomen. 
Tot op de dag van vandaag heeft ze een enorm schuld gevoel. 
Nadat mijn ouders dit hebben meegemaakt vertelde mijn opa en oma dat ze 2x een kindje zijn verloren een met 34 weken en een met 36 weken. 
Tevens heeft mijn tante het meegemaakt met 33 weken.
Ik ben heel bang dat het iets in de familie is. Maar lees veel op internet dat dit niet bepaald familiair is.
Jullie hebben natuurlijk niets aan mijn verhaal maar ik kan zeggen dat ik blij ben dat hij deel uitmaakt van het gezin. 
Veel kracht en liefde voor een ieder die dit heeft meegemaakt.
Liefs

Reageren Quote

Hier tot ons grote verdriet ook een stilgeboren baby van 26 weken.
Inmiddels is het ruim 2 jaar geleden. De 20 weken GUO was perfect en niks zou doen denken dat het bijna onmogelijke zou gebeuren: placenta insufficientie opgetreden na 20 weken.
Met 25 weken vond ik mijn buik erg klein, mijn zorgen kenbaar gemaakt aan de gynaecoloog en die gaf ook aan dat dit ook door mijn bouw kan komen en niks zegt over de zwangerschap. Om dit te bewijzen werd er een groeiecho gemaakt die alle alarmbellen deed laten rinkelen. Ons zoontje liep 2 tot 3 weken achter op groei, hersens zaten in noodtoestand. Ze konden niks doen want hoewel ik 25 weken was moest de kleine boven de 600 gram zijn. 10 dagen later had ik een groeiecho, de dag ervoor op dodenherdenking 2014 overleed ons mannetje.

Inmiddels ben ik 21 weken zwanger, wederom van een jongetje. Ik heb geen schuldgevoel maar vind het heel erg lastig. Ik zit erg met mezelf in de knoop en zit hier helaas door in de ziektewet. We wilden op zich eerder zwanger worden, maar helaas resulteerde dat 3x in een miskraam en nu pas in een goede zwangerschap. Wederom een goede GUO gehad en a.s. maandag een groeiecho. Ik vind het enorm spannend.

Ik lees dat jullie (TS) een gezonde zoon hebben gekregen, prachtig!! Van harte gefeliciteerd!!

Veel liefs, Daphne

Reageren Quote

Wat vreselijk om te lezen dat er zoveel andere stellen zijn die hun kindje moeten missen. Het zwaarste wat iemand mee kan maken, dit gun je niemand toe! Ook wij hebben eind januari 2016 afscheid moeten nemen van een prachtig wonder, onze onwijs sterke dochter Lauren. Ons verhaal..

In mei 2015 hadden wij na 6 maanden proberen dan eindelijkde positieve test, we waren in zeer blijde verwachting van ons eerste kindje. Direct begon de misselijkheid bij mij, die tot 11 weken erg heftig heeft aangehouden. Daarna ging het gelukkig beter en konden we langzaamaan wat beginnen genieten van de zwangerschap. Bij 17 weken hebben wij een pretecho laten maken, ons kindje deed het toen super goed en er waren geen duidelijke afwijkingen te zien. En wat bleek, mijn voorgevoel klopte, want wij kregen een dochter! Intens gelukkig waren wij hiermee.
 
Toen kwam de dag, 14 september 2015, waarop wij de 20 wekenecho kregen. Na ons meisje zo'n kwartiertje te hebben bekeken en alle goede dingen opgenoemd te hebben, kwam de verloskundige aan bij het hartje. Het werd stil.. en heel voorzichtig sprak ze de woorden uit.. 'Het hartje is wel een beetje groot'. Onze wereld stortte in. De verloskundige kon wel zien dat het niet helemaal in orde was, maar wat er precies aan de hand was kon ze niet zien. We zijn daarom direct doorgestuurd naar het Universitair Ziekenhuis in Gent (wij wonen in Zeeuws-Vlaanderen) waar we gelukkig de volgende ochtend terecht konden. Die avond zijn we als een gek heel internet af gaan zoeken en aan de hand van de beschrijving van de verloskundige kwamen wij zelf tot de ontdekking dat de hartziekte die het meest in de buurt kwam van deze omschrijving Morbus Ebstein was. Als je zoekt op deze hartziekte vindt je veel succesverhalen. Eigenlijk lees je niets over de mogelijkheid dat het zo ernstig is dat een kindje eraan zal komen te overlijden. Met gereserveerde 'goede' hoop dat het dus wel mee zal vallen zijn we de volgende dag naar het UZ vertrokken. De gynaecoloog en de kindercardioloog voerden gezamelijk de echo uit en nadien kregen wij dan eindelijk te horen wat ons kindje heeft en wat dit voor gevolgen zal hebben.
 
De grond zakte onder onze voeten vandaag toen de cardioloogvertelde dat het inderdaad om de hartziekte Morbus Ebstein ging, maar helaas om de meest ernstige variant, waardoor de overlevingskans van ons meisje zo'n 10-20% was. Vervolgens werd ons de keuze voorgelegd om de zwangerschap te beeindigen. Wij spraken af hier goed over na te denken en een week later weer een afspraak te hebben in het UZ. In de tussentijd zijn wij nog naar het Sophia kinderziekenhuis geweest voor een second opinion, waar we dezelfde conclusie kregen van de kindercardioloog en gynaecoloog. Dit gaf ons 'rust' zodat we niet zomaar een beslissing zouden nemen uitgaande op de analyse van een specialist.
 
En toen moesten we de onmogelijke beslissing nemen. Samenmet mijn man zijn we tot de conclusie gekomen dat we ons meisje alle kansen wilden geven, met als drijvende kracht dat het leven van goede kwaliteit zou zijn als ze het mocht redden en de operaties door zou komen. Wij hebben de zwangerschap dus voldragen en de artsen stonden gelukkig voor 100% achter ons. We zijn de rest van de zwangerschap onder zeer strenge controle geweest bij het UZ en op 38 weken ben ik ingeleid, zodat het een geplande bevalling zal zijn om ons meisje de beste kans te geven.
 
Op 18 januari 2016 ben ik bevallen van een prachtig volmaaktmeisje, ze is in  recordtempo op de wereld gekomen en gaf zelfs een gil toen ze heel even op mijn buik werd gelegd. Zo'n bijzonder moment, dit vergeten wij nooit meer. Ze is toen direct meegenomen om haar stabiel te krijgen. Tot ieders verbazing was ons meisje onvoorstelbaar sterk, want ze was al binnen 20 minuten stabiel! De artsen hadden ons vooraf duidelijk uitgelegd dat er al een relatief grote kans was dat het hier mis zou gaan, dat ze dus niet stabiel te krijgen zal zijn en korte tijd na haar geboorte zal komen te overlijden. Het was een klein vechtertje.
 
Toen begonnen de spannende uren, dagen, weken en misschienwel maanden. Diezelfde avond is mijn man bij ons meisje gaan kijken op neonatologie terwijl ik even een dutje deed om wat bij te komen van de bevalling. Hij kwam terug in mijn ziekenhuiskamer met rood doorlopen ogen.. hij moest het onmogelijke vertellen aan zijn vrouw. De neonatoloog had de standaard controles uitgevoerd die altijd gedaan worden bij kindjes die opgenomen worden op deze afdeling en tot haar grote schrik waren er 'oneffenheden' te zien in de hersentjes van ons meisje. Toen stortte onze wereld voor de tweede keer in 5 maanden volledig in. Op dat moment wisten wij dat het voorbij was. Om zeker te zijn van de ernst van de schade is er dinsdag een MRI gemaakt van ons meisje, waarop duidelijk te zien was dat beide hersenhelfden, van voor tot achter waren beschadigd. De radioloog kon duidelijk zien dat het 'oude' beschadigingen waren die al tijdens de zwangerschap opgelopen zijn en dus (helaas) niet tijdens de bevalling. Oude schade aan de hersenen kan niet meer verbeteren, terwijl dat bij relatief nieuwe schade wel het geval is. De schade was dusdanig ernstig dat ons meisje nooit een menswaardig leven zal kunnen leiden. De hersenschade is ontstaan tijdens de zwangerschap als gevolg van de verminderde pompfunctie van het hartje van ons meisje door de lekkage als gevolg van de misplaatste tricuspid klep.
 
Mijn man en ik hebben toen tegen elkaar gezegd dat het goedwas zo, ons meisje mocht haar verdiende rust vinden. Natuurlijk hebben ouders altijd de definitieve beslissing om te stoppen met behandelen, maar het voelde voor ons absoluut niet als een keuze die we moesten maken. Los van het feit dat de artsen aangaven dat ze dit traject niet aandurfden met een kindje die nu al ernstige hersenschade heeft, was het voor ons goed zo. Ze heeft mogen laten zien dat ze echt een onvoorstelbaar sterk, mooi en bijzonder meisje is waar we intens trots op zijn en met al onze liefde voor de rest van ons leven zullen houden. Op zondag 24 januari hebben wij afscheid genomen van ons kleine wonder. Ze is in mijn armen overleden, nadat ze nog 45 minuten zelfstandig heeft geademd in onze armen. Ook dit laat weer zien hoe sterk ons meisje was en hoezeer ze onze liefde in zich op wilde nemen. Ze heeft 6 dagen gevochten met alles wat ze waard was om ons van haar te laten genieten. Hier zijn we haar intens dankbaar voor. Deze 6 dagen samen waren we ondanks alle zorgen, de gelukkiste papa en mama van de wereld!
 
En toen kwam het afscheid nemen. Ons meisje is op 29januari, de dag dat ik oorspronkelijk uitgerekend was, gecremeerd in zeer besloten kring. Het was een mooi en waardig afscheid voor onze kleine vechter. Haar naam staat getattoeerd op het hart van mijn man en ik draag haar as in een ring. Haar urn staat thuis, daar waar ze hoort te zijn. Ze is voor altijd bij ons en we hebben haar voor altijd in ons hart gesloten.
 
En dan is daar de leegte, die onvoorstelbare leegte.. Toenik goed genoeg hersteld was van de bevalling zijn mijn man er een weekje samen tussenuit gegaan, dit heeft ons goed gedaan. Wij zijn heel dankbaar dat we ons verdriet op dezelfde manier verwerken en hierdoor nog dichter naar elkaar toe zijn gegroeid. Onze Lauren heeft ons voor altijd met elkaar verbonden en intens trots gemaakt!
 
Nu, bijna 6 maanden verder ben ik weer aan het werk en gaathet leven door, al voelt het alsof de tijd stil staat. Je staat op, gaat werken en gaat weer naar bed. Maar waarom? Op dit moment heeft het leven weinig zin. Hopelijk vinden we langzaam aan de vreugde van het leven weer wat terug en mogen we hopelijk in de toekomst genieten van een gezond broertje of zusje voor onze Lauren.
 
Wij hebben het bloed van ons meisje laten testen opafwijkingen om te zien of het wellicht een ergelijke afwijking betreft. Er is (gelukkig) niets uit de onderzoeken gekomen, dus hoogstwaarschijnlijk hebben we heel erg veel pech gehad. Ons meisje was voor de rest kerngezond. Volgens de gynaecoloog is er dus 'geen reden' om te denken dat wij geen gezond kindje kunnen krijgen, maar 100% garantie kunnen ze niet geven omdat de ziekte zo zeldzaam is en ze niet heel goed weten waar in het DNA te zoeken naar een dergelijke 'fout'. 


Wij hebben afgelopen week de beslissing genomen dat de tijd rijp is voor een broertje of zusje voor onze mooie meid, dus we zitten nu officieel in ronde 1. Schuldgevoelens hebben mijn man en ik (gelukkig) niet, we hebben er alles aan gedaan om ons meisje de beste kans te geven, het is niemand te verwijten dat ze niet meer bij ons mag zijn, maar dit maakt het niet minder verdrietig. Lauren zou willen dat wij weer een klein beetje geluk zouden vinden, en daarom hopen wij dat we binnenkort een gezond tweede wondertje mogen verwelkomen. Alle mensen om ons heen gunnen ons van harte een gezond tweede kindje, ze weten allemaal hoe gewenst Lauren en haar toekomstige broertje of zusje waren en zijn! 

Reageren Quote

Wij zijn ons eerste zoontje verloren in 2008. Ik had de laatste weken het gevoel dat er iets mis was. De gyn minimaliseerde dit en op 39.5 week werd ons zoontje dood geboren. Achteraf bleek dat mijn placenta hoogstwaarschijnlijk niet meer goed werkte... Ik veranderde van Gyn.

Ik heb na de geboorte van onze zoon geen anticonceptie genomen en ik was na 7 maanden terug zwanger.

Het was een enorm zware zwangerschap en ik heb de gyn kunnen overtuigen om op 37 weken te bevallen..

Ik heb nu 1 sterrenzoontje en 3 kerngezonde dochters die allemaal 3 weken vroeger zijn ingeleid. Geen van deze dochters heeft hierdoor problemen gesteld. 

Het zal zwaar worden, maar  je hebt een engeltje dat er mee voor zorgt dat alles goed zal gaan!

Reageren Quote

Lieve allemaal,
Ik zien dat de berichten al een tijd geleden is. Toch wilde ik nog even reageren! ...  want wat is het allemaal heftig om dit te moeten mee maken in je leven!
Ik ben mama geworden van prachtig zoontje en dochtertje! Een tweeling leek een wonder maaar helaas heel veel verdriet en pijn in een zoontje doodgeboren en is ons dochter 1.5 uur daarna ook gegaan!  En de pijn en verdriet is groot ! Het lijkt een onmogelijke opgave om het te verwerken en uberhaupt ooit een plekje te geven!    Maar ondanks alle pijn en verdriet zijn je tranen ook een keer op! Vergeten doen we nooit! Niemand zal ze ooit kunnen vervangen ! Maar een nieuw kindje zal toch wel een beetje onze leegte opvullen?  Nu zijn we een papa en mama met lege handen. Terwijl we zo graag ze willen verzorgen, ik zal met alle liefde nachten wakker liggen voor hun en hun stinkende luieren willen verschonen!  Maar nu moeten we toch verder en proberen er weer voor te gaan. Met alle angst en onzekerheid moeten we toch vechten voor een mooi nieuw bestaan...  en ik denk dat niemand je of jullie mag kwalijk nemen dat je probeerd je leven op te pakken. Want hun voelen en weten niet wat je mee heb gemaakt.  Voor he zelf weet je dat het eigenlijk een onmogelijke opgave lijkt....
Maar we zijn sterker dan we soms denken als we moeten overleven 

Reageren Quote

Hallo,
Wij hebben onze kleine meid moeten afgeven op 39weken.
2 weken ervoor op controle en alles was perfect ! Wij hadden het al moeilijk met zwanger worden en dan heb ik ze nog moeten afgeven. Het is nu 7 maanden geleden en ik mis ze enorm. Ik voel een leegte in mij. Hoe graag ik een ander kindje zou willen, ik wil haar zeker niet vervangen want zij blijft altijd mijn 1ste kindje en ik zal ze nooit vergeten. Ik blijf twijfelen wat ik moet doen, wachten of nu al proberen. Ik wil ook niet als ik ooit nog een kindje heb, dat dit kindje het gevoel krijgt dat hij/zij eigenlijk er niet zou zijn mocht zijn/haar zusje nog leven want wij willen eigenlijk maar 1 kindje. 
Ondertussen al heel veel onderzoeken gedaan en alles wijzt aan op een natuurlijk overlijden... Zo moeilijk om te aanvaarden. In mijn gedachten gaan steeds : wat als ik nu vroeger was bevallen ? Dan was dit misschien niet zo gegaan... mijn man zegt ook : die vragen mag je jezelf niet stellen want dit kon ook gebeuren als ze 2 weken oud was... Ik huil nog iedere dag om haar.

Reageren Quote

@anoniem wat een grote fout hebben ze gemaakt zeg als je zegt dat als hij 1 week eerder gehaald had geworden dat en dan nog geleefd zou hebbenik zou echt woedend zijn kan je geen klacht indienen al krijg je daar je zoon natuurlijk niet mee terugheel veel sterkte met dit onmogelijk te verwerken verlies

Reageren Quote